Η Κατερίνα Μαυροφρύδου είναι τραγουδίστρια στις Stringless και Θεατροπαιδαγωγός.
Ήμουν 6 χρονών όταν είδα στη Μονή Λαζαριστών την πρώτη μου καλοκαιρινή συναυλία. Νίκος Παπάζογλου και «Φύσηξε Βαρδάρης» και με σήκωσε.
Πριν το 1997 που η Θεσσαλονίκη έγινε πολιτιστική πρωτεύουσα Ευρώπης και πήρε την μορφή που έχει σήμερα, η Μονή Λαζαριστών ήταν ένα ερειπωμένο κτήριο, χαλάσματα. Παίζαμε εκεί συνέχεια.
30 χρόνια μετά και ακόμα εκεί γύρω θα με βρει το καλοκαίρι. Η αγαπημένη μου συνήθεια. Το Φεστιβάλ της Μονής Λαζαριστών κάθε καλοκαίρι μου θυμίζει εκείνη την πρώτη συναυλία. Αρώματα καλοκαιρινά, ζακετάκι να μην κρυώσουμε το βράδυ, αναψυκτικά και μπύρες και η αίσθηση της μουσικής που σε κάνει να νιώθεις για λίγο ότι όλα πάνε καλά σε αυτόν τον κόσμο. Ένα 2ωρο που λες, ότι δεν μπορεί, τίποτα δεν πάει χαμένο και ελπίζεις ότι και ο διπλανός σου το ίδιο σκέφτεται. Μα δεν μπορεί. Αφού μαζί τραγουδάτε τον «Ανθρωπάκο» του Λευτέρη Παπαδόπουλου, το «Venceremos» του Νικόλα Άσιμου, τα «Μαλαματένια Λόγια» του Μάνου Ελευθερίου.
Τη γειτονιά μου την λατρεύω γιαυτό το κτήριο πολιτισμού. Μουσείο, θέατρο, η δραματική σχολή του Κρατικού, συναυλίες, χορός. Όταν δεν έχει εκδηλώσεις πηγαίνω βόλτα μέσα και κάθομαι στις άδειες κερκίδες. Ακόμα και τον σκύλο μου εκεί γύρω μ αρέσει να τον βγάζω βόλτα.
Τα τελευταία 2 χρόνια ήρθε στη γειτονιά μας ένας ακόμα υπέροχος καλοκαιρινός χώρος. Η «Μιμόζα» με ξεχωριστά μουσικά live και standup comedy έχει γίνει μια αγαπημένη συνήθεια για όλη μας την οικογένεια. Όταν περνάς από την πόρτα της, ξεχνάς πού βρίσκεσαι και σε ποιά εποχή ζεις.
Δυστυχώς το κέντρο της πόλης, μού έχει γίνει αφόρητο. Σκουπίδια, συντηρητισμός, θρησκοληψία, κυκλοφοριακό χάος, ένας ΟΑΣΘ ερείπιο, και ένα μετρό που δεν είναι ούτε UP ούτε καν RUNNING, για παρκινγκ ούτε λόγος. Όταν ωστόσο πρέπει να κατέβω θα προτιμήσω την γειτονιά της Ρωμαϊκής αγοράς, που κρατά ακόμα μια πολυπολιτισμικότητα και μια άλλη κουλτούρα.
Εκεί κάνουμε τις πρόβες μας με τις Stringless στο στενό της Μητσαίων σε ένα διαμέρισμα. Εκεί δημιουργούμε, εμπνεόμαστε, εκεί προσπαθούμε να μην ξεχάσουμε για ποιο λόγο συνεχίζουμε. Κοντά εκεί, συντροφιά και φίλες μας τα κορίτσια της Μικρής Φρίντας, με σπιτικές λεμονάδες, χειροποίητα γλυκά και σαντουιτσάκια, γεύσεις που σε κάνουν να λες είμαι σπίτι.
Τέλος αγαπημένος προορισμός και αγαπημένη συνήθεια, η βόλτα στο λιμάνι με την μικρή και τον Λευτέρη. Δίπλα στο μουσείο φωτογραφίας στο πλακώστρωτο. Να δούμε το ηλιοβασίλεμα, με ένα παγωτό και καφέ στο χέρι. Να ξεχάσουμε και να θυμηθούμε.
