Είναι σίγουρα ένας από τους σπουδαιότερους καλλιτέχνες της γενιάς του και σίγουρα ο πιο επιτυχημένος. Απαριθμεί σημαντικές συνεργασίες, έργα και κυρίως τραγούδια που κερδίζουν διαρκώς τη μάχη με τη διαχρονικότητα. Ο Θέμης Καραμουρατίδης, σύντομα θα γιορτάσει τα 21 καλλιτεχνικά του χρόνια. Και μια τέτοια συνάντηση, με έναν τόσο σημαντικό καλλιτέχνη, θα περίμενα πως θα μπορούσε να κανονιστεί με πιο «επαγγελματικό» τρόπο. Η γνωριμία μας και η συνάντηση μας, προέκυψε τυχαία και στο πιο απίθανο μέρος. Σε ένα γκρουπ για τις λατρεμένες και των 2 μας, «Τρεις Χάριτες».
συνέντευξη στον Χρήστο Σατανίδη
ΘΚ: Υπάρχουν κάποια πράγματα στη ζωή μας, που μας συνδέουν με τους άλλους και είναι ρίζα. Πιστεύω πως ένας άνθρωπος, που αγαπά τόσο τις «Τρεις Χάριτες», και όλη αυτήν την αθώα εποχή, είναι ένας άνθρωπος με τον οποίο υπάρχει ένα σημείο απόλυτης συνεννόησης. Είναι τα αθώα παιδικά μας χρόνια. Έχει μια καλοσύνη να αγαπάς αυτή τη σειρά.
ΧΣ: Και είναι κι αυτό που λέω πάντα, Αυτή η σειρά, μας ώθησε να ψάξουμε μεγαλώνοντας, και όλους αυτούς τους μεγάλους καλλιτέχνες, στους οποίους γινόταν διαρκής αναφορά και ως παιδάκια, λογικά δε τους γνωρίζαμε.
ΘΚ: Ακριβώς. Ήμασταν 12 χρονών και ακούγαμε για την Καλλιρόη Παρρέν και ψάχναμε να μάθουμε ποια είναι. Είχε βέβαια και μια ουσιαστική καλλιέργεια των Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου και ήταν για μένα, ένα παιδί της επαρχίας, μια πηγή νέων αναφορών.
ΧΣ: Μεγάλωσες στο Πλατύ Ημαθίας και εικάζω, από την πορεία σου, πως λογικά διέφερες.
ΘΚ: Ήμουν ένα παιδί, όπου επειδή είχα χιούμορ, με συμπαθούσαν. Ωστόσο, αν και είχα το δικό μου πυρήνα φίλων με τους οποίους καταλαβαινόμασταν, από ένα σημείο και έπειτα είχα μια δυσκολία κοινωνικοποίησης. Πχ τα άλλα παιδιά έπαιζαν μπάσκετ, εγώ έπαιζα πιάνο.
ΧΣ: Είχες και στενή σχέση με τη Θεσσαλονίκη.
ΘΚ: Τη λατρεύω τη Θεσσαλονίκη. Πήγαινα ως μαθητής τα σαββατοκύριακα και έκανα ωδείο. Θυμάμαι τις ατέλειωτες βόλτες, το να ακούω ραδιοφωνικούς σταθμούς από το Walkman που είχε και ραδιόφωνο. Ακόμα και τώρα, αν θέλω να ξεκουραστώ, Θεσσαλονίκη έρχομαι.
ΧΣ: Τι μουσική άκουγες ως παιδί;
ΘΚ: Ήμουν ένα παιδί και είχα διάφορα ακούσματα. Είχα κάνει τότε μια κασέτα που λεγόταν «Σαμπρίνα 1994», η οποία είχε ένα τραγούδι της Σαμπρίνας, ένα της Γαλάνη, άλλο ένα της Σαμπρίνας, και Αρβανιτάκη, Έλλη Πασπαλά. Όλα μου τα ακούσματα. Δεν είχα παρωπίδες και ούτε το έπαιζα κουλτουριάρης. Πραγματικά με γοήτευε αυτή η μουσική. Μου προκαλούσαν όλα μια συγκίνηση. Την pop και τα πιο διασκεδαστικά κομμάτια, όφειλε και το 13 ετών τότε παιδάκι να τα έχει στη ζωή του, αλλά πάντα οφείλουμε να έχουμε ένα κομμάτι διασκέδασης, απαλλαγμένο από κόπο. Οφείλουμε όμως να έχουμε και ένα κομμάτι στο οποίο θα κάτσουμε να εμβαθύνουμε, να σκεφτούμε, να αναρωτηθούμε. Θεωρώ πως πρέπει να υπάρχει μια ισορροπία.
