Εξαιρετικός ηθοποιός, εξαιρετικά αγαπημένος του κοινού, εξαιρετικά ευγενής και εξαιρετικά γοητευτικός. Εξωτερικά και κυρίως, εσωτερικά.
Με αφορμή τις παραστάσεις για τους «Όρνιθες» ,στις 9 και 10 Σεπτεμβρίου, στο θέατρο Δάσους, μια κουβέντα με τον αγαπημένο ηθοποιό, που χάρηκα ιδιαίτερα!
του Χρήστου Σατανίδη
ΧΣ: Ξεκινάμε φυσικά με «Όρνιθες» του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη. Τόσο η εμπορική αλλά και η καλλιτεχνική επιτυχία, ήταν τεράστια.
ΓΧ: Έχει πάει πάρα πολύ καλά και αισθάνομαι μεγάλη ικανοποίηση. Ρίξαμε όλοι πάρα πολλή δουλειά, ο κόσμος ανταποκρίθηκε και είναι στην ψυχή βάλσαμο αυτό.
ΧΣ: Υποδύεστε τον Ευελπίδη. Πόσα κοινά βρίσκει ο Γιώργος Χρυσοστόμου, με τον Αριστοφανικό του ήρωα;
ΓΧ: Μάλλον θα έλεγα πως είναι ένας κόντρα ρόλος για μένα. Ο Ευελπίδης είναι πολύ αισιόδοξος ήρωας, ενώ εγώ δεν είμαι τόσο. Μαθαίνω όμως από αυτόν τον ήρωα να είμαι. Βρίσκω όμως κοινό, τη σχέση που έχει με το φίλο του, τον Πεισθέτερο, γιατί και εγώ είμαι έτσι με τους φίλους μου. Θέλω να τους προσέχω, να τους προστατεύω. Είμαι υπερπροστατευτικός μαζί τους. Είναι πολύ συγκινητικό και κατά τη διάρκεια της παράστασης. Ο κόσμος εισπράττει το «πόσο καλοί φίλοι είστε εσείς οι 2».
ΧΣ: Ο Ευελπίδης, ψάχνει έναν τόπο χαράς και ηρεμίας. Εσάς τι σας ηρεμεί και από τι παίρνετε χαρά στη ζωή;
ΓΧ: Στην ηλικία που είμαι μου δίνει μεγάλη χαρά το σπίτι, ο κήπος μου, μια νυχτερινή βόλτα με το αμάξι. Όλα αυτά με ηρεμούν κιόλας. Επίσης η παράσταση μου δίνει χαρά και με ηρεμεί. Φαίνεται ίσως περίεργο αυτό στον κόσμο. Παίζεις μπροστά σε 9.000 άτομα και θα αναρωτηθεί δικαίως κανείς «πως μπορείς να είσαι ήρεμος?». Για εμάς όμως που είμαστε στη σκηνή, είναι μια διαλογιστική δουλειά. Το μυαλό είναι διαρκώς απασχολημένο με την παράσταση. Δε μένει χρόνος για σκέψεις, που αφορούν την καθημερινότητα, τα πάγια που έχουμε πχ.
ΧΣ: Αν και στην παράσταση, δε γίνεται αναφορά σε ποια χρονική περίοδο διαδραματίζεται το έργο, είναι εντυπωσιακό για μένα, πως ένα έργο που πρωτοπαρουσιάστηκε το 414 π.Χ. παραμένει τόσο επίκαιρο σήμερα.
ΓΧ: Αυτή είναι η μαγεία αυτών των κειμένων. Θέτουν ερωτήματα που δε μπορούν να απαντηθούν και πάντα συνδέεται μαζί τους ο κόσμος. Κάποια πράγματα, δυστυχώς δεν αλλάζουν στον άνθρωπο και αυτοί οι αρχαίοι ποιητές και συγγραφείς, δε ξέρω πώς είχαν τη γνώση, αλλά τα καταγράψανε όλα αυτά. Ο Φρόιντ, είδε «Οιδίποδα», πριν αρχίσει να γράφει για το οιδιπόδειο σύμπλεγμα.
