Το υγρό στοιχείο που με κυριεύει. Ο υδάτινος εαυτός μου. Η ψαρίσια μου φύση που βρίσκει καταφύγιο στη θέα της θάλασσας, στην ίδια τη θάλασσα.
φωτογραφία: Χρήστος Μαθιουδάκης
Ίσως, να είναι και η μόνη που έχει ακούσει τις πιο βαθιές, τις πιο εσωτερικές, τις πιο απόκρυφές μου σκέψεις και επιθυμίες. Τις πίκρες, τις λύπες, τις χαρές, τους θυμούς. Τα ακούει όλα χωρίς να της μιλάω. Απλά, τα νιώθει. Τα αφήνω όλα μπροστά στα νερά της, στα κύματα της, τα αφουγκράζεται, τα παίρνει πάνω της και τελικά με λυτρώνει.
Αυτή η άπειρη, η απέραντη φιλενάδα μου. Η πιο ωραία παρέα. Ήρεμη, σιωπηλή, αλλά ακόμα και αν είναι φουρτουνιασμένη και ατίθαση, πάλι την αγαπώ. Μου θυμίζει εμένα.
Κάθε φορά που την βλέπω, κάθε φορά που κολυμπώ στα νερά της, το είναι μου, τα μέσα μου όλα βρίσκουν τη θέση τους. Και όταν κάνω να την ανταμώσω πολύ καιρό, ασφυκτιώ μακριά της. Με τραβάει σαν μαγνήτης δίπλα της, σαν να μην μπορώ να της πω όχι. Με παρασύρει η μαγεία της, το άγνωστο της. Και πώς να της αντισταθώ; Είναι σαν να προσπαθώ να πάω κόντρα στην υδάτινη φύση μου.
Κάθε τέλος καλοκαιριού, όταν ήμουν πιτσιρίκα, θυμάμαι τον πατέρα μου, να λέει σ’ εμένα και την αδερφή μου, να αποχαιρετήσουμε τη θαλασσούλα και να της πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ για τη χαρά και τη δροσιά που μας πρόσφεραν τα παιχνίδια και το κολύμπι στα νερά της.
Και ως ενήλικας, θα της πω ένα ακόμα μεγαλύτερο ευχαριστώ για όλες τις φορές που έχω κλάψει κοντά της. Για όλες τις φορές που με πήρε μέσα της, στην αγκαλιά της και με ξέπλυνε, με μαλάκωσε, με γιάτρεψε.
«Αρκεί να δεις ένα ηλιοβασίλεμα στη μέση του πελάγου, για να νιώσεις πολλά κρυφά, μυστήρια αμέτρητα». Μ. Καραγάτσης- Η Μεγάλη Χίμαιρα