ΧΣ: Από το Πλατύ πότε έφυγες;
ΘΚ: Το 2000. Το Millenium με βρίσκει φοιτητή στην Αθήνα, στην Πάντειο. Δε ξέρω αν με έχουν διαγράψει, διότι χρωστούσα πολλά μαθήματα, αλλά ως φοιτητής έγραφα συνέχεια μουσική.
ΧΣ: Είχες την υποστήριξη των γονέων σου στο κομμάτι της μουσικής…
ΘΜ: Ναι, πολύ. Είχα τη στήριξη και τη φροντίδα τους, το οποίο με άφησε να ονειρεύομαι.
ΧΣ: Όταν ήρθες στην Αθήνα, πόσο εύκολα ήταν για σένα τα πράγματα, για να μπεις στο χώρο της μουσικής;
ΘΚ: Όλα έγιναν 4 χρόνια μετά, όταν η «Μικρή Άρκτος» έκανε κάποιες ακροάσεις, για νέους καλλιτέχνες και με δήλωσε ο κολλητός μου. Και μάλιστα και στων δημιουργών αλλά και τραγουδιστών. Προχώρησα και στις 2 ακροάσεις, αλλά ειδικά ως δημιουργό, με κάλεσαν αμέσως και μου είπαν «Σε θέλουμε». Απίστευτα συγκινητική στιγμή. Ένα μήνα πριν την ακρόαση, είχα στείλει ένα demo στη Δήμητρα Γαλάνη. Της το είπα μετά από χρόνια, αλλά αν δε το άκουσε το καταλαβαίνω. Διότι και εγώ λαμβάνω δεκάδες στίχους, που όσο και να θέλεις να τα διαβάσεις όλα ή να τα ακούσεις όλα είναι πρακτικά αδύνατον.
ΧΣ: Η Δήμητρα Γαλάνη, φημίζεται για το πόσο ψάχνει και στηρίζει νέους, ταλαντούχους ανθρώπους.
ΘΚ: Ακριβώς. Σκέψου τι όγκο demos θα λάμβανε το 2003.
ΧΣ: Και πως γίνεται η γνωριμία με τη Νατάσα Μποφίλιου και το Γεράσιμο Ευαγγελάτο;
ΘΚ: Την πρώτη μέρα, που με κάλεσαν στη «Μικρή Άρκτο», μου είπε ο Παρασκευάς Καρασούλος πως «Έχω ένα στιχουργό, που νομίζω σου ταιριάζει πολύ». Μου έδωσε ένα τραγούδι του Γεράσιμου, το «Χαλί» και εγώ από τη χαρά μου , έκανα 6 διαφορετικές εκδοχές σε ένα βράδυ. Την επόμενη μέρα γνωριστήκαμε, και του παρουσίασα, μαζί και στον Παρασκευά και τον Θοδωρή Οικονόμου και τις 6 εκδοχές. Ο Γεράσιμος ενθουσιάστηκε από αυτό. Έτσι ξεκινήσαμε λοιπόν. Πρώτα γράψαμε και μετά γνωριστήκαμε. Δέσαμε αμέσως. Ήταν ο κολλητός που έψαχνα, το μυαλό που ήθελα να επικοινωνήσω, ο άνθρωπος που ήθελα να γράψω μαζί.
ΧΣ: Με τη Νατάσα;
ΘΚ: Την πρώτη φορά που την είδα, με τρόμαξε. Ήταν ένας πάρα πολύ εξωστρεφής και κοινωνικός άνθρωπος , χαμογελαστή, κούκλα και μπαίνει στα γραφεία της «Μικρής Άρκτου», όπου έγινε η πρώτη συνάντηση όλων των νέων καλλιτεχνών. Έρχεται, με πιάνει από το πηγούνι και λέει «Κοιτάξτε τι αστεία γλυκιά φατσούλα έχει». (Γελώντας) Τη μίσησα τότε, γιατί μπροστά σε 30 ανθρώπους ήθελα να δείξω ένα άλλο προφίλ, αλλά η Νατάσα το έκανε τόσο καλοπροαίρετα. Μετά από κάποιες συζητήσεις, σε περίπου μια εβδομάδα, την είχα λατρέψει. Για το πάθος, την ειλικρίνεια, τον τρόπο που λειτουργούσε, την αυστηρότητα στις επιλογές της, από τότε.