ΧΣ: Εκτός από τους «Όρνιθες», υπάρχει και μια ακόμα παράσταση, που θα συνεχιστεί για τρίτη χρονιά. «Η άνοδος του Αρτούρο Ούι». Δύο έργα με σαφή κοινωνικά και πολιτικά μηνύματα. Προτιμάτε να παίζεται σε έργα, με βαθύτερα νοήματα;
ΓΧ: Είναι όμορφο και ουσιαστικό να γίνονται τέτοιες παραστάσεις. Από την άλλη έχω παίξει και σε έργα, τα οποία ήταν ξεκάθαρα διασκεδαστικά. Είναι εξίσου θεμιτά και τα χρειάζομαι και εγώ για την εναλλαγή του πράγματος. Κάθε παράσταση έχει τον στόχο της και χαίρομαι όταν τον πετυχαίνουμε. «Πάμε να φτιάξουμε μια παράσταση που να έχει γέλιο ή να έχει νόημα ή να σχολιάσει κάτι.» Και πάμε. Δε θεωρώ υποδεέστερη μια παράσταση, που έχει ως στόχο, απλώς να διασκεδάσει τον κόσμο. Και αυτό λειτούργημα είναι. Στους «Όρνιθες» ο κόσμος μας λέει «Ψυχοθεραπεία ήταν η παράσταση» και αυτό θέλαμε να πετύχουμε. Ο κόσμος μπορεί να βρει πολιτική στο οτιδήποτε, αν θέλει να ταυτιστεί με κάτι τέτοιο. Για μένα όλη η τέχνη είναι μια πολιτική πράξη.
ΧΣ: Οπότε λέτε «ναι» και σε μια απλή, ανάλαφρη κωμωδία, δίχως προβληματισμούς. Απλώς για να γελάσουμε και να ξεχαστούμε, όση ώρα κρατάει αυτή.
ΓΧ: Ναι φυσικά. Χρειάζεται και αυτό.
ΧΣ: Η κωμωδία όμως στις μέρες μας, μοιάζει να περνάει μια δυσκολία και σε σχέση με την πολιτική ορθότητα. Τι, πως θα πούμε το οτιδήποτε. Σας προβληματίζει αυτό;
ΓΧ: Δεν έχω συναντήσει μέχρι στιγμής, τέτοιο εμπόδιο. Αλλάζει η εποχή, αλλάζει και το χιούμορ. Δε θεωρώ πως έχει να κάνει απαραίτητα με την πολιτική ορθότητα που λέτε. Με ένα αστείο των 90ς, δε θα γελάσουμε σήμερα. Το θέατρο είναι καθρέφτης του τι συμβαίνει στην κοινωνία. Δε με έχει προβληματίσει λοιπόν ακόμα, αλλά και το θέατρο είναι ένας χώρος ελευθερίας.
ΧΣ: Στην τηλεόραση όμως; Ισχύει το ίδιο;
ΓΧ: Και εκεί υπάρχει εξέλιξη. Έπαιζα σε σήριαλ που καπνίζαμε και όταν απαγορεύτηκε αυτό, υπήρξε μια αναστάτωση. Ήταν τότε ένα μεταβατικό στάδιο, αλλά και τώρα είναι.
ΧΣ: Θα ήθελα να ξαναγυρίσουμε στην «Άνοδο του Αρτούρο Ούι». Αρχικά να περιμένουμε να τη δούμε και στη Θεσσαλονίκη;
ΓΧ: Θα το ήθελα πολύ, απλά πρέπει να βρεθεί ο κατάλληλος χώρος. Διότι είναι ιδιαίτερο το στήσιμο της σκηνής, που είναι ανάμεσα στο κοινό, σαν πασαρέλα. Μπορεί μεν να προσαρμοστεί σε μια κανονική σκηνή, αλλά θα χάσει το «ζουμί» της. Εύχομαι να ανέβει.
ΧΣ: Το έργο αυτό μιλάει για την άνοδο του ναζισμού…
ΓΧ:… για την άνοδο του Χίτλερ. Είναι δώδεκα επεισόδια που αφορούν στη συμμορία, μιας γκαγκστερικής εποχής στο Σικάγο, όπου τελικά αυτή η συμμορία κατέκτησε όλη την Αμερική. Όταν ανέβαινε παλιά αυτή η παράσταση, στα ενδιάμεσα των σκηνών, βγαίνανε πλακάτ «Εν τω μεταξύ στο Βερολίνο ο Χίτλερ έκανε το τάδε…» , οπότε ήταν μια σύνδεση με το τι γινότανε στην Ευρώπη τότε.
