Τέττιξ. Το τζιτζίκι στα αρχαία ελληνικά. Δίνει ρυθμό στις σκέψεις μου μέσα στην ησυχία του γραφείου. Νόμιζα ότι αυτή τη φορά κάτι θα άλλαζε. Αλλά να εδώ, πάλι «παγωμένη». Με τέτοια ζέστη. Παράλογο και κοινότυπο. Στη δική μου ζωή τουλάχιστον. Σε περίοδο κρίσης λένε, πρέπει να είσαι ευτυχής αν έχεις ακόμα δουλειά, μην ζητάς πολλά. Εκτιμώ το ότι έχω δουλειά. Εκτιμώ τον αριθμό που εμφανίζεται – ευτυχώς σταθερά – στο τέλος του μήνα στο ΑΤΜ και μου επιτρέπει να πληρώνω τις υποχρεώσεις μου και να σώζω κάπως τα προσχήματα. Κάνω φιλότιμες προσπάθειες για να μην κοιτάζω εκεί που προσπάθεια και ανταμοιβή είναι αντιστρόφως ανάλογες, περιπτώσεις όπου η τελευταία ντροπιάζει εκθετικά τον αριθμό που εμφανίζεται όταν πληκτρολογώ το pinστο ΑΤΜ. Μην κοιτάς τι κάνουν οι άλλοι, εσύ με την αξία σου υπαγορεύει ο τέττιξ. Όπερ σημαίνει, σκέψου πάλι σενάρια με περισσότερη δουλειά, με περισσότερο τρέξιμο, με περισσότερη πίεση, με περισσότερο άγχος που μπορεί και πάλι, όπως και τις προηγούμενες φορές να σε αφήσουν «παγωμένη». Εκτός κι αν γίνει η έκπληξη.Κι εν τω μεταξύ δεν μπορώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που γέλασα πολύ. Και δεν είναι τόσο μακριά ο καιρός που γελούσα πολύ.
Την περασμένη εβδομάδα θα έπαιρνα άδεια από τη Δευτέρα. Ήθελα να δω την οικογένεια μου και την άρρωστη θεία μου. Άλλαξα την άδεια.Μην μείνει πίσω η δουλειά.Την Τρίτη έφυγα λίγο μετά τις 9 το βράδυ από το γραφείο. Την Τρίτη το απόγευμα είχε ήδη φύγει η θεία μου από τη ζωή. Δεν πρόλαβα να ακούσω την τραγουδιστή της Μικρασιάτικη φωνή να με φωνάζει «Χριστινάκι» για μία ακόμα φορά. Δεν πρόλαβα να αγγίξω ξανά τα ζεστά, αεικίνητα χεράκια της που έφτιαχναν αριστουργήματα. Δεν πρόλαβα να τη δω μέσα στο πεντακάθαρο σπίτι της και να δεχτώ το κρυστάλλινο κέρασμα στον ασημένιο δίσκο με το δαντελένιο σεμεδάκι που έπλεξε με το βελονάκι κάποιο βράδυ συζητώντας για τα εγγόνια της. Δεν πρόλαβα να χαθώ άλλη μία φορά στην αγάπη που φώτιζε το καστανό βλέμμα της όταν με έβλεπε. Εκεί μέσα ήμουν πάντα ξεχωριστή, πάντα τέλεια. Ότι κι αν έκανα δεν ήταν ποτέ λάθος. Έχασα την τελευταία ζεστή αγκαλιά που κράταγε για μένα. Εκείνη που ήταν ίδια κι απαράλλαχτη από τότε που ήμουν παιδί.
Χθες το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Άνοιξα την τηλεόραση. Σε κάποια εκπομπή, καλεσμένος ο πιο έξυπνος άνθρωπος του κόσμου. Δείκτης ευφυΐας : 198. Η συχνότητα με την οποία εμφανίζεται άτομο τέτοιας ευφυΐας υπολογίζεται σε 1 άτομο ανά 38 δισεκατομμύρια πληθυσμού, σε ένα πλανήτη με πληθυσμό μόλις 7 δισεκατομμυρίων (!) . Δρ. Ευάγγελος Κατσιούλης. Σπούδασε ιατρική, ιατρική έρευνα και τεχνολογία, φιλοσοφία, ψυχολογία, ψυχοφαρμακολογία. Τα τελευταία χρόνια ασκεί το επάγγελμα του ψυχοθεραπευτή. Τον ρώτησαν αν έχει νιώσει να πιέζεται στην καθημερινότητα του, αν έχει νιώσει ότι είναι από άλλο κόσμο κι ότι οι υπόλοιποι δεν μπορούν να τον κατανοήσουν. Η απάντηση του: «Θα μου επιτρέψεις Γ. , ο πιο έξυπνος άνθρωπος στον κόσμο δεν κάθεται τώρα απέναντι σου. Είναι κάπου άλλου και περνάει πάρα πολύ ωραία τη ζωή του έχοντας ικανοποιήσει όλες του τις ανάγκες. Νομίζω ότι η εξυπνάδα πάει με την ευτυχία ή με την ικανότητα επίτευξης όποιων στόχων βάζει ο καθένας στη ζωή του, γιατί τα πράγματα είναι απλά. Δεν είναι η εξυπνάδα […] ένας αριθμός και δεν είναι ένας τίτλος που φέρει κάποιος σε ένα μπλουζάκι ή στο μέτωπο. Στην πράξη νομίζω φαίνεται πόσο κανείς είναι ικανοποιημένος, πόσο είναι χαρούμενος κι αν θέλεις πόσο έξυπνα χειρίστηκε τη ζωή του και τις ικανότητες του τόσο ώστε να είναι πετυχημένος.» Όταν του ζητήθηκε με αφορμή το παραπάνω να κάνει την αυτοκριτική του απάντησε : «Έχω δρόμο ακόμα, νομίζω δεν τα έχω πιάσει όλα. Ευτυχισμένο δεν με λέω, προσπαθώ να είμαι χαρούμενος.»
Αντίο θεία μου. Κάνω λάθη. Έχω δρόμο ακόμα. Σε αγαπώ πολύ.
***
Μετρητής γήινου πληθυσμού:
http://www.worldometers.info/world-population/
Εκπομπή Τα Καρντάσιανς, με καλεσμένο τον Δρ. Ευάγγελο Κατσιούλη, ΑΝΤ1 TV, Ιούνιος 2015