ΧΣ: Και πότε λες πως «Εμείς οι δύο, είμαστε φίλοι»;
ΘΚ: Δεν ήταν μια συγκεκριμένη στιγμή. Θυμάμαι κάποιους μήνες μετά, είχαμε βγει με κάποιους φίλους και την άκουγα να μιλάει και είπα μέσα μου «Αυτή τη γυναίκα την αγαπάω». Ήμουν σίγουρος τότε για τα συναισθήματα μου απέναντι της.
ΧΣ: Έχοντας ως δεδομένη τη μακροχρόνια συνεργασία αλλά κυρίως την αληθινή φιλία, των τριών σας, σου είναι πιο εύκολο, να ετοιμάσεις νέο υλικό με τους φίλους σου;
ΘΚ: Απολύτως πιο εύκολο και με έχει κακομάθει κιόλας. Διότι θέλω από τους συνεργάτες μου να υπάρχει ένας κοινός στόχος και όραμα. Πιστεύω στην αποτελεσματικότητα που έχουν οι σχέσεις των ανθρώπων που συνεργάζονται.
ΧΣ: Διαφωνίες ή αντιθέσεις, όταν ξεκινάτε να δουλεύετε σε ένα νέο έργο υπάρχουν; Λύνονται πιο εύκολα, λόγω της σχέσης σας;
ΘΚ: «Με αντιθέσεις και καβγαδάκια, είναι η σχέση μας πολύ εκρηκτική». Δεν υπάρχουν μεγάλες διαφωνίες, γιατί οι ζυμώσεις δημιουργούνται μέσα από τη συνύπαρξη μας και τον τρόπο που προστίθενται οι προσλαμβάνουσες. Γιατί είσαι με τους ανθρώπους, που ζεις μια ζωή ιδιαίτερα κοντινή. Είναι νομίζω απίθανο να ξυπνήσουμε μια μέρα και να θέλει ο καθένας κάτι, εκ διαμέτρου αντίθετο.
ΧΣ: Μέσα στο studio αλλάζουν οι συνθήκες; Είστε πρώτα φίλοι και μετά επαγγελματίες ή το αντίστροφο;
ΘΚ: Έχουμε βρει τη χρυσή τομή. Όλα γίνονται επαγγελματικά σε πολύ φιλικό κλίμα.
ΧΣ: Και οι 3 σας, έχετε συνεργαστεί και με άλλους σπουδαίους καλλιτέχνες. Εκεί μπορεί να υπάρξει ζήλεια;
ΘΚ: Ναι μπαίνει η ζήλεια. Απλά φιλτραρισμένη. Πχ όταν μου είπε η Νατάσα «Θα πάω στο Gazarte, να κάνω Σταύρο Ξαρχάκο», εγώ ήθελα να «πεθάνω». Ταυτόχρονα ήμουν και περήφανος για τη φίλη μου. Το πρώτο ανθυγιεινό συναίσθημα της ζήλειας, μετατρέπεται σε θαυμασμό για αυτό που κάνει ο φίλος μου.
ΧΣ: Κλείνοντας αυτό το κεφάλαιο, θυμάσαι να ζήλεψε πολύ κάποιος εκ των τριών, κάποιο τραγούδι που έκανε κάποιος άλλος;
ΘΚ: Η Νατάσα μου έχει πει πως ζήλεψε πολύ το «Μεγαλώνω», που είπε ο Μουζουράκης.
ΧΣ: Έχεις γράψει σε σπουδαίους ερμηνευτές. Τσανακλίδου, Παπακωνσταντίνου, Αρβανιτάκη, Κανά κλπ. Συνεργάστηκες μαζί τους και σε νεαρή ηλικία. Πόσο «βαρύ φορτίο» μπορεί να είναι το να γράψεις για ανθρώπους, που έχουν πίσω τους μια τεράστια περιουσία από ρεπερτόριο;
ΘΚ: Ο θαυμασμός μου και η αγάπη μου ήταν τέτοια, που δεν το έβλεπα ως «βαρύ φορτίο». Ήξερα τόσο καλά, το ποιοι είναι, τι έχουν τραγουδήσει, πως το έχουν πει, που δεν ήταν τόσο δύσκολο, το να γράψω το ταιριαστό σε αυτούς υλικό. Δύσκολες ήταν κάποιες συνθήκες. Πχ σε κάποιες περιπτώσεις, όπως με την Τάνια Τσανακλίδου, δεν είχα το χρόνο να δουλέψω όσο θα ήθελα. Με την Ελευθερία Αρβανιτάκη, θα ήθελα να ξαναδουλέψω και στιχουργικά, να είναι πιο κοντά σε αυτό που θέλω να πω μαζί της. Πχ μελοποιημένη ποίηση.