ΧΣ: Μου είπατε πριν πως δεν είστε ιδιαίτερα αισιόδοξος άνθρωπος. Η όλη άνοδος της ακροδεξιάς, τόσο στη χώρα μας, όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη, σας τρομάζει;
ΓΧ: Όχι, γιατί αν το αφήσω να με τρομάξει σημαίνει πως του δίνω δύναμη. Δεν με τρομάζει, γιατί ξέρω πως οι άνθρωποι οδεύουν προς την άλλη κατεύθυνση και πως όλο αυτό στηρίζεται πάνω στο φόβο. Ο φόβος δεν είναι αληθινό συναίσθημα, είναι ψευδαίσθηση. Όταν ανεβάζαμε την παράσταση, δεν το κάναμε με σκοπό να αλλάξουμε τον κόσμο φυσικά, αλλά για να θυμόμαστε πως η ιστορία επαναλαμβάνεται. Σε μια πολιτική ή οικονομική κρίση, με 2-3 διεφθαρμένους πολιτικούς ή δημοσιογράφους, δε θέλει και πολύ για να συμβούν τα ίδια γεγονότα. Όπως έγινε και με τον Χίτλερ. Πριν ανέβει στην εξουσία, άρχισε να βοηθά τον κόσμο, να προσφέρει και μετά άρχισε να τους τρομάζει. Το επικίνδυνο είναι να μην καταλάβεις πότε έρχεται το «φίδι». Αλλά δε θέλω να ζω με τρόμο.
ΧΣ: Είστε άνθρωπος που αγαπάει τη μοναχικότητα.
ΓΧ: Ναι, ησυχάζω κάπως.
ΧΣ: Παρόλα αυτά, πάντα κάνατε δουλειές που είχανε να κάνουν με κόσμο και με έκθεση. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο κομμάτι της υποκριτικής, αλλά δουλέψατε ως dj, ως barman.
ΓΧ: Το δούλεψα και το σκέφτηκα αυτό που λέτε. Πάντα υπήρχε κάτι ανάμεσα σε μένα και τον κόσμο. Μια μπάρα πχ. Τώρα που σταμάτησα να δουλεύω και νύχτα, δε βγαίνω καθόλου. Είμαι 45 και από τα 15 ήμουν έξω. Γενικά αποζητώ την μοναχικότητα. Πλέον θέλω να είμαι περισσότερο με κόσμο, αλλά επιλέγω να έχω κυρίως στιγμές για μένα. Με μένα.
ΧΣ: Έχετε δηλώσει, πως μετά το τέλος μιας παράστασης, δε θέλετε να ακούτε κριτικές. Αν έρθει ένας άνθρωπος να σας φιλήσει, να σας αγκαλιάσει;
ΓΧ: Εξαρτάται ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος και με τι φόρα έρχεται. Πολλές φορές έχει να κάνει με τον τρόπο που έρχεται να σε πλησιάσει ένας άνθρωπος και δε μπορεί να το καταλάβει κάποιος που είναι εκτός δουλειάς. Θέλει ιδιαίτερη τρυφερότητα, μετά από μία παράσταση, να πλησιάσεις έναν άνθρωπο. Είναι το μυαλό σε μια «μεσαία» περιοχή. Έχει εκτεθεί τόσο πολύ το σώμα και η ψυχή. Δεν είναι απλό να κοινωνικοποιηθείς. Εμένα μου αρέσει να ακούω ωραία πράγματα μετά την παράσταση. Αυτό που έχω πει, είναι πως δεν είναι ώρα να κάνεις ανάλυση ή κριτική, μετά την παράσταση. Θέλω να ακούσω ένα «μπράβο» ή ένα «ιδρώσατε αν μη τι άλλο». Για κριτική έχουμε χρόνο, άλλες στιγμές.
