Το καλοκαίρι έφτασε στο τέλος του. Ήρθε η ώρα του απολογισμού. Γιατί φυσικά και για όλα πλέον κάνουμε απολογισμό.Πέρασες όσο τέλεια ήθελες; Ταξίδεψες όσο οι φίλοι σου στο facebook; Πόσα ποστ έκανες στο ινσταγκραμ; Πόσες ακρογιαλιές και βότσαλα και ηλιοβασιλέματα και μπύρες δήθεν τυχαία μέσα στην άμμο ανέβασες;
Andrew Wyeth-Wind from the sea (1947)
Τα καλοκαίρια μας πλέον δε μετριούνται σε στιγμές και αρώματα και γέλια.Μετριούνται σε αναρτήσεις και σε likes. Εμείς αράζουμε στα μπιτσόμπαρα και τους ανθρώπους στο Ρίο τώρα που τέλειωσαν οι Ολυμπιακοί, πάλι θα τους ξεχάσουν όλοι. Γρήγορα προσπερνάς τη σκέψη γιατί..σαν τη Χαλκιδική δεν έχει!Λες και στο Ρίο να έχουν κάνα hashtag #σαν_τη_φαβέλα_δεν_έχει;
Έλα μωρέ,εσύ θα σώσεις τον κόσμο,απαντάς στο εσώτερο εγώ σου.
Το πρόβλημα δεν είναι ούτε τα hashtags,ούτε τα posts.Άλλωστε και πριν από αυτά δεν ήμασταν καλύτερα.
Το πρόβλημα είναι ότι πλέον έχουμε υποστεί αποχαύνωση σκέψης,καθηλωμένοι σε μια ζωή του εδώ και τώρα,μια ζωή του μικρόκοσμού μας,μια ζωή του «αφού το κάνουν όλοι».Και βέβαια αυτά υπήρχαν από πάντα,αλλά πλέον με την έκρηξη των social media,έχουν καταστεί ένα βασικό μοτίβο,σαν το εγχειρίδιο ζωής για αρχάριους.
Και τα εγχειρίδια έχουν αξία όταν είναι να μαγειρέψεις. Ειδάλλως,καταντάς να ζεις με συνταγή.Και τι λυπηρό να ζει κανείς με συνταγή.
