Blood of my Blood by Marco Bellocchio
4.5/ 5
Η εξαιρετική ταινία του Bellochio που έλαβε το βραβείο FIPRESCI στο φετινό Φεστιβάλ της Βενετίας, είναι χωρισμένη σε δύο ιστορίες. Η πρώτη, λαμβάνει χώρα κάπου στον 18ο αιώνα και εξιστορεί την μοίρα μιας νεαρής μοναχής που την κατηγορούν πως έχει συνάψει συμφωνία με τον διάβολο με σκοπό να διαφθείρει ερωτικά τους άντρες. Η δεύτερη συμβαίνει στο σήμερα και αφηγείται την ιστορία ενός άντρα που εξαφανίστηκε, κάποιων βρικολάκων που κατοικούν ανάμεσά μας, ενός οικονομικού επιθεωρητή και ενός φευγαλέου έρωτα.
Οι δύο ιστορίες χωρίζονται χρονικά και ενώνονται χωρικά καθώς και στις δύο πρωταγωνιστεί ένα μοναστήρι της Ιταλίας. Εντέχνως, κρύβονται μικρές αναφορές που τις συνδέουν – ένα όνομα, μικρές ιστορικές αναφορές. Η πρώτη μοιάζει με ένα θρησκευτικό δράμα ενώ η δεύτερη μοιάζει με ένα κωμικό μονόπρακτο σουρεαλισμού. Αυτό που τις συνδέει είναι ίσως η αδυναμία μας μπροστά στον έρωτα, που δεν μπορεί να σβήσει με τον χρόνο, που οδηγεί πάντα στις μεγαλύτερες μας ήττες.
Η ταινία ξεχωρίζει πέρα από την δομή της και χάρη στην φωτογραφία της και την μουσική επένδυση στοιχεία που την τονίζουν υπέροχα και την αναδεικνύουν σε μια από τις καλύτερες ταινίες της φετινής χρονιάς.
**
Babai by Visar Morina
2.5+/ 5
Babai – μπαμπάς στα σέρβικα- είναι μια λέξη που ακούγεται επανειλημμένα στην ταινία από τα χείλη ενός 10χρονου αγοριού που ακολουθεί διαρκώς τον πατέρα του. Μέλη μιας τεράστιας, φτωχής οικογένειας, παρατημένοι από την μητέρα, το πρωί πουλούν λαθραία τσιγάρα και το βράδυ κοιμούνται αγκαλιά στο ίδιο κρεβάτι.
Ο συνεχής φόβος του παιδιού ότι ο πατέρας του θα τον παρατήσει, επιβεβαιώνεται όταν αυτός φεύγει παρανόμως για να αναζητήσει ένα καλύτερο μέλλον στην Γερμανία. Ο μικρός δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε μέσο – κλοπή, εκβιασμό κ.α.- για να διασχίσει και αυτός τα σύνορα και να ακολουθήσει τον πατέρα του.
Η προσοχή της ταινίας είναι επικεντρωμένη στο αγόρι και στις εκφράσεις του το οποίο μας αποσπάει την προσοχή από τις αδύναμες ερμηνείες και το μέτριο σενάριο. Η υποκειμενική διάσταση του αγοριού είναι αυτό που παρατηρούμε όπου ξεχωρίζουν το αποφασιστικό ύφος ενώ όλα τα υπόλοιπα στοιχεία της ταινίας σιγά σιγά γίνονται αδιάφορα. Η σχέση του με τον πατέρα, οι δικές του σκέψεις, το μέλλον τους είναι όλα στοιχεία που δεν ξεκαθαρίζονται αρκετά, ενώ επίσης το τέλος της ταινίας είναι στην μέση μιας ιστορίας που μένει ανολοκλήρωτη. Στα θετικά στοιχεία βρίσκεται ο χειρισμός της κάμερας, στο χέρι και με ντοκουμενταριστικό ύφος που σίγουρα αναβαθμίζει μια ταινία που έχει αρκετές ελλείψεις.