ΧΣ: Ο Θωμάς Μοσχόπουλος, σας είχε πει πως για να γίνεις καλύτερος ηθοποιός, πρέπει να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Θεωρείται πως το πετύχατε; Αν ναι πως;
ΓΧ: Πιστεύω πολύ σε αυτή τη φράση. Θεωρώ πως είμαι ακόμα εν εξελίξει, οπότε όταν θα φύγω στα 90 ή στα 100 μου, θα μπορούμε να έχουμε βγάλει ένα συμπέρασμα. Σημασία έχει η εξέλιξη. Να μην αφήνεις ποτέ το σώμα ή το πνεύμα να παραμένει ήσυχο. Μου αρέσει όταν μου λένε πως έκανα κάτι, που δεν περίμεναν να κάνω. Ή που μου λένε «Μετά τον Αρτούρο, εσύ κωμωδία?». Αυτό είναι στα πλαίσια της εξέλιξης. Είναι μια διαδικασία επίπονη, πρέπει κάθε έξι μήνες να αλλάζεις «δέρμα», αλλά αυτή είναι η δουλειά.
ΧΣ: Μεγαλωμένος σε ένα ορεινό χωριό της Ρόδου, μεγαλώσατε παράλληλα και με μια φράση που προσωπικά απεχθάνομαι. «Τι θα πει ο κόσμος»…
ΓΧ: Έτσι είναι οι μικρές πόλεις, πόσο μάλλον τα χωριά.
ΧΣ: Πως το αποβάλλατε από επάνω σας αυτό ή δε σας ενδιέφερε ποτέ το «τι θα πει ο κόσμος»;
ΓΧ: Δε μπορούσα να το αποβάλλω. Όταν είσαι παιδί, συμβαδίζεις με αυτό και σε τρομάζει. Έμαθα πλέον να βάζω τα όρια μου. Δε με αφορά να είναι όλοι ικανοποιημένοι από εμένα, διότι έτσι γίνεσαι ο ίδιος δυστυχής. Αν βάλουμε μια κάμερα πάνω όχι απλά από την Ελλάδα, αλλά από τη γη ολόκληρη, τι σημασία έχει τι είπε ο κάθε Χρυσοστόμου και τι είπε κάποιος άλλος για τον κάθε Χρυσοστόμου;
Επίσης κατάλαβα πως πολλά σχόλια, κρύβουν ζήλεια, φθόνο. Επειδή δεν έχει άλλο νόημα η ζωή τους και ασχολούνται με το τι κάνουν οι δίπλα. Μεγάλωσα με την καταπίεση του τι θα πει ο γείτονας και γι αυτό και έφυγα κιόλας από αυτόν τον τόπο. Ακόμα και τώρα δε διαβάζω σχόλια σε social media.Μπορεί ο καθένας να γράψει, ότι συνάντησα τον τάδε ηθοποιό και ήταν θυμωμένος. Αυτό δεν το καταλαβαίνουν όλοι. Θεωρούν πως πρέπει να κρατάς μια περσόνα που ήταν σε μια παράσταση ή στην τηλεόραση. Θυμάμαι έκανα ένα ρόλο στην τηλεόραση, όπου ήμουν πολύ ήρεμος και μου είχε πει μια κοπέλα «έτσι θέλω να είσαι όλη μέρα»
ΧΣ: Έχουμε ένα κοινό σημείο και χάρηκα όταν το έμαθα για εσάς. Είστε συλλέκτης βινυλίων.
ΓΧ: Μη φανταστείτε πως έχω καμιά αποθήκη γεμάτη βινύλια. Αλλά όταν με ρωτάνε «τι δώρο να σου κάνω» ζητάω βινύλιο. Είναι ένα χόμπι, μια επένδυση ψυχική, με την έννοια πως ποτέ δεν πεθαίνει το βινύλιο.
ΧΣ: Αν έψαχνα τη συλλογή σας, τι θα έβρισκα;
ΓΧ: Έχω sections, πολλά βινύλια jazz, πολλά metal, πολλά κλασσικής μουσικής, ηλεκτρονικά και ελάχιστα ελληνικά.
ΧΣ: Ελληνικά τι είδους;
ΓΧ: Έχω βινύλια του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, παλιά ροκ συγκροτήματα των 90ς.
