Αναρωτιέμαι αν υπάρχει αυτή η λάθος στιγμή, αυτό το λάθος βίωμα… ή μήπως απλά είναι μια καλή δικαιολογία για να αποδώσουμε μια ακόμα συναισθηματική αποτυχία χωρίς να σκεφτούμε αν κάναμε κάποιο λάθος και σε αυτή την περίπτωση…
Αφέθηκα προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου ότι αυτή η φορά θα είναι λίγο καλύτερη από την προηγούμενη, όχι πολύ, λίγο, σκεπτόμενη ότι όταν τελειώσει δεν θα πονέσει τόσο πολύ όσο η προηγούμενη. Μα τελικά διαπίστωσα αυτό που μου έλεγε η γιαγιά μου μονολογώντας για την κατάντια των ανθρώπων, «δεν έχουν μπέσα οι άνθρωποι μικρή μου». Εγώ καταλήγω πάντως στην έλλειψη αξιοπρέπειας και σεβασμού μεταξύ των ανθρώπων. Και όλο αυτό τείνει να μεγαλώνει, μέχρι να γίνει τεράστιο και να μας καταπιεί. Έπειτα, όλοι θα αναρωτιόμαστε ξανά, γιατί φέρονται οι άνθρωποι με αυτό τον τρόπο, γιατί δεν υπάρχει ειλικρίνεια, γιατί δεν ζητάμε αυτά που θέλουμε χωρίς να έχουμε δεύτερες σκέψεις.
Είναι καταστροφικές οι δεύτερες σκέψεις, μπορούν να μετατρέψουν μια κατάσταση σε ιδανική και πολύ εύκολα να την καταρρίψουν και να προκαλέσουν ένα βαθύ, απέραντο κενό. Μα ναι, έτσι είναι οι σχέσεις σήμερα, χτισμένες σε δεύτερες -και μόνο- σκέψεις…
«Έρχεται η ώρα που τα χέρια αποφασίζουν πως δεν θα δώσουν αγκαλιές, θα μείνουν μόνα». Έμιλυ Μπροντέ «Ανεμοδαρμένα Ύψη».
Και η ζωή συνεχίζεται…
