Σαν να στέκεσαι στην άκρη ενός βράχου στα όρια της θάλασσας. Σαν να κάνεις ελεύθερη πτώση, ξεχνώντας το αλεξίπτωτο και σαν να τραγουδάς επι σκηνής… χωρίς πρόβα. Κάπως έτσι μου μοιάζει αυτός ο Οκτώβρης του '18 και είναι πιο περίπλοκος από ποτέ. Σχέδια, όνειρα, πλάνα για το μέλλον, έχοντας τόσο δεδομένο το παρόν.
Συλλέγω εμπειρίες, απλές και καθημερινές, για να έχω να τις σκέφτομαι τις κρύες νύχτες του χειμώνα που έπεται. Γιατί είναι κι αυτές οι απρόσμενες αγκαλιές που κολλάνε –έστω για λίγο- τα σπασμένα μέσα μου, είναι οι στιγμές λίγο πριν με πάρει ο ύπνος τυλιγμένη ολοκληρωτικά με το απαλότερο πάπλωμα που έχει δημιουργήσει η ανθρωπότητα, είναι και τα γέλια τα ξαφνικά, τα ειλικρινή, τα ατόφια, που μου θυμίζουν ότι «όλα θα πάνε καλά στο τέλος» … κι όπως λένε και κάποιοι σοφοί «αν δεν είναι καλά, σίγουρα δεν είναι το τέλος!»
Κάθομαι και σκέφτομαι το ποια πραγματικά είμαι και τι θέλω σε αυτή τη ζωή και μένω με ένα τεράστιο ερωτηματικό να αιωρείται πάνω από το κεφάλι. Γιατί, πόσα θέλω, πόσα χρειάζομαι, πόση πληροφορία και πόση προσπάθεια, να χωρέσουν σε ένα 23χρονο μυαλό; … κι αναρωτιέμαι: Γιατί βιώνω τα πάντα στο «πολύ» που ότι δικό μου και να βρω μου μοιάζει «λίγο»;
Βάζω τα πάντα στο κεφάλι μου σε μια τάξη και με το παραμικρό απρόσμενο … έρχονται τα πάντα σε πλήρη αταξία!Μέχρι που το αποφάσισα!Κάνεις αυτό που θέλεις τώρα και για τώρα. Το αύριο και το μετά λίγη σημασία έχουν, γιατί όσο αλλάζουν τα θέλω, τόσο αλλάζεις κι εσύ!Και για να μη με πουν κι αχάριστη, από εδώ και πέρα θα αρκεστώ κι εγώ σε αυτά που έχω, θα κάνω αυτό που μου αρέσει, όπως μου αρέσει και όσο διαρκέσει. Τα άλλα, λέω να τα αφήσω στη μοίρα και την τύχη … είμαι σίγουρη ότι θα κάνουν το καλύτερο, ακόμα κι αν δε ξέρω, αυτή τι στιγμή, ποιο είναι αυτό για εμένα!
