γράφει η Ευαγγελία Σταμνά
Phantom Thread – Jonny Greenwood (2017)
Τοποθετημένο χρονικά στο Λονδίνο των 50s, σε έναν κόσμο ‘ξεθωριασμένης’ υψηλής ραπτικής και αίγλης, το Phantom Thread πρόκειται για ένα από τα πιο πολυτελή και ρομαντικά period films του Paul Thomas Anderson. Αφορά την ιδιαίτερα περιπετειώδη σχέση του φημισμένου σχεδιαστή Reynolds Woodcock (Daniel Day-Lewis) με την μούσα του Alma Elsen (Vicky Krieps).
Προσπαθώντας οι συνθέσεις του να αντανακλούν το μεγαλείο και την ομορφιά αυτής της περασμένης εποχής, ο Greenwood οργανώνει μία ορχήστρα 60 ατόμων και ξεπερνά τον ίδιο του τον εαυτό, με το original score του Phantom Thread να ξεχωρίζει από οποιαδήποτε άλλη δουλειά του για το σινεμά.
Το Phantom Thread πραγματεύεται τα όρια της τελειότητας, της μάχης για ομορφιά που είναι μοναχική και μάταια, γι’ αυτό και οι συνθέσεις είναι γλυκές, αλλά μελαγχολικές. Το «Sandalwood I» είναι ζωηρό και πολυεπίπεδο, το «Barbara Rose» συνδυάζει άρπα και άλλα έγχορδα δημιουργώντας μία σχεδόν ενοχλητικά γλυκιά σύνθεση με ένα twist σύγχυσης και χάους.
Αποκορύφωμα καθαρά όμως αποτελεί το main theme, «House of Woodcock», με την μελωδία στο πιάνο να θυμίζει το theme της Lolita, συγκρίνοντας για λίγα λεπτά αυτούς τους δύο ανασφαλείς πρωταγωνιστές των ταινιών. Με την δυναμική του μελωδία να διακόπτεται και να αλλάζει μόλις καταφέρει να κορυφωθεί, αποτελεί μία άρτια μουσική έκφραση της εφήμερης απόλαυσης.
Πάντα θα υπάρχει η επιθυμία για κάτι παραπάνω, αλλά το Phantom Thread μάς υπενθυμίζει να μην παίρνουμε ως δεδομένα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.