ΧΣ: Ξεκινώντας όμως να κάνεις ένα δίσκο για αυτά τα ονόματα, η σκέψη είναι «πως θα ανταγωνιστώ την ιστορία τους» ή «πως θα τους φέρω πιο κοντά μου»;
ΘΚ: Κάθε δουλειά είναι διαφορετική. Πχ με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, ήθελα να τον φέρω στη δική μου εποχή και εγώ να πάρω το μεγαλείο της δύναμης του. Η Μελίνα Κανά… Κατ’ αρχάς μου είπε την πιο συγκινητική φράση που άκουσα ποτέ από τραγουδιστή. Μου είπε πως «Με αυτά τα τραγούδια με έκανες να μου αρέσει ξανά να τραγουδάω». Προσπάθησα να γίνει ένα πάντρεμα. Να αρχίζει ο δίσκος με κομμάτια που είναι πιο πολύ ο Θέμης και να προχωράει με το πάντρεμα των δυο μας και να κλείνει με την Κανά, που λάτρεψα. Τη Μελίνα της Θεσσαλονίκης.
ΧΣ: Σου έχω πει και ιδιαιτέρως, πόσο αγάπησα αυτόν το δίσκο και ειδικά τη «Σπίθα», που ένιωσα πως γράφτηκε για μένα.
ΘΚ: Χαίρομαι πολύ γιατί αυτό είναι από τα σημαντικότερα και αγαπημένα μου τραγούδια, και είναι από αυτά που ήθελα να προτείνω με τη φωνή της Μελίνας, διότι είναι μία πάρα πολύ ροκ τραγουδίστρια, αλλά δεν έχει αξιοποιηθεί ιδιαίτερα αυτό της το κομμάτι.
ΧΣ: Αν και πέρασαν πολλά χρόνια, είχε ακουστεί πως ετοιμάζατε δίσκο με την Καίτη Γαρμπή.
ΘΚ: Ισχύει πως είχαμε μια αμοιβαία αλληλοεκτίμηση με την Καίτη και μεγάλη συμπάθεια. Ναι συζητήσαμε το ενδεχόμενο, για μια συνεργασία, αλλά έπρεπε να βρεθούμε κάπου «στη μέση». Και αυτό δε θα είχε κάποιο νόημα, Έπρεπε να έχουμε να πούμε κάτι πολύ δυνατό μαζί, δε το είχαμε και δεν συνεργαστήκαμε. Αλλά την εκτιμώ πολύ.
ΧΣ: Χτυπάει το τηλέφωνο σου, και σε καλεί κάποιος καλλιτέχνης, που είναι πιο κοντά στην πλευρά της Καίτης Γαρμπή. Σου ζητάει τραγούδια και το κάνει με όλη τη δύναμη της ψυχής του, γιατί θέλει να πει κάτι διαφορετικό. Πως αντιδράς;
ΘΚ: Δε θα είχα κανένα πρόβλημα να συνεργαστώ με κανέναν άνθρωπο, που να έχουμε απόλυτη ταύτιση καλλιτεχνική και δημιουργική. Πρακτικά είναι όμως δύσκολο. Δε θα μπορούσα να συνεργαστώ με τον Χ τραγουδιστή που δεν έχουμε το ίδιο αίτημα, που νιώθω πως δεν κάνουμε την ίδια δουλειά.
ΧΣ: Κι αν αυτός ο Χ τραγουδιστής, έχει πράγματι ανάγκη να πει άλλα πράγματα, αν θέλει να αλλάξει χώρους, να κάνει πράγματα που ίσως δε του δόθηκαν ποτέ οι ευκαιρίες να τα κάνει;
ΘΚ: Κοίταξε, υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι μέσα από την πορεία τους στο χρόνο, είχαν ενδείξεις και για τα δύο. Είχαν την ανάγκη και για διασκέδαση αλλά και να πουν κάτι βαθύτερο, όπως η Γλυκερία, η Κατερίνα Κούκα, ο Κώστας Μακεδόνας. Δεν είναι εύκολο και να είσαι διασκεδαστής και καλλιτέχνης, θέλει πολλά κότσια αυτό.
