Οι άνθρωποι που συναντάμε καθημερινά, έχουν από πίσω ιστορίες, κι αυτές οι ιστορίες είναι ωραίο να ακούγονται και να μοιράζονται. Άλλοτε γιατί μας δίνουν ένα καλό κίνητρο να συνεχίσουμε, άλλοτε γιατί είναι απλά ωραίες και κάποιες φορές γιατί σε αυτές τις ιστορίες γνωρίζεις σπουδαίους καθημερινούς ανθρώπους πίσω από αυτές. Μια τέτοια ιστορία, ένας τέτοιος άνθρωπός είναι και ο Χρήστος Μασούρας, που μας ξενάγησε στο μυστικό ατελιέ του, εκεί που δημιουργεί και ονειρεύεται.
φωτογραφίες:Nekti
Γεννήθηκα στην Κοζάνη και πέρασα τα παιδικά μου χρόνια μεταξύ Κοζάνης και συγκεκριμένα Εράτυρας αλλά και Κέρκυρας, όπου μεταφερθήκαμε οικογενειακώς δύο χρόνια περίπου αφότου γεννήθηκα. Βιώματα μοιρασμένα σε θάλασσά-τουρισμό και βουνό-εμπόριο, με σταθερή παρέα τα αδέρφια και ορισμένους καλούς φίλους αλλά και έντονη δουλειά από παιδί καθώς βοηθούσα τους γονείς.
Διατηρώ ένα κατάστημα καπνικών προϊόντων και ψιλικών ειδών τα τελευταία 15 χρόνια στην Βούλγαρη, όπου και εργάζομαι ο ίδιος σχεδόν όλη μέρα. Σε καμία περίπτωση δεν φανταζόμουν πως θα ασχοληθώ ποτέ με τη ζωγραφική. Όμως επειδή σε νεαρή ηλικία εκπαιδεύτηκα στο πλευρό του πατέρα και του θείου μου στο επάγγελμα του ελαιοχρωματιστή, η επαφή με τα χρώματα και την αποτύπωση τους ήταν η πρώτη ίντριγκα. Έπιασα το πινέλο δειλά και με σεβασμό απέναντι στην τέχνη και άρχισα να εκφράζομαι σταδιακά και ας πούμε πιο σοβαρά πια κυρίως τα τελευταία πέντε χρόνια, αφού μελέτησα, βρήκα τα πατήματα μου και καταστάλαξα στην ανάγκη και στον τρόπο που επιθυμώ να εκφράζομαι.
Η καθημερινότητα μου μάλλον συνηθισμένη θα έλεγα, πως είναι! Ξυπνώντας αρκετά νωρίς, ετοιμάζω μαζί με την σύζυγο μου τα γεύματα των παιδιών μας, αποχωρώ με την κόρη μου την οποία και αφήνω στο σχολείο της και ανοίγω το κατάστημα μου. Κάποιες μέρες προηγείται η γυμναστική μου, συνήθως 2-3 φορές την εβδομάδα. Το μαγαζί και οι πελάτες μου είναι η δική μου μικρή καθημερινότητα, άλλες φορές δύσκολη και βαριά, άλλες πιο ανάλαφρη και όμορφη, παρ’ όλα αυτά είμαι ευγνώμων για ότι καταφέρνω. Μέσα στην ημέρα και κυρίως μετά το μεσημέρι, όπου και ο φόρτος δουλειάς είναι ελάχιστος, αρχίζω να ασχολούμαι με τους πίνακες και τις εμπνεύσεις μου, επιχειρώντας να συνδυάσω σκέψεις, συναισθήματα, χρώματα και εικόνες μέχρι αργά το βράδυ, όταν και κλείνω το μαγαζί για να γυρίσω στην οικογένεια.
Το μαγαζί δέχτηκε δύο μεγάλες ληστείες. Η μια μόλις πριν 8 μήνες, κατά την οποία οι απώλειες οικονομικές και υλικές ήταν τεράστιες, αλλά ευτυχώς δεν ήμουν μέσα εγώ. Η πρώτη και σοβαρή ήταν πριν 13 χρόνια, περίπου 1,5 χρόνο αφότου μπήκα στο μαγαζί, κατά την οποία οι δυο δράστες δεν περιορίστηκαν στα κλοπιμαία, αλλά με χτύπησαν αρκετά στο κεφάλι, με αποτέλεσμα να μεταφερθώ στα επείγοντα με ασθενοφόρο. Δυστυχώς, απ’ ότι τελικώς προέκυψε στην πορεία των ετών αυτές οι κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις που υπέστη, έφεραν πολύ σοβαρότερα αποτελέσματα στην ζωή μου, καθώς εν τέλει ίσως και να προκάλεσαν την εκδήλωση της νόσου Parkinson, με την οποία και διαγνώστηκα εδώ και 5 περίπου χρόνια.
