Γράφει ο Λάζαρος Γεροφώτης
Το 47ο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας ολοκληρώθηκε την Κυριακή 8/9/2024 με μεγάλη επιτυχία. Πολλές καλές ταινίες στο φετινό πρόγραμμα του Φεστιβάλ από τους κινηματογραφιστές του σήμερα και του αύριο. Παρακολούθησα δωρεάν από την ιστοσελίδα του Φεστιβάλ τις ταινίες του Εθνικού Διαγωνιστικού και του Εθνικού Σπουδαστικού Διαγωνιστικού και επέλεξα εκείνες που ξεχώρισα για την πρωτοτυπία τους, για την εξυπνάδα τους, για τα σενάρια τους, για τις εξαιρετικές ερμηνείες τους και για πολλούς ακόμα λόγους. Οι ταινίες μικρού μήκους λοιπόν που έκαναν την διαφορά στο φετινό πρόγραμμα του Φεστιβάλ Δράμας είναι:
- Γκέκας
Η ταινία που με έκανε να ανατριχιάσω βλέποντας σε μια σκηνή της το τραγικό δυστύχημα με τους μαθητές στα Τέμπη το 2002. Και το θέμα της ταινίας, η οπλοχρησία και το κυνήγι και η εκπαίδευση του Πατέρα στον γιο να μάθει να κυνηγάει χτύπησε φλέβα. Και πέρασε σε μένα τουλάχιστον το κλισέ μήνυμα ότι η Ελλάδα σκοτώνει τα παιδιά της. Είτε είναι τα Τέμπη του 2002, είτε τα Τέμπη του 2023, είτε η κοινωνία και η οικογένεια που θέλει το αγόρι να γίνει άντρας παίζοντας με όπλα ή έχοντας ένα άγριο σκυλί, με συνέπειες αυτός ο άντρας να γίνει κακοποιητής, να γίνει κι εκείνος ένας Πατέρας σαν τον Πατέρα του…Κινηματογραφικά τώρα, σεναριακά η ταινία είναι αριστουργηματικά γραμμένη, ενώ τόσο η σκηνοθεσία, όσο και η φωτογραφία ξεχωρίζουν.
Υπόθεση: Ο Βασίλης ζει με τον πατέρα του σε ένα χωριό της ελληνικής επαρχίας. Όταν ο Βασίλης γίνεται 12 χρονών, ο πατέρας του τού αγοράζει όπλο και ένα νεαρό κυνηγόσκυλο, τον Μαξ, και αρχίζει την εκπαίδευση για να μπορέσει να τον κάνει κυνηγό.
Βραβεία:
Χρυσός Διόνυσος Καλύτερης ταινίας (δίκαιο το βραβείο, ήταν και τεχνικά και σεναριακά άψογη η ταινία, με ένα πολυεπίπεδο θέμα, που αντανακλά την Ελληνική κοινωνία)
Σεναρίου στον Δημήτρη Μουτσιάκο
Φωτογραφίας στον Γιώργο Καρβέλα
- Ο Πρώτος μου Γάμος
Σε σκηνοθεσία Ανδρέα Χαλικιά και σενάριο Νικόλα Κούλογλου (είχε κερδίσει πέρυσι βραβείο στη Δράμα με την ταινίας του Super και είχε μιλήσει στον Εξώστη για εκείνη την δημιουργία του). Εξαιρετική προσπάθεια αποτύπωσης μιας εποχής που έχει χαθεί, όπου τα παιδιά έπαιζαν στους δρόμους, παιχνίδια αθώα, αλλά και επικίνδυνα όπως ο πετροπόλεμος, όπου η φαντασία τους και η αθωότητα τους δεν επηρεάζονταν από αμέτρητες διαδικτυακές πληροφορίες και η ανακάλυψη του έρωτα ήταν βίωμα και συναισθήματα και όχι εικόνες στα social media. Μία ταινία που σίγουρα θα μπορούσαν να δουν τα παιδιά του σήμερα και να κάνουν την σύγκριση με την δική τους εποχή. Όμορφη σκηνοθεσία και φωτογραφία, το σενάριο εξαιρετικό και οι μικροί ηθοποιοί απολαυστικοί.
