…η αθεράπευτα ρομαντική που απομακρύνει τους φόβους,
που ρουφά άπληστα τον καπνό,
συνεχίζει να τιμωρεί το λαιμό και τα πνευμόνια της.
Αυτή,
με τα γνώριμα δαγκώματα στο κάτω χείλος που σημάδεψαν το στόμα,
με τις βαριές σακούλες κάτω από τα μάτια, γεμάτες αποθέματα σιωπής,
που ακόμη πιστεύει σε έρωτες
Αυτή,
η ακαθόριστη μυρωδιά στα ρουθούνια
η ακατάσχετη φλυαρία
η διωγμένη ανάμνηση που σκαρφαλώνει στον κόρφο σαν παράπονο της νύχτες
η αφτιασίδωτη αγάπη
η ξεμωραμένη επιθυμία
η μελαγχολία των αποχαιρετισμών
Αυτή,
η λασπωμένη νοσταλγία που πάλι θα ξεχάσεις το πρωί.
