Πέθανε εχθές έπειτα από αρκετές ημέρες σε κώμα και σε ηλικία 84 ετών ο Ettore Scola, ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του μεταγενέστερου Ιταλικού σινεμά.
Γεννημένος το 1931 ξεκινάει τη σταδιοδρομία του στις αρχές της δεκαετίας του 60' και συνέχισε να παράγει μέχρι και τα τελευταία χρόνια της ζωής του.
Ίσως στο ευρύ κοινό να είναι γνωστός με τις ταινίες του La Famiglia ή το La Cenna (Το Δείπνο), αλλά αυτών προηγήθηκε ένας μεγάλος αριθμός πολύ αξιόλογων ταινιών. Παρά την ευρεία γκάμα genre της οποίας κάνει χρήση στην όλη φιλμογραφία του (με πιο συχνές τις κωμωδίες), αυτό που μάλλον τον χαρακτηρίζει ως σκηνοθέτη είναι η ανάδειξη της Ιταλικής κουλτούρας, και φυσικά ο σχολιασμός και η προβολή της πολιτικής ζωής της Ιταλίας με ιδιαίτερα καθαρό τρόπο.
Στο A Special Day του '77, με πρωταγωνιστές τον Marcello Mastroianni και τη Sophia Loren, η ζωή στην φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι δίνεται μέσα από τη συνάντηση των δύο ηθοποιών, οι οποίοι δημιουργούν μια πολύ έντονη σύντομη σχέση. Ο Sco-la βραβεύτηκε απέσπασε αρκετά βραβεία, συμπεριλαμβανομένου και του Χρυσού Φοίνικα στο φεστιβάλ Καννών την ίδια χρονιά.
Μια χρονιά νωρίτερα ('76) και στην οποία το Pris de la mise en scene στις Κάννες έγινε δικό του, παρουσίασε το Brutti, sprochi e cattivi, η οποία αφηγείται την ιστορία μιας οικογένειας από την Πούλια (περιοχή της Ιταλίας), η οποία ζει στα προάστια της Ρώμης και προσπαθεί να επιβιώσει με παράνομους κυρίως, αλλά και νόμιμους τρόπους.
Οι έντονα πολιτικές του ανησυχίες φαίνονται και μέσα από τα φιλμ La terrazza (1980), στο οποίο μια ομάδα διανοούμενων και αριστερών πολιτικών διοργανώνουν ένα πάρτι στην ταράτσα ενός σπιτιού στη Ρώμη, αλλά και στο C'eravamo tanto amati (1974) και την ιστορία δύο αντρών, οι οποίοι υπήρξαν μέλη οργανώσεων κατά των Ναζί στην φασιστική Ιταλία. Το τελευταίο φιλμ ήταν αφιερωμένο στον πολύ στενό του φίλο Vittorio De Sica.
Από τις ίσως λιγότερο γνωστές του ταινίες είναι το Trevico-Torrino: Viaggio nel Fiat – Nam (1973), στο οποίο δίνεται με ρεαλιστικό τρόπο η ιστορία ενός νέου, ο οποίος μεταναστεύει από τη Νότια Ιταλία στο Τορίνο, για να εργαστεί στη βιομηχανία της Fiat δεχόμενος κακομεταχείριση.
Σημαντική θέση στη φιλμογραφία κατέχει και η δημιουργία ντοκιμαντέρ με τελευταίο το Che strano chiamarsi Federico του 2003, στο οποίο καταγράφει τη σχέση του με τον Fellini καθώς ήταν φίλοι.
Πολλές Γαλλο-Ιταλικές παραγωγές συγκαταλέγονται στη φιλμογραφία του, ενώ ο Mar-cello Mastroianni και ο Vittorio Gassman είναι δυο ηθοποιοί τους οποίους έχει επιλέξει για την ενσάρκωση ρόλων αμέτρητες φορές.
Έχει τιμηθεί για την προσφορά του στον κινηματογράφο με βραβεία όπως το βραβείο Cezar, τη Χρυσή αλλά Αργυρή Άρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου, βραβεία Nastro D'Argento και πολλά άλλα.
