της Κωνσταντίας Κόκκορα
Τι είναι η τέχνη, τι είναι η ποίηση, τι θεός και τι άνθρωπος; Ο Θεός φύσει και θέσει ανήκει στους ποιητές όχι στην εκκλησία. Γιατί η εκκλησία δεν αγαπάει ιδιαίτερα την τέχνη. Συνεπώς ούτε τον Θεό. Τον Θεό τον υπηρέτησε με συνέπεια ο Μιχαήλ Άγγελος, ο Χατζιδάκις, ο Μπρεχτ, ο Ταρκόφσκι, ο Ελύτης και ένα σωρό ακόμη καλλιτέχνες που λέγονται και Δημιουργοί γιατί είναι αυτοί που πλάθουν τον κόσμο κάθε μέρα και διορθώνουν τις ατέλειες της άλλης δημιουργίας που έγινε μία και έξω και πάρα πολύ βιαστικά. Αυτοί, οι μεγαλύτεροι ποιητές υπήρξαν οι πιο βαθιά αισθαντικοί που μετουσίωσαν εντέχνως αυτή τους την μεταρσίωση με σύμβολα, ήχους και υφές.
Η αληθινοί όμως ποιητές δεν υπήρξαν παρά οι πιο απλοί αισθαντικοί. Είναι αυτοί που δεν κήρυξαν ούτε απεμπόλησαν εις το όνομα μιας κάποιας τέχνης. Αυτοί που έδωσαν, εν αγνοία, το φιλί ενώπιον του ομώνυμου έργου. Αυτοί που στο βλέμμα τους καθρεφτίζεται και αντανακλάται η ευγένεια. Είναι αυτοί που δεν καταλαβαίνουν την τέχνη αλλά την συναισθάνονται καθώς η ταύτιση του ανθρώπου με το “ποίημα” αποδεικνύει ότι η τέχνη ενυπάρχει μέσα του. Είναι όλοι αυτοί, λοιπόν, που η στάση και η ζωή τους μαρτυρά ότι διαπνέονται από ποιητικότητα. Γιατί η ποίηση εν τέλει, έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα.
Η τέχνη καταληκτικά, είναι το αέναο κυνήγι της αλήθειας από το έσω φώς που πάλλεται με τα σκοτάδια. Ή αλλιώς, με μία εσάνς πεζότητας, η ύστατη προσπάθεια εξοικείωσης με τον θάνατο και εξαγνισμού του μέσω της Αθανασίας. Γι’αυτό, άλλωστε και ο άνθρωπος γεννάει. Γεννάει λίγο πριν μυριστεί το θάνατο. Γράφει λίγο πριν εισβάλει το μακάριο τέλος και απειλήσει την αιωνιότητα του. Δημιουργεί, λοιπόν, Γράφοντας για να Γεννήσει με σκοπό την διαιώνιση του ή την ψευδαίσθηση παράτασης του.