Υπόθεση: Καλοκαίρι 1992 σε ένα τυπικό ελληνικό χωριό. Ο εννιάχρονος Περικλής βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του αιώνιου πολέμου: αγόρια εναντίον κοριτσιών. Η μάχη λήγει άδοξα όταν μια πέτρα προσγειώνεται στο κεφάλι του. Όταν συνέρχεται, αντικρίζει τη Φαίδρα, μια δωδεκάχρονη Αμαζόνα. Ο ήρωάς μας ερωτεύεται κεραυνοβόλα. Τώρα πρέπει να την κερδίσει…
- Χρυσά Βαστά
Βασισμένη στην αληθινή ιστορία ζωής του παγκοσμίου φήμης κλαρινίστα Γιώργου Μάγκα (η ταινία είναι αφιερωμένη στον οργανοπαίχτη), καταφέρνει να αποτυπώσει με τέτοιο τρόπο την ζωή και την καθημερινότητα των τσιγγάνων, όπου σπάει την στερεοτυπική αποτύπωση στον κινηματογράφο (ή την τηλεόραση) από κάθε πλευρά (κοστούμια, σκηνικά, ηθοποιοί). Μία συγκινητική ταινία, για τον ρατσισμό, την εκπαίδευση, το bullying, τα στερεότυπα. Ένα μεγάλο μπράβο στους συντελεστές και στον σκηνοθέτη Φοίβο Κοντογιάννη.
Υπόθεση: Στην ελληνική επαρχία του 1960, ένα εξάχρονο γυφτάκι παλεύει με το σχολικό bullying, έναν κακοποιητικό πατέρα και μια ρατσιστική κοινωνία. Το όνειρό του να γίνει μουσικός μοιάζει αδύνατο. Παρόλα αυτά, ο μικρός δεν θα το βάλει κάτω μέχρι να εκπληρώσει το όνειρό του και να γίνει ένας παγκοσμίου φήμης κλαρινιτζής.
Βραβεία:
Εύφημη μνεία
- Treadmill
Η ταινία που απόλαυσα περισσότερο από κάθε άλλη. Μία συγκινητική κωμωδία για την σχέση γονιού-παιδιού, που αποτυπώνει την Ελληνίδα Μάνα όπως ακριβώς είναι. Δύο συγκλονιστικές ερμηνείες από την μεγάλη ηθοποιό του θεάτρου, της τηλεόρασης και του κινηματογράφου Υβόννη Μαλτέζου και την επίσης εξαιρετική και πάντα με τις σωστές επιλογές ρόλων Εύη Σαουλίδου. Το σενάριο του Γιώργου Κοιμήση είναι από κάθε άποψη απολαυστικό. Ίσως θα έπρεπε να δώσει την σκηνοθεσία σε κάποιον άλλον ή να συν-σκηνοθετήσει με κάποιον το σενάριο του, αλλά και πάλι η δύναμη όλης της ταινίας είναι το σενάριο και οι ερμηνείες.
Υπόθεση: Η Δήμητρα, που πλησιάζει τα πενήντα και ζει με τη χειριστική μητέρα της, τη Ρέα, φτάνει σε οριακό σημείο όταν επιχειρεί να τοποθετήσει διάδρομο γυμναστικής στο υπνοδωμάτιό της.
