Ακόμα ένα έτος φτάνει στο τέλος του κι εγώ είμαι εδώ να μετράω τα .. αμέτρητα. Φίλοι που δεν ήταν και τόσο φίλοι, εραστές – επίδοξοι γκόμενοι- που δεν είχαν τα κότσια και την υπομονή να παραμείνουν, λεφτά που ήρθαν και παρήλθαν ( ή τα παρήλθα εγώ, κάνοντάς τα ποτά, ποτά και … ποτά). Άλλο οι εμπειρίες. Από αυτές έχω για όλους και πάλι περισσεύουν. Είναι, όμως, και οι στιγμές! Από αυτές, καμία δε γυρνάω πίσω. Αυτές με έκαναν καινούρια, πιο λογική, πιο ρεαλίστρια και πιο … Δάφνη, από ότι είμαι! Αυτές κρατάω και συνεχίζω στο νέο, σωτήριο έτος που καραδοκεί.
2018 είναι οι ευχές που έχω για το νέο έτος. Το φαντάζομαι πιο ειλικρινές και πιο ανθρώπινο. Χωρίς τόσες πολλές απώλειες και με περισσότερες όμορφες στιγμές και λιγότερη γκρίνια, μιζέρια, λιγοψυχιά και ψέμα.
Ευτυχώς υπάρχει και η μουσική για παρηγοριά στις δύσκολες ώρες που όλο και πληθαίνουν. Δε ξέρω για εσάς, μα εμένα μόνο εκεί διοχετεύεται όλη η ένταση και η μανία της κάθε μου μέρας. Ας είναι η επόμενη χρονιά πιο γεμάτη από καινούριες μελωδίες, στίχους και live εμφανίσεις ανθρώπων που στιγμάτισαν όχι μόνο εμένα και εσένα , αλλά ολόκληρες γενιές.
Νά 'ναι καλά και η ποίηση, που αντί να χάνεται, πληθαίνει με τα χρόνια. Άνθρωποι, νέοι και μεγαλύτεροι, στρέφονται σε αυτή και καταθέτουν την ψυχούλα τους σε μολύβι και χαρτί, για να βγάλουν από μέσα τους, ότι τους βασάνισε, τους πλήγωσε, τους ενθουσίασε, τους τρέλανε, τους «πέθανε» σχεδόν και αφηνούν παρακαταθήκη για τους επόμενους, να έχουν κάπου να ακουμπήσουν όταν τα πράγματα τους έρθουν πιο «σκούρα» από ότι τα προγραμμάτισαν!
Για όλους αυτούς, όμως, που ακόμα η φωνή τους δε βρήκε τόπο και χρόνο να ακουστεί, υπάρχει –πάλι καλά!- και η Κατερίνα.
Είναι Μαρία – δε θέλω να λέω ψέματα –
δύσκολοι καιροί.
Και θάρθουνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω – μην περιμένεις κι από μένα πολλά –
τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω καλά:
«Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος».
Θα την αλλάξουμε τη ζωή
παρ' όλα αυτά Μαρία.
