Γιατί νοσταλγούμε τόσο τα παλιά; Eίναι κάποιο σύνδρομο των millenials; Tι κάνει αυτή τη γενιά να κρατιέται με νύχια και με δόντια από τις αναμνήσεις της; Ίσως μας το εξηγήσει κάποτε κάποιος κοινωνιολόγος. Δεν είναι τυχαίο που σελίδες όπως οι Retromaniacs (και οι Cult Battles) και άλλες αυτής της φιλοσοφίας είναι τόσο δημοφιλείς.
Μπουκάραμε στο σπίτι του Στέλιου, του δημιουργού των Retromaniacs και ανακαλύψαμε μια μυστική πύλη στo παρελθόν.
Στέλιο πότε γεννήθηκες; Για να ξέρουμε πόσο δικός μας είσαι.
Γεννήθηκα Φθινόπωρο του 1990.
Ποιες είναι οι πιο έντονες αναμνήσεις από τα παιδικά σου χρόνια;
Oι πιο εντονες αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια είναι να περνάμε κάτω από τα σπίτια των φίλων και να τους φωνάζουμε να κατεβούν. Θυμάμαι που βγαίνουμε σα παρέα όλη η γειτονιά (ολη όμως) και να παίζουμε κρυφτό, μπάλα κυνηγητό και άλλα. Κάτι που δε ξεχνάω με τίποτα είναι το πόσο πονούσε αυτή η παλιά μπάλα “Select” όταν έσκαγε στο πρόσωπο και που την είχαμε λιώσει επειδή βλέπαμε πολύ Ατρόμητους.
Δεν είναι αστείο πως όταν μιλάμε για δεκαετία 90 + 80 πάντα βρίσκουμε κάτι κοινό να πούμε με τους άλλους και ερχόμαστε πιο κοντά;
Πάντα ισχύει. Το συναντώ πολύ ειδικά όταν κάποιος από τη παρέα λέει «ο Στέλιος έχει τους Retromaniacs», ξεκινάει μια συζήτηση του τύπου «εε θυμάσαι που κάναμε αυτό όταν ήμασταν μικροί;». Η αλήθεια είναι ότι μας δένει ένα κοινό βίωμα, και κάποιες πολύ αγαπημένες εποχές.
Ακόμα και αν δεν εχεις πολλά κοινά με κάποιον ξένο που μπορείς να συναντήσεις στο δρόμο, δε μπορεί να μη δεν έζησε το να ξυπνάει και να βλέπει παιδικά το σουκου ή να παίζει μπουγέλο την τελευταία μέρα του σχολικού έτους. Και όταν γίνεται αυτό αισθάνεσαι οτι ειστε από το ίδιο χωριό. Μόνο που το «χωριό» αυτό είναι η πόλη που μας μεγάλωσε στις αλάνες και στις γειτονιές.
Mε αφορμή λοιπόν τα events που κανόνισες με το Σινέ Απολλων, ποια είναι αγαπημένη σου παιδική ταινία;
Μ’ αρέσει πάρα πολύ ο Ηρακλής της Ντίσνεϊ. Ο αγαπημένος μου χαρακτήρας είναι ο Άδης βέβαια καθώς είναι ο υπέρτατος κακός για μένα με τις πιο γαμάτες ατάκες τις οποίες τις χρησιμοποιώ στη καθημερινή μου ζωή. Ίσως να το κοιτάξω με ψυχολόγο αυτό κάποια στιγμή και να του πω ότι…. «είχα να πάθω τέτοιο σόκ από τότε που μια μπουκιά μουσακά, στάθηκε στο λαιμό..»
Παρεμπιπτόντως για όσους θέλουν να ξανά δουν τις αγαπημένες τους παιδικές ταινίες στο σινεμά, οι Retromaniacs μαζί με το Cine Απόλλων έχουμε κανονίσει προβολές στις 3 Σεπτέμβρη στο Θερινό Cine Απόλλων με πρώτο και καλύτερο το «Toy Story (1995)». Φυσικά όταν τελειώσουν οι παιδικές ταινίες θα πάμε στις κλασσικές των 80s-90s που αφήσανε εποχή. Ελάτε να το ξανά ζήσουμε.
Ποιο παιχνίδι δεν θα βαρεθείς να παίζεις;
Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν είναι μόνο ένα. Όταν έχω λίγο χρόνο μέσα στη μέρα η πιο πολύ προς το ΣουΚου παίζω Red Alert 2, Pro evolution 4, Crash Bandicoot κλπ. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι θα ήθελα να μαζέψω πολλά άτομα και παίξουμε πολύ ένα μπουγέλο με μπουκάλια νεροπίστολα και νερόφουσκες ή έστω ενα κρυφτό και μήλα. Ξέρεις να νιώσεις πάλι τον παλμό της γειτονιάς. Οσο μεγαλώνουμε εγκλωβιζόμαστε περισσότερο στην ρουτίνα αυτή και ξεχνάμε πως είμαστε ακόμα παιδιά.