Βραβεία:
Βραβείο Κοινού (ήταν δεδομένο ότι η ταινία θα πάρει αυτό το βραβείο, καθώς ήταν η πιο απολαυστική από το φετινό πρόγραμμα. Ίσως θα μπορούσε να πάρει και βραβείο ερμηνείας)
- Τα Περιστέρια Αρρωσταίνουν, Όταν η Πόλη Φλέγεται
Ο Σταύρος Μαρκουλάκης, για ακόμα μία φορά (μετά τη Madonna f64.0) κάνει μία queer δημιουργία και βάζει γερά θεμέλια ώστε να είναι ο μελλοντικός εκπρόσωπος του είδους στην Ελλάδα (ένα είδος που μετά τον Κωνσταντίνο Γιάνναρη, έχει πλέον έναν Ζαχαρία Μαυροειδή μόνο και χρειάζεται κι άλλους εκπροσώπους). Η γνωριμία και η σχέση δύο αγοριών αποτυπωμένη με ποιητικό τρόπο από τον Μαρκουλάκη, σε μια Αθήνα που φλέγεται από τη ζέστη του καλοκαιριού. Οι ερμηνείες και σ’ αυτή την ταινία πολύ καλές, ειδικά του Θάνου Κόνιαρη, όπου δίνει μία εξίσου σπουδαία ερμηνεία και στην ταινία του Εθνικού σπουδαστικού Δακρυγόνο.
Υπόθεση: Ένα βράδυ, δύο αγόρια γνωρίζονται. Το πρωί, ένα περιστέρι εγκλωβίζεται μαζί τους. Την πιο ζεστή μέρα του καλοκαιριού, όλοι ονειρεύονται να δραπετεύσουν από την πόλη που φλέγεται.
Βραβεία:
Πρωτότυπης Μουσικής στη Μαριλένα Ορφανού
(θα μπορούσε να πάρει ίσως και το Drama Queer)
- Honeymoon
Ακόμα μία queer δημιουργία, όπου διαχειρίζεται το ζήτημα της διαφορετικότητας, της ταυτότητας φύλου και τον ρατσισμό της κοινωνίας σε άτομα που δεν μπαίνουν στο καλούπι και στην λογική του “κάνε ότι θες στο κρεββάτι σου, έξω στην κοινωνία να μην δίνεις δικαιώματα”. Ένα road movie που θυμίζει “Θέμα και Λουίζ”, εδώ τα πρόσωπα είναι δύο trans/non-biary άτομα. Απίστευτα έξυπνη σκηνοθετική ματιά από τον Άλκι Παπασταθόπουλο (που και αυτός ελπίζω να συνεχίσει στο είδος γιατί το υπηρέτησε άψογα εδώ) και πολύ καλή επιλογή ηθοποιών, με τις Μαίρη Πετρούλιου και Νάσια Συντέτα να δίνουν στους ρόλους τους κάτι πολύ πιο βαθύ συναισθηματικά από το να παίξουν απλά τους εαυτούς τους.
Υπόθεση: Έπειτα από μια τραυματική εμπειρία με την αστυνομία, η Φαίη αποφασίζει να φύγει για πάντα από την Ελλάδα. Η Σάντρα τη συνοδεύει στον σταθμό του λεωφορείου, για το αποχαιρετιστήριό τους ταξίδι. Διασχίζουν τη χώρα με λεωφορείο όταν, μετά από τρανσφοβική επίθεση από δύο συνεπιβάτες, καταλήγουν μόνες σε έναν αυτοκινητόδρομο στη μέση του πουθενά.
Βραβεία:
Ειδικό Βραβείο της επιτροπής
Drama Queer (Το άξιζε, ίσως εξ ημισείας με την ταινία “Τα Περιστέρια Αρρωσταίνουν, Όταν η Πόλη Φλέγεται”. Επίσης, πολύ καλή προσπάθεια στο είδος των queer ταινιών και το “Name Day” του Κώστα Δημητριάδη)
Γυναικείας ερμηνείας στη Νάσια Σιντέτα (Το άξιζε πραγματικά γιατί ξέφυγε κατά πολύ από την εύκολη λύση να παίξει τον εαυτό της, δίνοντας μία άλλη διάσταση στον ρόλο. Θα μπορούσαν να το μοιραστούν με την Μαίρη Πετρούλιου)
+Ταινίες που ξεχώρισα από το Εθνικό Σπουδαστικό τμήμα
- Κλημεντίνη
Ωραία ιστορία, με δυνατό καστ ηθοποιών. Λίγο απότομο το τελείωμα της ταινίας, αλλά πολύ καλή προσπάθεια από τον Γιώργο Σταγάκη.