***
The Violators by Helen Walsh
2.5/ 5
Η ταινία αφηγείται την ιστορία μιας 15χρονης κοπέλας που ζει με τα δύο αδέρφια της – παιδιά ενός υπόδικου πατέρα που τους κακοποιούσε – σε μια υποβαθμισμένη περιοχή της Αγγλίας. Όταν μαθαίνει πως ο πατέρας της θα αποφυλακιστεί, γίνεται έτοιμη να κάνει τα πάντα για να προστατευτεί, ακόμα και να πουλήσει το κορμί της. Ταυτόχρονα, γνωρίζει την Rachel, μια κοπέλα από πλούσια οικογένεια με την δική της προσωπική σκοτεινή ιστορία για τον πατέρα και την οικογένειά της.
Η Helen Walsh κάνει μια απόπειρα να πλέξει μια πολύπλοκη ιστορία με σκοπό να αναδείξει τις δυσκολίες και τα προβλήματα της ζωής των παιδιών – και κυρίως των γυναικών – κατεστραμμένων οικογενειών και εγκληματικών γονέων. Ο γρήγορος ρυθμός της ταινίας και οι συνεχείς σεναριακές εξελίξεις δεν μας αφήνουν να κουραστούμε, όμως τελικώς η προσπάθεια αυτήν αδυνατεί να μας αγγίζει σε βάθος. Η επιλογές του σεναρίου φαίνονται να είναι ακατέργαστες, εύκολες επιλογές ενώ το ίδιο το ύφος της ταινίας μοιάζει μια μίξη εσωτερικού δράματος και ταινία δράσης. Η ιστορία που αφηγείται είναι σαφής και ξεκάθαρη αλλά και αρκετά εύπεπτη για να μας κερδίσει.
****
Στην Σκιά των Γυναικών by Philippe Garrel
3.5/ 5
Η τελευταία ταινία του Philippe Garrel είναι μια ερωτική ιστορία ενός ζευγαριού κάπου στο Παρίσι. Σε ασπρόμαυρους τόνους και με μια εξαιρετική φωτογραφία παρακολουθούμε την ζωή ενός ζευγαριού και τις παράλληλες σχέσεις τους που απειλούν να τους καταστρέψουν.
Η ιστορία είναι σχετικά απλή, αυτός, αυτή και ο άλλος και η άλλη. Ο Pierre και η
Manon είναι ένα παντρεμένο ζευγάρι καλλιτεχνών οι οποίοι συνεργάζονται στην δημιουργία ντοκιμαντέρ. O Pierre γνωρίζει μια άλλη κοπέλα και αρχίζει μια παράλληλη σχέση καθώς όπως λέει λατρεύει το κορμί της. Η Manon ξεκινάει επίσης μια παράλληλη σχέση καθώς προσπαθούσε να νιώσει να την αγαπάνε.
Ένα ερωτικό κουαρτέτο ξεκινάει με φόντο το Παρίσι. Η ιστορία έχει τους γνωστούς κανόνες. Απάτη, ζήλια, ψέμα, τύψεις, αδιαφορία και απέχθεια είναι τα στάδια της ταινίας ενώ δεν λείπει και η τοποθέτηση των στερεοτυπικών κανόνων – αντρών, γυναικών- όπου ο Pierre δικαιολογείται με την φράση δεν φταίω που είμαι άντρας, έτσι λειτουργούμε. Η ταινία καταλήγει στην απλή αλήθεια: υπάρχουν ένας άνθρωπος που είναι ο άνθρωπός σου. Ότι και να συμβεί, χωρίς τον αυτόν δεν μπορείς να υπάρξεις. Είναι αδύνατον να προσδιοριστείς σε αυτόν τον κόσμο μόνος.
Η ταινία έχει μια πολύ ρεαλιστική αφήγηση (μια ιστορία που όλοι μπορούμε να συν – αισθανθούμε) και αυτό σε συνδυασμό με την υπέροχη αισθητική της είναι τα στοιχεία που μας κερδίζουν. Αναμένουμε την διάκρισή της στο βραβεία του Πανοράματος
*****
MARAVIGLIOSO BOCCACIO by Paolo and Vittorio Taviani
4+/ 5
Η τελευταία ταινία των αδερφών Ταβιάνι είναι ένα μικρό έπος – ελεύθερα βασισμένο στο Δεκαήμερο του Βοκάκιου- με κεντρικό θέμα τον έρωτα.
