της ipolinstinplage (Instagram: ipolinstinplage)
“Χιροσίμα αγάπη μου” στο σινεμά σημαίνει: φιλμ ενήλικο, φιλμ ειλικρινές και τραχύ, φιλμ με τις ανθρώπινες σχέσεις εντελώς απογυμνωμένες απ’αυτόν τον πλαστικό ρομαντισμό που τόσο συχνά βλέπουμε, φιλμ εντελώς απογυμνωμένο, αισθητικά, από το αχρείαστο μελόδραμα, και φιλμ όπου η μουσική συχνά ειρωνεύεται – να ένα ακόμα ενήλικο χαρακτηριστικό, αν χρησιμοποιηθεί σωστά… -, ειρωνεύεται την απλοϊκή σκέψη της πρωταγωνίστριας, πως “έχει δει τα πάντα από τη Χιροσίμα”, γιατ’είδε τις αναπαραστάσεις ενός γεγονότος ουσιαστικά αδύνατου ν’αναπαρασταθεί, όπου άλλοτε αυτή είναι που ενισχύει τον ρομαντισμό αυτής, ίσως της καλύτερης κινηματογραφικής ιστορίας αγάπης, κι άλλοτε αυτή που τον εμποδίζει να περάσει στους θεατές, γιατί η ιστορία η ίδια είναι που έχει καταδικαστεί από τις αναμνήσεις τους.
“Χιροσίμα αγάπη μου” στο σινεμά σημαίνει: η μνήμη ως προσωπικό και συλλογικό γεγονός, μ’αυτά τα δύο συχνά να μπλέκονται, σημαίνει ρεαλισμός που βρίσκεται σε μια πολυπλοκότητα που υπάρχει παντού, στους χαρακτήρες, τη σκηνοθεσία, το σενάριο, σημαίνει η εμπλοκή της έννοιας της μνήμης με μια κατά τ’άλλα συμβατική ρομαντική ιστορία, μ’έναν τρόπο πολύ πιο βαθύ και φιλοσοφικό απ’αυτόν που βλέπουμε σ’οποιοδήποτε φιλμ του Νόλαν, αυτού του ουσιαστικά απλά εμπορικότερου ακολούθου της μεθόδου του Ρενέ, αυτής που έφερε το θέμα των αναμνήσεων στην καθημερινή ζωή των πρωταγωνιστών, και το απεικόνισε μέσα απ’τις ιστορίες τους.
“Χιροσίμα αγάπη μου” δε σημαίνει: τέλειο φιλμ, γιατί η ιδεολογία του αγαπημένου της ηρωίδας, Αυτής, που δεν έχει όνομα παρά μόνο αυτή την αντωνυμία, ποτέ δεν ξεκαθαρίζεται, και σε τέτοιες περιπτώσεις αλλιώς είναι αδύνατο να νοιαστούμε πραγματικά για μια σχέση, και να τη δεχτούμε. Γιατί, για μια στιγμή, με ορισμένες κινήσεις της κάμερας, που κάνουν μια διαδήλωση για την ειρήνη να φαίνεται εμπόδιο στον έρωτα των δύο αγαπημένων της ταινίας, χάνεται το νοιάξιμο για τη “Χιροσίμα” και μένει μόνο αυτό για την “Αγάπη (μου)”.
Δε σημαίνει: αριστούργημα, μα σημαίνει: ένα από τα σημαντικότερα φιλμ του σύγχρονου κινηματογράφου, για την τεχνική του, για το σενάριό του, για το γεγονός και μόνο ότι αποτελεί παράδειγμα, πως πολιτικό φιλμ μπορεί να υπάρξει κι από μια οπτική βαθιά ανθρωποκεντρική, βαθιά προσανατολισμένη στην προσωπική ζωή των χαρακτήρων. Το αποδεικνύει αυτό περίτρανα ο τελευταίος διάλογος, κι η μουσική που τον συνοδεύει, αυτός ο διάλογος κι αυτή η μουσική που λένε μαζί, ότι τελικά η “Χιροσίμα” κρέμεται για πάντα πάνω απ’ τους ήρωες, κι εμποδίζει την “αγάπη (μου)”:
ΑΥΤΗ: “‘Χι-ρο-σί-μα’… Είναι το όνομά σου…”
ΑΥΤΟΣ: “Ναι, είναι τ’όνομά μου. Και το δικό σου όνομα είναι Νεβέρ. Νεβέρ, στη Γαλλία. ”
