φωτογραφία: Χρήστος Ζαφειριάδης
Εδώ κι ενάμιση μήνα κοντεύουν τα Χριστούγεννα. Μπαίνεις σε μαγαζιά κι ήδη από τον Νοέμβρη ακούς
All I want for christmas, I' m dreaming κλπ κλπ. Ίσως να είμαι κι ανάποδος άνθρωπος αλλά μ' αρέσει κάθε γιορτή να την χαίρομαι στον καιρό της. Χριστούγεννα θέλω ν' αρχίσω να γιορτάζω από αυτή τη στιγμή και μετά. Αν τα παρατραβήξω και τα ξεχειλώσω για ν' αποκτήσει η ζωή μου ένα (καταναλωτικό) νόημα, τότε το πραγματικό νόημα κι η πραγματική χαρά,για μένα τουλάχιστον, ξεφουσκώνουν γρήγορα.
Την περίοδο των Χριστουγέννων για κάποιον μυστήριο λόγο, την γιορτάζω ως γιορτή της Αφής. Κι όταν λέω αφή, εννοώ την μία από τις πέντε μας αισθήσεις. Την πιο παρεξηγημένη ίσως, αλλά κι εκείνη που πιο συχνά αποζητούμε.
Η αφή είναι ένα πράγμα μυστήριο. Νιώθεις άβολα και περίεργα αν σ' αγγίξει κάποιος έστω και κατά λάθος στο λεωφορείο, αν ακουμπήσει εκεί που στηρίζεις κι εσύ το χέρι σου. Ζητάς συγγνώμη αν το πόδι σου -χωρίς καμία
πονηρή πρόθεση αγγίξει έναν φίλο, συμφοιτητή ή κάποιον που κάθεστε μαζί στην ίδια παρέα.
Μικροί στο σχολείο, είχαμε ταμπού να πιάσουμε τα κορίτσια τα χέρια των αγοριών και τούμπαλιν. Δεν θέλαμε να πιαστούμε για τους παραδοσιακούς χορούς.
Κι όμως, είναι τόσο αστείο πόσο οι άνθρωποι επιζητούμε ακριβώς το αντίθετο. Κάποιον να μας ενθαρρύνει μ'ένα του άγγιγμα, να μας συγχαρεί με μια χειραψία, να μας χαϊδέψει. Όχι φυσικά ένας άγνωστος. Όμως κάποιος με τον οποίο νιώθουμε έστω και την παραμικρή σιγουριά, ασφάλεια, ζεστασιά, πείτε το όπως θέλετε. Όχι εκείνον που θα καταφέρει να περάσει όλα μας τα τεστ, αλλά εκείνον που θα θελήσουμε να γνωρίσουμε και να μας γνωρίσει.
Όπως τις προάλλες που βρισκόμουν σ'ένα βιβλιοπωλείο κι ένας πρωτοετής φοιτητής προσπαθούσε να προσεγγίσει μια συμφοιτήτριά του και τα χέρια τους αγγίχθηκαν κατά λάθος πάνω από ένα βιβλίο ιστορίας, αν και οι δύο σπούδαζαν κάτι εντελώς άλλο. Μετά από λίγη αμηχανία και μερικά χαχανητά, οι δυο τους πιάσανε την κουβέντα κι εγώ για πολλοστή φορά αναρωτήθηκα γιατί οι φοιτητές την
πέφτουν στις κοπέλες με όπλο την ιστορία. Αργότερα, πήγα για καφέ με την φίλη μου την Β.κάπου κεντρικά, κι έβγαλε και μου χάρισε ένα δαχτυλιδάκι με πέτρα κεραμιδί. Από τα δικά της χέρια, στα δικά μου. Απ'την δική της αφή – απ' ό, τι έχει αγγίξει – στην δική μου αφή πια. Αργότερα, την ίδια μέρα τρώγοντας ένα κομμάτι πίτσα στο χέρι μ' έναν παλιό μου φίλο, περάσαμε μπροστά από έναν πλανόδιο μουσικό που φορώντας βραδιάτικα μαύρα γυαλιά ηλίου έπαιζε People are strange when you're a stranger..
Το πιο Χριστουγεννιάτικο κομμάτι που άκουσα ως τώρα.
Υγ1. Ίσως γι'αυτό μ'αρέσει και το θέατρο. Σ' αναγκάζει να χρησιμοποιήσεις την αφή σου άκριτα, χωρίς δεύτερες σκέψεις, ακόμη και με ανθρώπους που μόλις γνώρισες.
2. Δεν νιώθω ντροπή για την επιτυχία του survivor ή/και των πανομοιότυπων προγραμμάτων, δεν νιώθω ντροπή για σεξιστικές εκπομπές late at night, δεν νιώθω ντροπή για ανθρώπους αγράμματους και κοινωνικά απαίδευτους που βρίσκονται στην τηλεόραση και (καθ)οδηγούν, δεν νιώθω ντροπή για τις black friday και τα παιδιά του σχολείου που κάνουν κοπάνα για ένα pc game ή ένα κινητό, δεν νιώθω ντροπή για χίλια δυο άλλα πράγματα που ούτε όλη μου η ζωή θα έφτανε για να τα γράψω,νιώθω όμως βαθιά προσωπική ντροπή γιατί εμείς που επιτρέψαμε σ' όλα τα παραπάνω να συμβούν, ρίξαμε μια κυρία γύρω στα 60 κάτω από το λεωφορείο γιατί δεν χωρούσε, ενώ ήταν ήδη μέσα. Γιατί έχουμε μάθει πια πως πρέπει να
ανταγωνιζόμαστε ο ένας τον άλλον, και να ρίχνουμε ο ένας τον άλλον από το καράβι/από το λεωφορείο για να ζήσουμε εμείς περισσότερο.
Ήταν ένα μικρό καράβι που ήταν α-α-αταξιδευτό…