ΧΣ: Πριν πολλά χρόνια, λέγαμε ο νέος δίσκος του Μούτση πχ με ερμηνευτές τον Μητσιά και τη Μοσχολιού. Αυτό με τα χρόνια αντιστράφηκε. Στην περίπτωση σου, δε θα πούμε «Ο νέος δίσκος της Αρβανιτάκη», αλλά «Ο νέος δίσκος της Αρβανιτάκη με τον Καραμουρατίδη».
ΘΚ: Έχει να κάνει με τη συνέπεια και με τον τρόπο που λειτουργείς. Και με τη Νατάσα λειτουργούσαμε έτσι, γιατί και η ίδια ήξερε πως ο δίσκος ανήκει σε όλους μας. Μιλούσε με το «Εμείς», γιατί πιστεύει στη δημιουργία όλων. Από την πλευρά μου, δεν ήθελα να μοιράζω τραγούδια, είχα στο μυαλό μου πάντα κάτι ολοκληρωμένο ως δίσκο. Αυτή η συνέπεια, δημιουργεί αυτήν την ταυτότητα. Σε σχέση πάντως με το πως λειτουργούσε κάποτε η δισκογραφία που λες, θεωρώ πιο σωστή την έννοια της συνδημιουργίας. Στο studio, είμαι αρχηγός εγώ, αλλά στη σκηνή πχ είναι η Νατάσα.
ΧΣ: Από όλα όσα έχεις κάνει, ποιο θα ξεχώριζες ως το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα του ευατού σου;
ΘΚ: Το «Δεμένη».
ΧΣ: Τον Απρίλιο, θα κλείσεις 21 χρόνια καλλιτεχνικής παρουσίας. Ποια θεωρείς την πιο εύκολη και πιο δύσκολη στιγμή σου;
ΘΚ: Δύσκολη θα σου πω κατευθείαν, την περίοδος της καραντίνας. Αντιμετωπίσαμε απαξίωση οι καλλιτέχνες, με μηδενικά έσοδα, χωρίς εκτίμηση της δουλειάς μας. Αισθάνθηκα μετέωρος. Θυμάμαι πως ήταν Δεκαπενταύγουστος, όπου περπατούσα μιάμιση ώρα, στο απόλυτο κενό, μη ξέροντας τι γίνεται. Ήταν ένα τεράστιο μάθημα ζωής και είπα πως δε θα μου επιτρέψω να περάσω ξανά κάτι τέτοιο.
Οι ευχάριστες στιγμές, ευτυχώς είναι περισσότερες. Θα σου πω την πιο πρόσφατη, στην παρουσίαση του δίσκου «Κάτι καίγεται», όπου ένα πενταόροφο κτίριο ήταν γεμάτο από κόσμο και φυσικά η παράσταση στο Ηρώδειο για τον Μίκη Θεοδωράκη. Αναμετρήθηκα με το υλικό ενός εκ των κορυφαίων συνθετών και αισθάνθηκα πως πέτυχε. Ήταν ομόφωνα θετικές οι κριτικές.
ΧΣ: Το πιο άδικο σχόλιο που άκουσες;
ΘΚ: Κάποια χονδροφοβικά σχόλια που διάβασα.
ΧΣ: Ο Θέμης που θα γίνει 21 ετών καλλιτεχνικά, αν συναντούσε τον Θέμη 21 χρόνια πριν, τη συμβουλή θα του έδινε;
ΘΚ: Θα του έλεγα να μη χάνει χρόνο με ανθρώπους δε χρειάζεται να τον αποδεχθούν, σε κανένα επίπεδο. Να μη σπαταλάει χρόνο από τη δημιουργία του, με ανθρώπους που χρειάζεται να του αναγνωρίσουν κάτι που δε το έχει ανάγκη. Να φροντίζει τον ευατό του, να έχει εμπιστοσύνη στο ένστικτο του και να δημιουργήσει έναν πυρήνα ανθρώπων, που θα είναι πάντα εκεί.
ΧΣ: Και για να κλείσουμε, όπως αρχίσαμε. Από τις «Τρεις Χάριτες», ποιο είναι το αγαπημένο σου επεισόδιο;
ΘΚ: Χμμ.. Δύσκολο. Μάλλον θα πω τα επεισόδια με τη Ντίνα Κώνστα, ως θεία από το Αϊντάχο.
