Ο Γιάννης Σταματίου, φίλαθλος του ΠΑΟΚ εδώ και δύο δεκαετίες, καταθέτει με έντονη συναισθηματική φόρτιση μια προσωπική εμπειρία που, αν και δεν του είναι πρωτόγνωρη, τον συγκλονίζει βαθιά. Αφορμή στάθηκε ένας αγώνας ποδοσφαίρου γυναικών, όπου οι συμπεριφορές στις κερκίδες ξεπέρασαν τα όρια της προσβολής και της βίας, αποκαλύπτοντας για ακόμη μία φορά το σκοτεινό πρόσωπο μιας βαθιά ριζωμένης και επικίνδυνης νοοτροπίας.
γράφει ο Γιάννης Σταματίου
“Είμαι φίλαθλος εδώ και δύο δεκαετίες, από τα 5 μου περίπου, και μαζί υποστηρικτής μέσα στων άλλων και του ΠΑΟΚ.
Στο γήπεδο πήγαινα μέχρι πέρυσι σε σταθερή βάση, ενώ φέτος ο κύριος λόγος που απείχα στη μεγαλύτερη διάρκεια ήταν το οικονομικό. Παρ’ όλα αυτά δεν μπορώ παρά να τονίσω πως κατά την τελευταία διάρκεια της παρουσίας μου στην κερκίδα, και ειδικότερα τα τελευταία χρόνια, ένα μεγάλο κομμάτι μέσα μου, το οποίο – δεν μπορώ παρά να πω αλήθεια – ολοένα ένιωθα να μεγαλώνει. Ένα κομμάτι που δεν ήταν άγνωστο, αντίθετα, και δυστυχώς, ήταν γνώριμο και πάρα πολύ γνωστό. Το κομμάτι που ένιωθε ότι δεν αντέχει άλλο πια να υπομένει την απανθρωπιά και την απίστευτη, τερατώδη ασέβεια. Το κομμάτι που πλέον δεν περιοριζόταν μόνο στο να αντιδρά μεν άμεσα, ακόμα και με ρίσκο και κίνδυνο της ακεραιότητας και της ίδιας μου της ζωής μπροστά στην επίθεση που δεχόμουν επειδή διεκδικούσα απλά ανθρωπιά και αγάπη. Συναισθήματα καθαρά ανθρώπινα, αυτά που γεννούν και δημιουργούν το οτιδήποτε φέρει ευτυχία. Αυτό το κομμάτι, λοιπόν, νιώθω ότι έχει μεγαλώσει τόσο πολύ που πλέον κάνει και το υπόλοιπο είναι μου να νιώθει ότι όχι απλά δεν ανήκει στην ίδια εξέδρα, τόσο γηπεδικά, όσο και κοινωνικά, με τα άτομα που ζητούν καταστροφή, μίσος, αίμα, βία, θάνατο, σκοτάδι, κυριαρχία, επιβολή. Σε βαθμό που κάνει και όλα τα υπόλοιπα κομμάτια μου να μην αντέχουν και να μην ανέχονται να παρίστανται στην ίδια αυτή εξέδρα.
Δεν είμαι άνθρωπος που φεύγω χωρίς να πολεμώ, που υποχωρώ και δεν ζητώ αλλαγή μπροστά στο απάνθρωπο βάζοντας μπροστά τη φράση του ‘’δεν αλλάζει τίποτα’’, που τόσο καλά ξέρουμε μαζί με πολλά άλλα σε αυτόν τον τόπο. Έτσι, λοιπόν, όταν λέω ότι δεν αντέχω να είμαι πια σε αυτήν την εξέδρα δεν μιλώ για φυγή ή παραίτηση.
Αλλά ας πιάσουμε την κύρια αφορμή που προσωπικά με έκαναν να γράφω αυτή τη στιγμή αυτές τις λέξεις, και παρακαλώ να μου συγχωρέσετε την προσωπικά αναφορά, αλλά αυτά τα λόγια είναι προσωπικά και βγαίνουν από την ψυχή μου, και μάλιστα με τη θέληση, την ανάγκη και την ελπίδα να αγγίξουν και άλλες ψυχές.
Προσωπικά, χτες, 14/5/25, βρέθηκα για πρώτη φορά σε αγώνα επαγγελματικού ποδοσφαίρου γυναικών, κάνοντας λόγο για τον ημιτελικό κυπέλλου μεταξύ ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκού στο γήπεδο της Τούμπας. Και, αν και με γνώση και ξέροντας τι μπορεί να περιμένει κανείς (ακόμη και) σε έναν τέτοιον αγώνα, που δεν χέρει της ζήτησης και σημασίας για την πλειοψηφία του κόσμου, όσο ένας πιθανός αντίστοιχος του αντρικού τμήματος, ακόμα και έτσι παρ’ όλα αυτά, αυτά που βίωσα και συνέβησαν εκεί με έκαναν όχι μόνο να οργιστώ, να αντιδράσω, αλλά και να ντραπώ, ίσως όσο περισσότερο από όλα τα υπόλοιπα που έχω συναντήσει και βιώσει όλα τα προηγούμενα χρόνια στο ίδιο και σε άλλα γήπεδα.