Πως προέκυψε η συλλογή παιχνιδιών και παλιών παιδικών ταινιών;
Όταν ξεκίνησε η σελίδα όλα αυτά ήταν απλά φωτογραφίες είτε από το ιντερνετ είτε αυτά που μου έστελναν οι ακόλουθοι. Κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραίο να ξεθάψω τα παλιά μου πράγματα η να βρω από κάπου αυτά που μικρός τα έχασα λόγω μετακομίσεων κλπ. Και έτσι γεννήθηκε η ιδέα να ανεβάζω πρωτότυπο δικό μου υλικό και όχι να παίρνω έτοιμες φωτό από το ιντερνετ. (ακόμα το κάνω κατά διαστήματα αλλά για να φτιάξω μερικά memes).
Ηταν επίσης μεγάλο “what if” το αν δεν άρεσα στον κόσμο και είχα κάποιους ενδοιασμούς να δείξω τα μούτρα μου, γιατί εκεί που ο άλλος ξέρει μια σελίδα ξαφνικά γνωρίζει έναν άνθρωπο. Όμως επειδή η ζωή είναι μικρή, είπα μέσα μου ας γίνει ότι είναι να γίνει. Και το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπετε.
Τι άλλο συλλέγεις;
Συλλέγω στιγμές. Σόρρι έγινα για λίγο Ρένος Χαραλαμπίδης από φτηνά τσιγάρα. Πέρα από τη πλάκα όσο «τσίζι» ατάκα και να φαίνεται έχει ένα point γιατί οι στιγμές είναι που μένουν κολλημένες στο μυαλό μας συνδεδεμένες με τα πράγματα και όχι τα πράγματα από μόνα τους.
Για παράδειγμα θυμάμαι όταν ήμασταν μικρά πηγαίναμε σε κάμπινγκ με τροχόσπιτα. Ήμασταν ολη μέρα έξω κάναμε μπάνιο στη θάλασσα και το βράδυ λέγαμε τρομακτικές ιστορίες στο τροχόσπιτο κάποιου φίλου τρώγοντας χοντ ντογκ η τοστ. Αυτό κανένα υλικό αγαθό δε το νικάει. Οκ μπορεί να το νικάει ένας χαρτοφύλακας με 300.000 ευρώ μέσα, αλλά καταλαβαίνεις τι εννοώ.
Αλήθεια γιατί πιστεύεις πως νοσταλγούμε τόσο πολύ τα παιδικά μας χρόνια;
Είναι μια εποχή που νιώθαμε ασφαλείς και ελεύθεροι πριν μας προλάβει η τρέλα του να γίνεις «μεγάλος» και ενήλικας για να καταλήξεις να πληρώνεις εφορία, λογαριασμούς και να ρουτινιάζεις σε μια δουλειά με τον βασικό μισθό. Όλη η δημιουργία που έχουμε σαν παιδιά είναι από εκείνη την εποχή, όλη η αθωότητα.
Άσχετα που εμείς βάζαμε χόρτα στις εξατμίσεις, χτυπούσαμε κουδούνια και ψειρίζαμε τα τοπικά ψιλικατζίδικα για τσίχλες και παγωτά (δε ξέρω αν πρέπει να το γράψεις αυτό)
Τι είναι αυτό που δεν βρίσκεις πια στη σημερινή εποχή και ας πούμε σου λείπει πολύ;
Νομίζω χάνεται η αυθεντικότητα. Ακούω πολλά τραγούδια για παράδειγμα που είναι σαν ρεμιξ παλιών κλασσικών κομματιών απλά με λίγο διαφορετικό μπιτ και άλλα λόγια. Το ίδιο συμβαίνει και με τις ταινίες, ευτυχώς εκεί όχι τόσο έντονα. Από την άλλη δεν υπάρχει παρθενογένεση και όλοι από κάπου αλλού πήραν την έμπνευση τους. Ο μεγάλος Παμπλο Πικάσο είχε πει ότι «οι κακοί καλλιτέχνες αντιγράφουν, οι καλοί καλλιτέχνες κλέβουν». Το θέμα είναι ότι αν είναι να κάνεις κάτι να είσαι ο εαυτός σου και να το κάνεις με σεβασμό.
