Από: Renegades of Youth • Προτάσεις Ταινιών
Στα τέλη της δεκαετίας του 70 ο Μάρτιν Σκορτσέζε έχει ήδη καταφέρει να εδραιωθεί ως ένας κορυφαίος σκηνοθέτης και υπηρέτης της 7ης τέχνης. Ταινίες όπως το Taxi Driver, New York New York και Mean Streets θεωρούνται ήδη κλασικές με τις υποψηφιότητες και τα βραβεία να έρχονται το ένα πίσω από το άλλο. Η επόμενη δεκαετία θα μπει το ίδιο δυνατά με την προηγούμενη, καθώς το 1980 κάνει πρεμιέρα το Raging Bull ή όπως μεταφράστηκε στα ελληνικά: Οργισμένο Είδωλο
To Raging Bull δεν είναι η ταινία πυγμαχίας που έχεις συνηθίσει. Δεν είναι η ταινιά που θα δεις τον ήρωα να λυτρώνεται βολικά σε ένα μοτίβο Δαυίδ εναντίον Γολιάθ. Αντίθετα αποτελεί μια βουτιά στην άβυσσο της άρρωστης ψυχής του πρωταγωνιστή, Jake LaMotta, στοιχειωμένη από μίσος, σεξουαλική απελπισία, ζήλια και θυμό. Επικεντρώνεται στο φόβο ενός ανθρώπου να δεσμευτεί συναισθηματικά σε οποιαδήποτε σχέση και το πως αυτός ο φόβος εκφράζεται μέσα από τα γάντια του μποξ. Στα χέρια του Σκορτσέζε η κινηματογράφιση της τοξικής αρρενωπότητας ποτέ δεν απεικονίστηκε ή αφηγήθηκε καλύτερα. Η ζωώδης ερμηνεία του Ρομπερτ Ντε Νίρο έφερε συνολικά 8 υποψηφιότητες για Όσκαρ!
Τίποτα από όλα αυτά δεν θα συνέβαινε όμως αν δύο χρόνια πριν την πρεμιέρα της ταινίας, ο Ντε Νίρο δεν αναλάμβανε δράση στη ζωή του δημοφιλούς σκηνοθέτη. Το 1978 έβρισκε τον Μάρτιν Σκορτσέζε σε τραγική κατάσταση, ίσως τη χειρότερη σε ολόκληρη τη ζωή του. Εθισμένος στην κοκαίνη, έφτασε ένα βήμα πριν το overdose και βρέθηκε κλινήρης σε νοσοκομείο. Εκεί τον επισκέφτηκε ο Ντε Νίρο, παροτρύνοντας τον σε μια σωματική και ψυχολογική κάθαρση μακριά από τα ναρκωτικά και του πρότεινε να ξανασκεφτεί να κάνει “εκείνη την ταινία με τον μποξέρ” που στο παρελθόν είχε απορρίψει. Ο Σκορτσέζε δεν ήταν ποτέ υποστηρικτής των sports movies.
Πολύ υποστηρίζουν ότι ο Ντε Νίρο, ουσιαστικά έσωσε την καριέρα του Σκορτσέζε, με την επιμονή του να τον πείσει να ξανακάνει ταινίες. Ίσως ήταν και το γεγονός πως ακόμα και μετά από αυτή την κουβέντα ο Μάρτυ βαθιά μέσα του πίστευε πως το Raging Bull θα ήταν η τελευταία του ταινία και κυριολεκτικά αφέθηκε σε αυτήν δίνοντας όλο του το είναι. Ο ίδιος μάλιστα είχε δηλώσει πως μετά το New York, New York δε πίστευε πως θα αποκτούσε ποτέ το κοινό του Σπίλμπεργκ ή του Κόπολα και αντί να συμβιβαστεί βγάζοντας 10 μέτριες ταινίες θα έδινε τον καλύτερο εαυτό του για ένα κύκνειο άσμα από το πάνω ράφι.
Για καλή τύχη όλων κάτι τέτοιο δε συνέβη και η επιτυχία του Raging Bull τον ώθησε να συνεχίσει να υπηρετεί την τέχνη του όπως ένας ιερέας υπηρετεί το Ευαγγέλιο. Θρησκευτική ευλάβεια, προσήλωση και αγιότητα. Ένας αληθινός καλλιτέχνης πέραν κάθε ορίου.
