Μια φορά κι έναν καιρό, η “Αλάμπρα” ήταν ένα θλιμμένο κτίριο, ξεχασμένο από όλους. Κανείς δεν τολμούσε να περάσει το κατώφλι της, κι οι φήμες οργίαζαν: κακή τύχη, κακό μάτι, ακόμα και φαντάσματα λέγανε πως κατοικούσαν εκεί. Το κτίριο έμοιαζε καταραμένο, ώσπου ένα καλοκαίρι ένας τολμηρός επιχειρηματίας αποφάσισε να το ξαναζωντανέψει.
Νοίκιασε το κτίσμα και με μεράκι έστησε στον κήπο του μια θεαματική παράσταση με τραγουδίστριες. Στον καθαρό αέρα, δίπλα στην άκρη της θάλασσας, η θέα ήταν μαγευτική και τα τραγούδια γέμιζαν την ατμόσφαιρα με ζωή. Το μέρος μεταμορφώθηκε σε όαση διασκέδασης, κι ο κόσμος συνέρρεε. Δεν έβρισκες θέση να καθίσεις – όλοι ήθελαν να απολαύσουν τη μαγεία της “Αλάμπρας” που είχε ξαναγεννηθεί από τις στάχτες της.
Το 1878, χτίστηκαν στη σειρά τρία σημαντικά κτίρια: πρώτα το καφενείο “Αίγυπτος,” που διαχειριζόταν ο θείος του Κωνσταντίνου Βουλγαράκη, δίπλα του η “Αλάμπρα,” και μετά από έναν μικρό δρόμο, το καφενείο-οίκημα Μπακλέα.
Η “Αλάμπρα” ξεχώρισε όχι μόνο ως καφενείο αλλά και για τη φήμη της. Μάλιστα μια Ισπανίδα τραγουδίστρια που εμφανιζόταν εκεί κέρδισε τις καρδιές τους, ιδιαίτερα χάρη σε μια χαρακτηριστική ελιά στο μάγουλό της, η οποία, όπως αποκαλύφθηκε, ήταν ψεύτικη!
Φωτογραφία και πληροφορίες από το Θεσσαλονίκη χαμένη πόλη