Υπόθεση: Σε μια επαρχιακή πόλη, η δεκαοκτάχρονη Κλημεντίνη δουλεύει στη λαϊκή αγορά με τον καταπιεστικό πατέρα της, ώσπου ένας προπονητής από την Αθήνα ανακαλύπτει το ταλέντο της στο ποδόσφαιρο.
- Δακρυγόνο
Εξαιρετική σκηνοθετική ματιά από τον Ορέστη Σπυριδάκη για το τέλος μιας σχέσης. Υπέροχη ερμηνεία από τον Θάνο Κόνιαρη.
Υπόθεση: Μια ιστορία αγάπης μεταξύ δύο καλλιτεχνών τnς εργατικής τάξης που μένουν στο κέντρο της Αθήνας. Ξαφνικά, προκύπτει μια ευκαιρία για δουλειά στο εξωτερικό. Τα αστικά τοπία μετατρέπονται από ρομαντικά σε ωμά, όσο ο διχασμός μεταξύ μιας καλύτερης ζωής έξω και της ζωής στην Αθήνα τούς κατακλύζει.
- Ποπ
Ότι πιο πρωτότυπο είδα στο φετινό Φεστιβάλ. Πραγματικά αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους όσους δούλεψαν γι’ αυτή την ταινία, που μοιάζει με υπερπαραγωγή κι ας είναι μία φοιτητική ταινία. Μεγάλο μπράβο και στη σκηνοθέτη Λίνα Κουντουρά. Η σκηνογραφία/ενδυματολογία/μακιγιάζ/κομμώσεις, η καλλιτεχνική Διεύθυνση δηλαδή, είναι αυτό που κάνει την ταινία να ξεχωρίζει.
Υπόθεση: Τρεις φίλες συναντιούνται μετά από καιρό και αφηγούνται τις πρόσφατες περιπέτειές τους. Κάθε μία από τις ιστορίες τελειώνει με ένα πρόβλημα. Κάθε πρόβλημα λύνεται μόνο με λεφτά, που δεν έχουν. Κινούμενες ανάμεσα σε πραγματικότητα και φαντασία, αποφασίζουν να ληστέψουν ένα καφέ που υποψιάζονται πως ξεπλένει χρήματα.
Βραβεία:
Καλύτερης Ελληνικής Σπουδαστικής ταινίας
Βραβείο Σκηνογραφίας στους Κατερίνα Περδικούρη-Παπαδοπούλου, Πάνο Σέλλα και Στέλλα Δεληαντώνη (το πιο δίκαιο βραβείο της φετινής διοργάνωσης που δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει)
++μερικές ακόμα ταινίες που ξεχώρισα από το Εθνικό Διαγωνιστικό και Εθνικό Σπουδαστικό Διαγωνιστικό:
- MJ (θα μπορούσε να ήταν μικρότερη σε διάρκεια και να πει αυτό που θέλει. Εξαιρετική η ερμηνεία του Γιώργου Κατσή, που δίκαια βραβεύτηκε)
- Numb (Σκηνοθετικά, σεναριακά και φωτογραφικά η ταινία είναι άψογη. Δύσκολο θέμα η πρόωρη ενηλικίωση, η διαχείριση και η αποδοχή του θανάτου. Πιστεύω πως η ταινία άξιζε κάποιο από τα βραβεία)
- Δέκα λεπτά κολύμπι (Ωραία θεματική και καλογραμμένο σενάριο. Πολύ καλή αποτύπωση της εποχής που αναφέρεται η ταινία)
- Απαρατάτεμε (Η ταινία που απέσπασε το βραβείο σκηνοθεσίας και τα βραβεία ανδρικής και γυναικείας ερμηνείας στο σπουδαστικό τμήμα. Μία καλογυρισμένη φοιτητική ταινία, με έξυπνο χιούμορ. Από τις ευχάριστες εκπλήξεις του σπουδαστικού τμήματος)
