«Ο καύσων αυτός χρειάζεται για να υπάρξει τέτοιο φως» Α. Εμπειρίκος.
«Να είσαι πάντα ευγενής μπροστά σε έναν οργισμένο δράκο» Steven Brust.
Ανήκω και εγώ στους ανθρώπους που όταν η Θυελλογέννητη Νταινέρυς Ταργκάρυεν έκαψε την Άσταπορ –την μυθιστορηματική κορωνίδα της σκλαβιάς που κυβερνά ο ήχος του καμτσικιού και της υποταγής- ζητωκραύγασαν σε σημείο που ο ενθουσιασμός τους μετατράπηκε σε νυχτερινή έξοδο με αμφίεση στα χρώματα του Καλισάρ.
Ανήκω και εγώ στους ανθρώπους που τη θεωρούν πηγή ουτοπίας, ισοδύναμο ενός μακιαβελικού Scarface που η μορφή του λαξεύτηκε από έναν καψούρη Μπερνίνι, μια μεγαλειώδη και αριστουργηματική απεικόνιση της Θηλυκής Αρχής που διέπει το Σύμπαν.
Ανήκω και εγώ στους ανθρώπους που ανατριχιάζουν, όταν δηλώνει απερίφραστα ποια είναι, την καταγωγή της και τι ήρθε να κάνει σε αυτόν τον κόσμο.
Εδώ και χρόνια πια βλέπουμε την κάθοδο στην προσωπική της κόλαση και την ανάδυση της σε μια εξαίσια και καθαρή μορφή με έναν πανανθρώπινο μητρικό ένστικτο, σε έναν σπινθήρα συγκλονιστικών παθών, σε ένα μονοπάτι που οδηγεί σε μιαν ανεξάντλητη μακαριότητα.
Τίποτα δεν της δόθηκε χωρίς κόπο και θυσία.
Έζησε στη σκιά του άντρα και του αδερφού της με μόνο εφόδιο την πηγαία εσωτερική σιγουριά πως αυτό που ζει δεν αποτελεί το προσωπικό της πεπρωμένο και ότι δε βρίσκεται εδώ για να ικανοποιεί τα καπρίτσια ενός εγωιστή και κακομαθημένου κόσμου που δεν μπορεί να αναγνωρίσει το οτιδήποτε είναι ιδιαίτερο, καθώς επίσης και πως ο ρόλος που εκπαιδεύτηκε να παίξει πολλές φορές είναι αντιστρόφως ανάλογος της γνώσης του ποια είναι πραγματικά.
Οι Athenian δηλώνουν πως είναι έτοιμοι να πολεμήσουν για αυτή και το θρόνο που της ανήκει.
Είναι αλλιώτικη αυτή.
Μπορεί να κυνηγάει και αυτή το Θρόνο, αλλά από έναν εξώστη μας δείχνει μιαν άλλη ζωή, για να θυμηθούμε και το στίχο του Κ. Βήτα.
Ίσως αυτό να είναι τελικά η Καλίσι, ένα επιτακτικό πρότυπο ζωής, ένα role-model που ήρθε για να μείνει.
Μια έμπνευση για άντρες, γυναίκες και για σένα.
