Εκείνο το καλοκαίρι του 1998 είχες μείνει ξάγρυπνος ως το πρωί.
Μετακίνησες το παλιό έπιπλο δίπλα από το κρεβάτι και άνοιξες το άλμπουμ των φωτογραφιών.
Σαρώνοντας με το βλέμμα σου τις σελίδες του άλμπουμ βρήκες μια φωτογραφία με την επιγραφή «κοίταξε πίσω». Τη γύρισες βιαστικά και είδες γραμμένη τη φράση «Αυτή η φωτογραφία είναι η θλίψη με άλλο όνομα».
Αλλά τι πάει να πει θλίψη με άλλο όνομα αναρωτήθηκες. Την απάντηση δεν κατάφερες να τη βρεις.
Σήμερα ήταν πάλι μια από εκείνες τις βραδιές. 20 χρόνια μετά κι ακόμα σε επισκέπτονται μια στο τόσο οι απάτες που τάιζες τον εαυτό σου για καιρό. Δε νυστάζεις και προσπαθείς να βρεις κάτι να απασχολήσεις το μυαλό σου.
Το παλιό άλμπουμ έγινε smartphone. Ανοίγεις το κινητό και χαζεύεις. Όσο κοιτάς ανόρεχτα φωτογραφίες, σταματάς που και που για να τσεκάρεις κάτι μηνύματα από φίλους στο messenger.
Κάποια στιγμή σού έρχεται ένα μήνυμα από κάποιον που δεν είναι φίλος σου. Τυχαίνει βέβαια να έχετε το ίδιο ονοματεπώνυμο. Και την ίδια φώτο προφίλ.
Παραξενεύεσαι αρχικά,αλλά ανοίγεις το μήνυμα: Η θλίψη με άλλο όνομα λέγεται αναμονή σε μια ουρά. Ή το σ'αγαπώ που είπες κάποτε. Ή το πρόσωπό σου που δεν αναγνωρίζεις πλέον.
Σκέφτεσαι για λίγο όσο διαβάζεις αυτό το περίεργο μήνυμα. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα έχεις πάρει την απόφαση σου. Πατάς την επιλογή block στο προφίλ αυτού του ανθρώπου. Στο κάτω κάτω δεν τον γνωρίζεις.
Είσαι πλέον ήδη στην κουζίνα και βάζεις φράουλες σε ένα πιάτο.
Αυτό είναι είπες! Αυτό είναι το νόημα της ζωής. Ένα πιάτο φρέσκες φράουλες,ένα καλοκαιρινό απόγευμα στη μεγάλη πόλη.
Η κλεφτή ματιά στο χάος που καραδοκεί ας περιμένει άλλη μια μέρα.
