Περιέγραψε τη Θεσσαλονίκη με μία φράση
Πόλη πληγή, γεννά ενοχές και απωθημένα, στάζει αποχές και απουσίες, γεμάτη μυστικές συνοικίες, μαγεμένους θρύλους και χρυσαφί ηλιοβασιλέματα, ορθάνοιχτα στόματα και φιμωμένα αυτιά, μα και μελωμένα χείλη και αγαπησιάρικα λόγια, ολάκερη ζωντάνια και γεμάτη ελπίδα, πόλη γιατρικό.
Ποια είναι κατά τη γνώμη σου η ομορφότερη γειτονιά της Θεσσαλονίκης;
Είχα την ανησυχία και ευλογία, ταυτόχρονα, να ζήσω στις περισσότερες γειτονιές της Θεσσαλονίκης. Από την Καλαμαριά μέχρι τον Εύοσμο και από την Άνω Πόλη μέχρι την Παραλία. Την έχω περπατήσει, την έχω και με έχει ζήσει, με έχει γεμίσει εικόνες, συναισθήματα, αγωνίες και χαρές. Με έχει «ποτίσει» η αλμύρα και η υγρασία της, η μυρωδιά των νυχτολούλουδων, έχω σκοντάψει και πέσει στα πλακόστρωτα της Άνω Πόλης, κι έχω ξανασηκωθεί στα στενά της Κάτω Τούμπας, έχω ιδρώσει κάτω από τα πεύκα στο Πανόραμα κι έχω στερέψει από λέξεις μπροστά στο ηλιοβασίλεμα του Θερμαϊκού. Αυτή την περίοδο ζω στην αγαπημένη μου Αλεξάνδρου Σβώλου. Κοιμάμαι και ξυπνάω με ανοιχτά παραθυρόφυλλα και παντζούρια, με καλημερίζει το χαμόγελο των ανθρώπων που αναγνωρίζω ως γειτονιά μου, με νανουρίζουν τα γέλια των φοιτητών στα ξενύχτια τους.
Ωστόσο, δεν ξεχωρίζω καμιά από όλες τις γειτονιές μου, ίσως μόνο αυτή που δε γνωρίζω ακόμη και στην οποία δεν έχω ακόμη μείνει. Κάποια στιγμή θα γράψω μια μεγάλη ιστορία για όλες αυτές μου τις μικρές και μεγάλες μετακομίσεις.
Μια κρυφή βόλτα που δεν θα μπει στον τουριστικό οδηγό;
Μαρτυρώ το καταφύγιό μου, σε κρίσιμες στιγμές χαλάρωσης, χαράς ή λύπης. Κάπου εκεί κάτω από τον Μπάτη, στην Αρετσού και παραπλεύρως από το Παρεκκλήσι της Αγίας Παρασκευής, η δική μου κρυφή βόλτα. Κατ’ επιλογήν μοναχική, και κατ’ ουσίαν βαθιά απελευθερωτική.
Ποια είναι τα στέκια σου και πού πέρασες τις πιο ωραίες σου στιγμές;
Θα κουβαλώ πάντα μαζί μου τα βράδια της νιότης μου στο Λούκι Λουκ, το Berlin και τον Θερμαϊκό, τις πρωινές γουλιές από διπλό ελληνικό στις Ακυβέρνητες Πολιτείες μαζί με ένα βιβλίο ή στη μπάρα του Bulldogs and the Beast ολοκληρώνοντας ποιητικές συλλογές, τα σκαλιά για το υπόγειο και τη γνωστή μυρωδιά του φωτογραφικού σπιτιού μας, της Stereosis στη Ζεύξιδος, αλλά και τα τραπεζάκια της Pasta Flora και του Urban στη συνέχεια για μια δροσερή μπίρα. Πολλές από τις μέρες και τα βράδια μου τις περνάω πλέον δημιουργικά μέσα από λέξεις και κρασιά με μαθητές και φίλους στο Alte Fablon, στη Φιλίππου ενώ οι ομορφότερές μου νύχτες δροσίστηκαν στις αίθουσες των θερινών σινεμά.
Ποια είναι κατά τη γνώμη σου τα στοιχεία που “χαλάνε” τη Θεσσαλονίκη;
Η ίδια η επιλογή της να ετεροκαθορίζεται και να μην αναζητά το αυτόφωτό της. Θα ήθελα να ξυπνήσω ένα πρωινό και να είναι διαφορετικό από τ’ άλλα, όπου η πόλη και οι άνθρωποί της θα αφεθούν ελεύθεροι να ανθήσουν και να δημιουργήσουν, να πειραματιστούν και να τολμήσουν, εγκαταλείποντας τον συντηρητισμό και τη σκόνη του παρελθόντος, παύοντας να συγκρίνονται διαρκώς είτε σε επίπεδο πόλης με την πρωτεύουσα ή τις πόλεις του κόσμου, είτε με το τι κάνει ο γείτονας.
Σου ζητούν να ξεναγήσεις ένα μάτσο τουρίστες και θέλουμε τα φώτα σου!
Πού τους πηγαίνεις για…
Σουβλάκι:
Για γύρο πίτα απ’ όλα στον Prassa στην Τούμπα.
Μπουγάτσα:
Στον Γιάννη, στη Μητροπόλεως.
Γλυκό:
Για προφιτερόλ στο Choureal στην Π.Π. Γερμανού
Για τσουρέκι κάστανο στον Τερκενλή
Για σοκολατάκια στο Oh La La στη Φιλίππου
Aν ήσουν δήμαρχος για μία μέρα, τι θα άλλαζες πρώτα απ’ όλα;
Μια μέρα μια αιωνιότητα. Θα έβαζα χρώμα και ήχο. Σε μια ιδεατή συνθήκη της μία μόνο μέρας θα καλούσα όλον τον κόσμο σε μια μεγάλη γιορτή. Να διαπιστώσει και να αποδεχθεί, να αναλάβει την ευθύνη και την ενοχή ότι είναι τυχερός/η που ζει σε μια πόλη σαν τη Θεσσαλονίκη, και να λάβει δράση γι’ αυτό. Όταν σε άλλα μέρη του κόσμου πόλεις ολάκερες και ανθρώπινες ζωές χάνονται από πόλεμο, φτώχια και –πλέον- σοβαρή κλιματική κρίση, εμείς ακόμη αφήνουμε τις μέρες μας και τις ζωές μας ακυβέρνητες. Και όταν θα περνούσε αυτή η μέρα χαράς και συνειδητοποίησης, θα μας έφερνα όλους μπροστά στην πραγματικότητα. Με χαρτί και μολύβι, με πληκτρολόγιο ή και με κάθε ΑΙ, θα ενημέρωνα, θα ευαισθητοποιούσα, θα καλούσα σε συμμετοχή. Όχι ιδεατά αλλά έμπρακτα. Ώστε όλοι μαζί να είμαστε συμμέτοχοι στη συνδιαμόρφωση μιας πόλης που αξίζει να ζεις σε αυτήν υπεύθυνα και συμμετοχικά. Για να μπορείς να έχεις άποψη και θέση, για να διεκδικείς, να κρίνεις και να κρίνεσαι, να προχωράς.
Ποιο τραγούδι σου θυμίζει τη Θεσσαλονίκη;
Όλη μου η ζωή στη Θεσσαλονίκη θα είναι μια ορθοπεταλιά με «Ένα Κλεμμένο Ποδήλατο» (Stereo Nova). Είναι σαν μαγνήτης που με κάνει να ονειρεύομαι, να μιλάω στα κτίρια, στα σύννεφα, ή να προσεύχομαι.
