της Δάφνης Τσάρτσαρου
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, τα καλοκαίρια τα περνούσα στη Γερακινή Χαλκιδικής. Σ’ένα μεγάλο οικισμό ονόματι Ακτή Μηκύβερνα, βουτηγμένο στο πράσινο, στους φοίνικες, ομοιόμορφα άσπρο-καφέ σπιτάκια και δίπλα στη θάλασσα. Παιδική χαρά δίπλα στην παραλία, γήπεδα τέννις,μπάσκετ και ποδοσφαίρου, πισίνα και ένα μίνι μάρκετ περιλαμβάνονταν στο «πακέτο», επίσης.
Από δύο μηνών, λοιπόν, μέχρι σήμερα, δεν έχει υπάρξει καλοκαίρι που να μη το περάσω –έστω και λίγο- σε αυτόν τον μικρό μου Παράδεισο. Το σπίτι είναι της γιαγιάς, οπότε πάντα μέναμε δύο οικογένειες: της μαμάς μου και της θείας μου. Συνολικά, 9 άτομα. Το σπίτι είναι στην οικογένεια από τότε που η μαμά μου και η Λένα ήταν 15 χρονών και σ’ένα συγκρότημα κατοικιών κοντά στο δικό μας, έμενε η οικογένεια του μπαμπά μου. Κάπως, έτσι κιόλας γνωρίστηκαν, μετά από μερικά χρόνια σε μια γνωστή ντίσκο της περιοχής. Γιατί το έχει και αυτό ο μικρός μου Παράδεισος, φέρνει ανθρώπους κοντά και δημιουργεί δεσμούς, είτε φιλικούς είτε ερωτικούς, καμιά φορά και «αδελφικούς».
Μέχρι τα 6-7 μου, δεν έχω και πολύ ιδέα των καλοκαιριών αυτών, σκόρπιες εικόνες μόνο στη μνήμη από στιγμές στο σπίτι, στη θάλασσα και στη μικρή πλατεία μας, την Κουτσομπόλα, όπως την αποκαλούσαμε. Από φωτογραφίες που ξεφυλλίζω συχνά, βλέπω χαρούμενες οικογενειακές στιγμές από μαζώξεις με τα ξαδέρφια και από τις δύο πλευρές και ημερήσιες εξορμήσεις σε άλλες παραλίες στη Χαλκιδική.
Για κάποιο λόγο, μάλλον επειδή τα τριγύρω σπίτια δεν είχαν κοριτσάκια στην ηλικία μου, έκανα παρέα με τον ξάδερφό μου και με κάποια άλλα αγοράκια. Με τον Άγγελο (ο ξάδερφος), από πολύ μωρά κάναμε παρέα, μιας και μας χωρίζουν μόνο κάτι μήνες. Συνήθως, τη βρίσκαμε να ξεντυνόμαστε τα μεσημέρια μετά από το φαγητό, να τυλιγόμαστε με χρωματιστά παρεό, γυαλιά ηλίου και να ξαπλώνουμε στα γρασίδια σαν άλλοι χίπιδες. Ευτυχώς, κάπου στα 8 μπήκε στη ζωή μου και στο απέναντι σπίτι, η Νατάσα, αγαπημένη φίλη μέχρι και σήμερα. Σιγά, σιγά κι ενώ μεγαλώναμε, μεγάλωνε και η παρέα και οι ηλικίες δεν ήταν πια ταμπού για μια φιλία. Έτσι, η παρέα μας αποτελούνταν από τα αδέρφια μας, τα ξαδέρφια μου, τους φίλους τους και άλλα άτομα που γνωρίσαμε και «κολλήσαμε».
Όμορφα ξημερώματα στα πευκάκια μας, εφηβικοί έρωτες και φλερτ, θερινό σινεμά στο «Σίνε Αντιγόνη» με τα ασυναγώνιστα χοτ-ντογκ, μπύρες και beach party στην αμμουδιά και απίστευτες λιχουδιές στις 5 το πρωί από τον «φούρνο».
Τα χρόνια πέρασαν, όμως, και τα πράγματα δεν είναι πια τα ίδια. Πολλοί φίλοι δεν έρχονται πια, είτε επειδή σταμάτησαν να νοικιάζουν σπίτι,είτε επειδή πούλησαν το δικό τους, είτε λόγω δουλειάς, κ.λ.π. Αλλά, αυτό συμβαίνει με τα όμορφα πράγματα, δεν κρατούν για πάντα. Η παρέα δεν χάθηκε ποτέ, μαζί περνάμε και πολλά βράδια του χειμώνα. Αυτό, όμως, που κατά βάθος μας ενώνει, είναι οι αναμνήσεις από τα χρόνια της αθωότητας που περάσαμε μαζί και πρέπει να τις διαφυλάξουμε καλά, για να μπορούμε να «γυρίζουμε» σε αυτές στα ζόρια και τις δύσκολες φάσεις.