Η συμπεριφορά και νοοτροπία των παρευρισκόμένων, ανθρώπων που συγγνώμη, όχι, δεν μπορώ να χαρακτηρίσω φίλαθλών ή φίλων οποιασδήποτε ομάδας και οποιοδήποτε αθλήματος, τα υποτιμητικά, προσβλητικά, σε παρέες, αλλά και επιφωνήματα που ακούγονταν δυνατά, σεξιστικά και επιθέσεις τόσο από άντρες, όσο και από γυναίκες, ο μισογυνισμός, τόσο απέναντι σε αντιπάλες αθλήτριες, όσο και της ίδιας της ομάδας που υποτίθεται ‘’υποστήριζαν’’. Οι ψυχολογικές, μισάνθρωπες και μισογυνιστικές λεκτικές επιθέσεις από άτομα ηλικίας 20, 30, 40, 50, 60 ετών απέναντι σε αθλήτριες ηλικιών 18 με 30, καθαρά με το πρόσχημα και ‘’αιτία’’ το ότι αγωνίζονται, είναι στο προσωπικό της αντίπαλης ομάδας. Και στο τέλος, ακόμα και η επίθεση με αντικείμενα, μπουκάλια νερού, μπύρας να πέφτουν προς τον πάγκο της αντίπαλης ομάδας κατά την διάρκεια των πανηγυρισμών της νίκης – και δεν μιλάμε για ένα ή δύο, μιλάμε για καθαρή βροχή διαρκείας αντικειμένων – (και παρακαλώ, ας μην μιλήσουμε για το ποιος/α αθλητής/τρια μπορεί να προκάλεσε, ας μην πέσουμε τόσο χαμηλά). Και όλα αυτά, σε μια εξέδρα με άτομα και ανθρώπους όλων των ηλικιών και φύλων, άντρες, γυναίκες, παιδιά, μωρά, παππούδες, γιαγιάδες, συγγενείς. Και μετά από όλα αυτά, και άλλα πολλά που αυτή τη στιγμή ίσως δεν μπορώ να φέρω καθαρά στην μνήμη μου, η ύστατη υποκρισία του χειροκροτήματος στις ‘’δικές μας αθλήτριες’’ και το ευχαριστώ. Ποιες δικές μας αθλήτριες. Αν ήταν αντίπαλες/οι η αδερφή σου, η κοπέλα σου, η φίλη σου, η κόρη σου, η ανιψιά σου, αυτές που χειροκρότησες, γιατί κάνεις τη διάκριση του ανθρώπου με βάσει το ανήκειν του σήματος στη φανέλα, όπως φαίνεται, τι θα έκανες; Με ποια λογική, με ποια ντροπή, με ποια τσίπα χειροκροτάς μετά, άτομα ίδια με αυτά που πριν λίγο λίντσαρες;
Όχι, δεν είναι, ούτε μου φάνηκαν πρωτόγνωρα όλα αυτά, αλλά εκτός από το ότι με έκαναν να οργιστώ, να αντιδράσω, να φωνάξω, όχι γιατί θεωρώ κάποιον/α ανύμπορο να υπερασπιστεί τον εαυτό του/της, αλλά γιατί το απάνθρωπο και τερατώδες, το αισχρό πάντα (θα) με έχει απέναντι, και που προς ενός σημείου απορίας μου, η δράση μου δεν βρήκε ούτε μια υπόνοια υποστήριξης, μια τόση δα ένδειξη, όχι αξιοπρέπειας, αλλά απλής ενοχής ή ντροπής, από κάποιον ακόμα, με έκαναν να ντραπώ όσο τίποτα εδώ και πολύ καιρό.
Και εδώ, λοιπόν, δεν θα μιλήσουμε, για ένα ακόμη ‘’γνωστό, κατακριτέο φυσικά, αλλά από την άλλη γνωστό και άσκοπο να ασχολείται κανείς’’ συμβάν, όπως, ας μην γελιόμαστε, κάθε μέρα ακούμε παντου. Δεν θα μιλήσουμε για μια ακόμη απόδειξη ή αόριστη ανάγκη δράσης. Δεν θα μιλήσουμε για ‘’απόδοση ευθυνών, ΠΑΕ, Ερασιτέχνη’’. Εδώ θα μιλήσουμε για νοοτροπία. Βαθιά, ριζωμένη, νοσηρή, εγωιστική, απάνθρωπη, αιμοβόρα, άρρωστη, μισάνθρωπη, νοοτροπία λαού. Δεν φτάνουν τα λόγια εδώ. Και δυστυχώς, όπως από την προσωπικά μου πείρα, έχω καταλάβει, δεν φτάνουν ούτε οι πράξεις. Είναι η ευθύνη μας, στο χέρι μας, όμως, να τις κάνουμε να μετρήσουν. Και δεν θα το κρύψω, γράφοντας αυτές τις φράσεις δεν νιώθω ότι είναι ένα βήμα πιο κοντά στο να μετρήσουν. Αλλά δεν νιώθω και το ανάποδο.
Έχω γράψει στο παρελθόν και άλλο αντίστοιχο κείμενο, έχω μιλήσει ατέλειωτες φορές για όλα αυτά, όπως και θα συνεχίσω. Αλλά θα είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω πως να κλείσω το συγκεκριμένο. Γιατί δεν νιώθω ότι είναι κάτι που κλείνει. Ούτε με μια φράση, ούτε με μια απλή δράση.
Δεν είναι καιρός αυτό να αλλάξει. Ο καιρός αυτός και το ‘’όριο’’ έχει παρέλθει προ πολλού. Όμως δεν μπορούμε παρά να το αλλάξουμε. Τώρα και πάντα. Σε κάθε στιγμή.
Χωρίς να έχω ούτε άμεσες, ούτε έμμεσες και συγκεκριμένες κινήσεις για το τί να κάνω/ουμε, τί θα συμβεί, προσωπικά, κάνω έκκληση, μέσα από όπου μπορώ, για δράση. Στον αθλητικό και σε οποιοδήποτε άλλο χώρο. Για δράση. Μαζί. Δεν ξέρω ειλικρινά, ποιός μπορεί να ακούσει, να συμπάσχει, να θέλει να αντιδράσει, να μιλήσει, να κινηθεί. Αλλά μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μου. Για να το αλλάξουμε. Εμείς.”