ΧΣ: Ποιο θα ήταν το πιο περίεργο βινύλιο που θα έβρισκα στη συλλογή σας;
ΓΧ: Βινύλιο του Χάρρυ Κλυνν.
ΧΣ: Εντάξει. Ο Χάρρυ Κλυνν είναι ιστορία.
ΓΧ: Έτσι. Μόνο οι πιο παλιοί μπορούν να καταλάβουν την αξία, ενός βινυλίου του Χάρρυ Κλυνν.
ΧΣ: Έχετε ζήσει στη Θεσσαλονίκη. Σπουδάσατε στο ΚθΒΕ. Πείτε μου μια ανάμνηση που δε θα ξεχάστε από τη ζωή σας εδώ.
ΓΧ: Έχω κοιμηθεί στο Λευκό Πύργο σε παγκάκι. Το προκάλεσα επίτηδες βέβαια, ήθελα να το ζήσω πιο κινηματογραφικά. 19 ετών, μάλωσα με την τότε κοπέλα μου, και πήγα και ξάπλωσα στο παγκάκι. Πριν γίνει ακόμα η νέα παραλία. Το 1998;
Επίσης είδα πρώτη φορά χιόνι, γιατί στη Ρόδο δε χιονίζει. Και πενταήμερη είχα έρθει, οπότε το σύστημά μου ήταν συνδεδεμένο με την πόλη. Επίσης ότι ήμουν με τις βαλίτσες στη Ροτόντα και έψαχνα σπίτι να μείνω, 18 χρονών, μόνος μου, αλλά είχα τόση λαχτάρα, ότι «τώρα ξεκινάει η ζωή μου», οπότε δεν είχα κανένα άγχος.
ΧΣ: Κάθε χρόνο αλλάζετε απάντηση, στο τι σας έκανε να ασχοληθείτε με την υποκριτική. Φέτος ποια είναι η απάντηση;
ΓΧ: Κάθε χρόνο το σκέφτεσαι τελείως διαφορετικά. Θυμάσαι την αφορμή, αλλά και στα πλαίσια της εξέλιξης και με τη δουλειά που κάνεις με τον εαυτό σου, λες «α γι αυτό το κάνω τελικά». Έχω καταλήξει, στο ότι μου αρέσει πολύ να λέω ιστορίες και να παρακολουθεί ο κόσμος. Αυτό ξεκινάει και από μια μικρή παρέα, στην οποία θέλω να είμαι ο πρωταγωνιστής της. Μια παράσταση είναι πάντα μια ιστορία και αυτός είναι ο βασικότερος λόγος. Μου αρέσει να παίζω με το μυαλό και την ψυχή του θεατή, που θα τον οδηγήσω κάπου, κάπως, οπουδήποτε. Μου γεμίζει την ψυχή.
“ΟΡΝΙΘΕΣ» του ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗ
Θέατρο Δάσους 9+10/9
Ώρα: 21.00
https://www.more.com/theater/ornithes-tou-aristofani-1/
Μετάφραση: Τάσος Ρούσσος
Σκηνοθεσία: Άρης Μπινιάρης
Δραματουργική επεξεργασία- Διασκευή: Έλενα Τριανταφυλλοπούλου – Άρης Μπινιάρης
Παίζουν:
Πεισθέτερος Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος
Ευελπίδης Γιώργος Χρυσοστόμου
Έποπας Κώστας Κορωναίος
Χρησμολόγος- Προμηθέας Στέλιος Ιακωβίδης
Ποιήτρια- Ίρις Κωνσταντίνα Τάκαλου
Μέτων- Ηρακλής Ερρίκος Μηλιάρης
Επίτροπος- Ποσειδώνας Μάριος Παναγιώτου
Συκοφάντης Θανάσης Ισιδώρου
Χορός Μιχάλης Βαλάσογλου, Θανάσης Ισιδώρου, Τάσος Κορκός, Σοφία Κουλέρα, Αυγουστίνος Κούμουλος, Μαρία Κυρώζη, Κυριάκος Σαλής, Αλεξία Σαπρανίδου, Ειρήνη Τσέλλου