Στην Φλωρεντία του 14ου αιώνα, όπου έχει χτυπήσει η πανούκλα με τους νεκρούς να συσσωρεύονται και με την πόλη να γεμίζει πτώματα στους δρόμους, ανθρώπων και ζώων, μια παρέα δέκα νέων αποφασίζει να αποδράσει από την πόλη και να μεταφερθεί σε ένα σπίτι στην εξοχή με σκοπό να επιβιώσουν από την ασθένεια. Εκεί, αποφασίζουν κάθε βράδυ να αφηγούνται από μια ιστορία. Αναπόφευκτα σε αυτές τις ιστορίες πρωταγωνιστεί ο έρωτας και η πανούκλα.
Οι σκηνές είναι γεμάτες από θεατρικότητα τόσο στους διαλόγους όσο και στις κινήσεις και εκφράσεις των ηθοποιών ενώ η φωτογραφία βοηθάει στην δημιουργία κάποιων εξαιρετικών εικόνων. Ο συνδυασμός της επιβλητικής μουσικής της ταινίας μας αφήνει με την αίσθηση ότι παρακολουθούμε ένα σεξπιρικό δράμα ή ένα μεγάλο θέατρο εποχής, ενώ εάν προσπαθήσουμε να διεισδύσουμε βαθύτερα στις ιδέες της μας προκαλεί να κάνουμε υποθέσεις. Είναι η πανούκλα μια αφορμή για να φανερωθεί η ανάγκη των νέων να διαφύγουν από την πραγματικότητα μιας κοινωνίας καταπιεσμένων ερώτων; Και αν ναι, για πόσο καιρό μπορούν να αποκοπούν από αυτήν, να ζήσουν παρέα μόνο με τα φαντάσματα αυτών των ιστοριών που μόνο η αληθινή ζωή μπορεί να της δημιουργήσει;
Σε τελική ανάλυση η ταινία μοιάζει σαν ένα σύνολο θεατρικών πράξεων με μια κινηματογραφική οπτική που πρωταγωνιστεί η ομορφιά. Ένα κωμικό σκέρτσο, ένα παιχνίδι όπου ακόμα και ο θάνατος μπορεί να ηττηθεί.
******
The Treasure by Corneliu Porumboiu
3.5+/ 5
Μια απρόσμενα γλυκιά ιστορία μέσα από την κάμερα του Ρουμάνου Porumboiu, του δημιουργού των 12:08 East of Bucharest και When Evening Falls on Bucharest or Metabolism. Η ιστορία ενός πατέρα που τα βράδια διαβάζει την ιστορία του Ρομπέν των Δασών του ήρωα των φτωχών και της δικαιοσύνης προσπαθώντας -ίσως- να γίνει ο ίδιος ένας τέτοιος ήρωας, που ο πραγματικός κόσμος τον έχει ανάγκη.
Αυτή η ρομαντική του φύση, πλήρως κρυμμένη από ένα εξωτερικό ουδέτερο προσωπείο – κάτι σαν ένα μικρό καταπιεσμένο όνειρο που αδυνατούμε να ξεχάσουμε – αποκαλύπτεται σταδιακά όταν ο γείτονάς του του μιλάει για τον κρυμμένο θησαυρό του παππού του, που υποψιάζεται οτι κρύβεται στο εξοχικό του σπίτι. Ο πατέρα αλλά σιγά σιγά και οι άλλοι χαρακτήρες (όπως η εξαιρετική μητέρα) αποκαλύπτουν την ρομαντική φύση τους του κυνηγού θησαυρών. Γίνονται έτσι συνεργοί σε αυτό το σύγχρονο παιχνίδι.
Η ταινία διέπεται από μια παιδικότητα και ένα παιχνιδιάρικο ύφος, έξυπνα και διακριτικά κρυμμένα, μέχρι την στιγμή του τέλους όπου αποκαλύπτεται θριαμβευτικά η νίκη των ηρώων απέναντι στον ρεαλισμό. Ο σκηνοθέτης εντέχνως μας παρασέρνει σε αυτό τον θρίαμβο του παραμυθιού ενώ η σκηνή του τέλους, με έναν ήλιο και μια θριαμβευτική μουσική είναι σαν να αποκαλύπτεται επιτέλους το μεγάλο αστείο.
Αναμένουμε την διάκρισή της στο βραβεία του Πανοράματος