Την Θεσσαλονίκη την αγαπώ. Εδώ γνώρισα την σύζυγο μου, εδώ γεννήθηκαν και μεγαλώνουν τα παιδιά μας, εδώ ήθελα να ζήσω όταν ήρθα το 1999. Την επέλεξα και συναισθηματικά συνδέομαι με την πόλη. Αναγνωρίζω όμως και ερχόμενος καθημερινά σε επαφή με ανθρώπους όλων των ηλικιών, επαγγελμάτων και ιδιοτήτων, ότι η Θεσσαλονίκη δεν είναι η πόλη πια με κείνον τον μοναδικό χαρακτήρα που είχε και λατρεύτηκε και δεν αναφέρομαι στις κοινοτυπίες περί φαγητού, ερωτισμού κλπ. Αναφέρομαι στην πολιτιστική της κληρονομιά, στο κοσμοπολίτικο ορόσημο, στην ομορφιά των δρόμων και της παραλίας της, στα μαγαζιά και τους μαγαζάτορες της που καθάριζαν ακόμη και τα πεζοδρόμια μπροστά απ΄ τα μαγαζιά τους και κερνούσαν το τελευταίο ποτηράκι κρασί ή τσίπουρο, στην προσβασιμότητα του κέντρου της σε όλους τους τομείς τους ανοιχτούς χώρους με πλήθος κόσμου, την ευκολία να είσαι παντού και με όλους μαζί και να χαίρεσαι εξίσου σε όλες της γειτονιές, από τον Δενδροπόταμο μέχρι και την Καλαμαριά. Το κυκλοφοριακό και η έλλειψη μέσων μεταφοράς που μας έχει εξαντλήσει, το χάσιμο αυτού του περιβόητου στοιχήματος με την καθαριότητα, η ανάδειξη του τσιμέντου και η μείωση του πρασίνου, η αμέλεια, η αλαζονεία και αδιαφορία των ιθυνόντων να ασχοληθούν με την καθημερινότητα των πολιτών και όχι μόνο με το συμμάζεμα σε όσα βλέπει η πεθερά πριν την διεθνή έκθεση κάθε Σεπτέμβριο και πάνω απ’ όλα η αποξένωση μας πια λόγω όσων μας στοιχειώνουν, όλα αυτά νομίζω μας διώχνουν και είναι κρίμα.
Αγαπώ τον Βασίλι Καντίνσκι, έχω επηρεαστεί από τα έργα του, μαγεύομαι κάθε φορά που κοιτάζω πίνακες με δυνατές αντιθέσεις και χρώματα, αφηρημένα αλλά τόσο συγκεντρωμένα σε λεπτομέρεια, και ειδικά έχω επηρεαστεί από τα το κίνημα Bauhaus με την αυστηρότητα και την γεωμετρία, αλλά αγαπώ εξίσου και τον Μιρό, ο δικός του σουρεαλισμός επίσης επιδρά στα δικά μου πινέλα.
Πρόσφατα έγινα μέλος μιας γνωστής on line gallery της Saatchi Art, η οποία και εκθέτει ορισμένους πίνακες μου, όπως και κάποιων χιλιάδων ακόμη καλλιτεχνών απ’ όλο τον κόσμο. Δεν έχω δυστυχώς την πολυτέλεια να εκθέτω τους πίνακες ή το σύνολο των κατασκευών που έχω δημιουργήσει σε απευθείας μορφή σε κάποιον χώρο δηλαδή, προς το παρόν κοσμούν τα σπίτια των φίλων και συγγενών που τα έχω χαρίσει, το δικό μου σπίτι και το εργαστήριο.
Από τα έργα μου ξεχωρίζω ίσως ελάχιστα παραπάνω απ’ όλα το Πρόσωπο ή αλλιώς την Αλήθεια της Τέχνης όπως το ονόμασα, καθώς θέλησα να αναδείξω όλη την πορεία αναζήτησης ενός καλλιτέχνη, καθώς επίσης και το πορτρέτο της γυναίκας μου για ευνόητους λόγους.
Κάθε φορά που αρχίζω και ολοκληρώνω έναν πίνακα, είναι για μένα μια στοχοθέτηση για μια πιθανή έκθεση του σε μια διοργάνωση. Δυστυχώς, δεν είχα ακόμη την ευκαιρία αλλά αισιοδοξώ!
Τα σχέδια μου σε προσωπικό επίπεδο είναι να καταφέρνω να έχω χρόνο για την οικογένεια και τους φίλους μου, να είμαι καλά για να απολαμβάνω στιγμές με ποιότητα χρόνου και ισορροπημένης κατάστασης υγείας και ευχής έργον να κάνω κάποια ταξίδια που ονειρεύομαι.
Επαγγελματικά, θα έλεγα πάλι να βρίσκω χρόνο, αλλά για να ζωγραφίζω, βήμα για να εκφράζομαι ελεύθερα, ίσως ένα δικό μου καταφύγιο για να το μοιράζομαι με όσους αγαπούν την έκφραση σαν εμένα και να έχω τη δυνατότητα να εκθέτω κάποια στιγμή ό,τι δημιουργώ.
https://www.instagram.com/chris_masouras/
https://www.saatchiart.com/chrismasouras
