Ακούστηκα σαν τον Μαζωνάκη; Γελάω μόνη μου.
Η φάση όμως είναι τέτοια. Της αλλαγής. Νιώθω ότι θέλω να τ' αλλάξω όλα στη ζωή μου και να μην αφήσω τίποτα όρθιο.
Θέλω να φύγω απ' το σπίτι μου. Θέλω να φύγω απ' την πόλη μου και να αναζητήσω την τύχη μου κάπου αλλού. Δεν είμαι δέντρο. Δεν έχω ρίζες. Θέλω να φύγω απ' το εδώ και να πάρω τα πόδια μου και να βρεθούμε στο εκεί και στο αλλού. Να κοιτάξω τη ζωή μου τρία καρέ παρακάτω. Να ξεκινήσω νέα σχέδια, να βάλω νέους στόχους και βασικά να βγω απ' τη ζώνη ασφαλείας μου.
Ν' αλλάξω νοοτροπία και διάθεση. Χαρακτήρα στην ηλικία μου, ολίγον δύσκολο. Αυτόν θα προσπαθήσω να τον λειάνω. Έτσι, για να μην πω ότι τουλάχιστον δεν προσπάθησα.
Καμιά ευκαιρία χαμένη. Κανένα παράθυρο κλειστό. Θέλω να δημιουργήσω τη συνθήκη για να έρθει η αλλαγή. Από μόνη της δεν θα συμβεί.
Και βασικά θέλω να εστιάζω σε ό,τι έχω και όχι σε ό, τι μου λείπει.
Όπως μου έγραψε και ένας φίλος, Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που σε σκέφτονται, σ' αγαπούν, σε νοιάζονται και θέλουν να είσαι καλά.
Το κρατάω. Μου κάνει καλό να το σκέφτομαι. Τα συναισθήματα δεν είναι αυτονόητα. Και καλό θα ήταν να είμαστε σε επαφή μ' αυτά, να τ' ακούμε και να μη τα προσπερνάμε.
Και μένα το συναίσθημα μου φωνάζει όρμα. Σπρώξε τα πράγματα μπροστά. Κυνήγα αυτά που θες. Πολλές προστακτικές μαζεμένες μα είναι για καλό.
