Νέα στήλη. Και πώς θα την ονομάσεις; A face in the crowd, από εκείνο το τραγούδι του Tom Petty. Πρόσωπα νέα. Φρέσκα. Με πράγματα να πουν. Αυτό δεν έχει άλλωστε σημασία στους χαλεπούς καιρούς μας; Out in the street, thinking out loud. A face in the crowd…
Κωνσταντίνος Σακουλάς, σκηνοθέτης – σεναριογράφος
Κωνσταντίνε, το Παυσίπονο είναι η πρώτη σου- no budget- ταίνια μικρού μήκους, η οποία βρίσκεται διαθέσιμη στο διαδίκτυο. Μίλησέ μου σχετικά…
Υπήρχε καιρό τώρα στο μυαλό μου η ιδέα τις κινηματογράφησης και στο συρτάρι μου αρκετά σενάρια και ιστορίες. Έτσι μια μέρα αποφάσισα να γυρίσω ένα απ' αυτά με τη βοήθεια μερικών καλών φίλων που θέλησαν να στηρίξουν την προσπάθειά μου. Όταν έχεις ανθρώπους δίπλα σου που θέλουν και μπορούν να σε στηρίξουν μπορείς να εκπληρώσεις κάθε σου επιθυμία, χωρίς να χρειάστει να ξοδέψεις ούτε ένα ευρώ. Και τους είμαι ευγνώμων γι' αυτό.
Πραγματεύεσαι ένα δύσκολο θέμα. Τον ψυχικό πόνο και πως τον βιώνει ο κάθε άνθρωπος. Πως τον διαχειρίζεται…
Μεγαλώνοντας έχω την πεποίθηση πως οι άνθρωποι είμαστε «προγραμματισμένοι» να διαχειριζόμαστε τη ζωή μας στηριζόμενοι επάνω σε παρωχημένες αντιλήψεις κι αυτές οι αντιλήψεις είναι που προκαλούν τα περισσότερα απ' τα προβλήματα που αντιμετωπίζει κανείς καθημερινά σ' όλους τους τομείς της ζωής του. Η διαχείριση του ψυχικού πόνου είναι μια απ' αυτές. Εγώ προσπάθησα απλώς να δείξω ένα διαφορετικό τρόπο ο οποίος φαίνεται να δουλεύει. Μένεις έκπληκτος μερικές φορές από το αποτέλεσμα που μπορεί να προκύψει, αλλάζοντας απλά το σημείο επαφής και την οπτική με την οποία προσέγγιζες ένα θέμα.
Πως αποφάσισες να μοιραστείς την ταινία στο διαδίκτυο; Πιστεύεις ότι προσφέρεται ως μέσο το ίντερνετ για ένα νέο καλλιτέχνη;
Όταν αποφασίζεις να δημιουργήσεις κάτι το οποίο απευθύνεται σε κοινό, τότε στόχος σου είναι να το δουν όσα περισσότερα μάτια μπορούν και νομίζω πως το διαδίκτυο- αν μη τι άλλο- είναι βασικός σύμμαχος σ' αυτήν την προσπάθεια.
Last words…
Κατά τον Andy Warhol, η τέχνη είναι κάτι το οποίο δε χρησιμεύει σε τίποτα και σε κανέναν. Όλη η τέχνη είναι επιφάνεια και σύμβολο. Εκείνοι που προχωρούν πέρα απ' την επιφάνεια το κάνουν με δικό τους κίνδυνο. Εκείνοι που διαβάζουν το σύμβολο, το κάνουν με δικό τους κίνδυνο.
Κατά τη δική μου άποψη, η τέχνη είναι σαν την αγάπη. Πρέπει να μοιράζεται απλόχερα σαν πυρετός σ' ολόκληρο το σύμπαν. Μόνο έτσι πετυχαίνει τον στόχο της, όπως και η αγάπη εξάλλου. Ότι άλλο εξυπηρετεί μόνο εγωκεντρισμούς διαφόρων ειδών και χαρακτήρων.
Και μιας και όλοι μας δεν είμαστε τίποτα περισσότερο από κόκκοι άμμου σε μια τεράστια γαλαξιακή άπειρη παραλία- και αργά η γρήγορα θα εξαϋλωθούμε στο κενό σύμπαν- ίσως το μόνο που αξίζει τελικά είναι να αφήσουμε πίσω μας κάτι που θα βοηθήσει τους άλλους να εξελιχθούν πιο γρήγορα και πιο σταθερά απ' ότι εμείς οι ίδιοι καταφέραμε.
Δεν ξέρω αν μπορούν όλοι- αν και πιστεύω πως είναι ανθρώπινη ανάγκη- να παράξουν τέχνη, όλοι όμως μπορούν να μοιράσουν αγάπη.
Κι αυτός ίσως είναι ο μόνος τρόπος για να γίνει κανείς «αθάνατος».
***
Out in the street, thinking out loud. A face in the crowd…
