Στην έξοδο ενός αυτοκινητόδρομου κάπου στη Μασσαχουσέτη βρίσκεται ένα diner, όχι αρκετά κιτς για να είναι καλτ, ούτε αρκετά βρώμικο για να είναι και πάλι καλτ. Σε καμία περίπτωση ευάερο, ευήλιο και διαμπερές. Απλά βαρετό. Μόνο εκεί μπορούσα να συγκεντρωθώ και να διαβάσω όταν είχαμε εξεταστική. Και μάλιστα μόνο τις μεταμεσονύκτιες ώρες. Refill? ρωτούσε ξανά και ξανά η σερβιτόρα και της έγνεφα 'ναι' μέχρι τα ξημερώματα. Θα πω ψέματα αν έλεγα ότι μου άρεσε να παρατηρώ τον κόσμο εκεί, ότι ένοιωθα σα να είμαι σε κάποια αμερικάνικη ταινία. Αλλά και πάλι, αν δεν γούσταρα σκηνικό τι στο διάολο έκανα εγώ εκεί, πέρα από το να προσποιούμαι ότι τάχα μόνο εκεί συγκεντρώνομαι? Συγκέντρωση my ass, χρόνια μετά μπορώ να σας πω για όλες τις μορφές εκεί, κουρασμένα μάτια, μυρωδιά απλυσιάς, πλαστικά λουλουδάκια στο τραπέζι, το πάρκινγκ ν' αδειάζει και να γεμίζει και κανένας να μην μ' ενοχλεί.
Τον καιρό εκείνο δεν έβλεπα καν ταινίες για να φαντασιωθώ ότι τουλάχιστον ζούσα μέσα σε κάποια από αυτές. Με είχαν πάρει όταν ήμουν μικρή να δω στον κινηματογράφο το Days of Thunder και δε μαγεύτηκα ούτε από τη φρικιαστικά μεγάλη οθόνη και τη σκοτεινή αίθουσα, ούτε από την ιστορία που με έκανε να πνίγομαι ακόμη περισσότερο. Το ‘πάμε να δούμε καμιά ταινία’ το διέγραψα για χρόνια. Μόνο κάποιο καλοκαίρι και πλέον φοιτήτρια, με τράβηξαν ο Βαγγέλης και η Λίνα να δούμε το Breaking the Waves. Η πόλη έξω βούιζε, προσπάθησα να τους πείσω ότι καλύτερα καμιά βόλτα παραλία, με αγνόησαν, τους ακολούθησα αναγκαστικά. Δύο ώρες αργότερα, αυτοί ήταν μια χαρά και είχαν όρεξη για βόλτα. Εγώ δε μιλιόμουν, είχα κατεβάσει μούτρα, με είχε πιάσει κατάθλιψη, περνούσαν μπροστά μου σκηνές από την ταινία, ίσως ζαλιζόμουν, ήθελα μόνο να κάτσω σε ένα παγκάκι και να μη μιλάω.
Τον καιρό εκείνο δεν έβλεπα καν ταινίες για να φαντασιωθώ ότι τουλάχιστον ζούσα μέσα σε κάποια από αυτές. Με είχαν πάρει όταν ήμουν μικρή να δω στον κινηματογράφο το Days of Thunder και δε μαγεύτηκα ούτε από τη φρικιαστικά μεγάλη οθόνη και τη σκοτεινή αίθουσα, ούτε από την ιστορία που με έκανε να πνίγομαι ακόμη περισσότερο. Το ‘πάμε να δούμε καμιά ταινία’ το διέγραψα για χρόνια. Μόνο κάποιο καλοκαίρι και πλέον φοιτήτρια, με τράβηξαν ο Βαγγέλης και η Λίνα να δούμε το Breaking the Waves. Η πόλη έξω βούιζε, προσπάθησα να τους πείσω ότι καλύτερα καμιά βόλτα παραλία, με αγνόησαν, τους ακολούθησα αναγκαστικά. Δύο ώρες αργότερα, αυτοί ήταν μια χαρά και είχαν όρεξη για βόλτα. Εγώ δε μιλιόμουν, είχα κατεβάσει μούτρα, με είχε πιάσει κατάθλιψη, περνούσαν μπροστά μου σκηνές από την ταινία, ίσως ζαλιζόμουν, ήθελα μόνο να κάτσω σε ένα παγκάκι και να μη μιλάω.
Δε γλιτώνεις εύκολα. Η Έλλυ με τράβηξε να δω το Caro Diario σε μάθημα που είχε για τον Ιταλικό κινηματογράφο, η Αισέ να δω το Festen, από μόδα είδα Κουστουρίτσα. Στο τέλος μόνο μπύρες ήθελα να πίνω. Μόνη. Κάποιος φίλος έκανε ταινία και μ' έβαλε να παίξω τη σύζυγο του. Στην πρώτη σκηνή ήμασταν αγαπημένο ζευγάρι, στη δεύτερη το ‘χαμε χάσει λίγο, στην τρίτη έκαιγε το πουκάμισο του με τσιγάρο και εγώ έπρεπε να κάνω πως κάνω στριπτίζ και ήμουν τόσο ξυνισμένη στο τέλος που έκανε μια γρήγορη λήψη γυμνής πλάτης και τελειώσαμε. Και όταν βρισκόμουν με φίλους στη Θεσσαλονίκη και μιλούσαν για ένα κουλτουριάρικο περιοδικό κινηματογράφου, εγώ δεν έδινα δεκάρα τσακιστή.
….συνεχίζεται
