Περνάω κι εγώ μια φάση μωρέ. Μπούχτισα από σχέσεις, λόγια, ευθύνες, απαιτήσεις. Δεν έχω άλλο. Τα έδωσα όλα εδώ και καιρό. Με κούρασε η προσπάθεια, το κυνήγι και το κυνηγητό. Το ‘ριξα λοιπόν στο περπάτημα, στον διαλογισμό και στην αναζήτηση ανθρώπων με άποψη. Όχι όμως ντεμέκ στυλ κι άποψη επί παντός επιστητού. Έριξα λίγο τις άμυνες μου, γελάω με αυτά που μου συμβαίνουν, τα ζω όλα στα άκρα, σνομπάρω τις σχέσεις και νευριάζω με τα όρια και τους κανόνες στον έρωτα.
Γέμισε η Θεσσαλονίκη φοβισμένους ανθρώπους. Το βλέπω στα μάτια τους όταν περπατάω στον δρόμο και τα βλέμματά μας συγκρούονται. Το ακούω στην ανάσα τους όταν τα στόματά μας συναντιούνται. Άνθρωποι που φοβούνται τους ανθρώπους και μεταφέρουν τον φόβο αυτόν στον έρωτα. Κι όμως του έρωτα δεν του αξίζει να είναι φοβισμένος. Μοιάζει σαν όλοι γύρω μου να κάνουν σχέση από φόβο μην μείνουν μόνοι. Από ανασφάλεια για το ποιοι είναι και ποιος είναι ο σκοπός τους σε αυτήν την ζωή.
Το πάθος στον έρωτα είναι πια είδος υπό εξαφάνιση. Σιγοσβήνει σε σκοτεινά στενά της πόλης και σε αγχωμένα “σ’ αγαπώ”. Χάνεται μέσα σε σχέσεις ανθρώπων που παραμένουν ξένοι μετά από καιρό. Ακυρώνεται κάθε φορά που ο φόβος της μοναξιάς γίνετε το αφροδισιακό μια ανούσιας καύλας.
