γράφει η Κωνσταντία Κόκκορα
Νιώσατε, άραγε ποτέ, το πρωτοφανές συναίσθημα της περιέργειας, να γνωρίσετε έναν ποιητή; Να βρεθείτε ενώπιόν του και να σκιαγραφήσετε, έστω τις κινήσεις του, όταν βρίσκεται μπροστά σε αυτά που, ύστερα από λίγο καιρό θα τους έχει δώσει μορφή γραπτή, μορφή αθανασίας, ενώ εμείς, εκ των υστέρων, το όνομα της ποίησης. Και μετέπειτα τελικά, αναρωτηθήκατε ποιοί είναι οι ποιητές του σήμερα; Οι ποιητές, η γραφή των οποίων μοιάζει οικία, ενώ ταυτόχρονα σε βυθίζει στο άγνωστο της αναζήτησης και της περισυλλογής. Μεταξύ αυτών, το όνομα του Νίκου Σκούφου, στέκεται επάξια δίπλα στον ορισμό του σύγχρονου ποιητή.
Ο Νίκος Σκούφος δεν δηλώνει ποιητής, διότι όπως γράφει: « Δεν θα σκότωνα ποτέ έναν έρωτα για μια δήλωση» ούτε και ο «γοητευτικός και νέος αλλά και ποιητής» όπως πολλοί τον δηλώνουν. Πάντως, σύμφωνα πάντα με τα μελλοντικά σχολικά ανθολόγια, είναι: «Γεννημένος το 1993 στην Θεσσαλονίκη. Μεγαλωμένος από τους παππούδες του. Με μεγάλη αγάπη στην γενέτηρα πόλη, καθώς και στα ταξίδια. Ενώ ακράδαντη πίστη του είναι ότι η αλήθεια ενυπάρχει στην τέχνη.»
Στην προκειμένη όμως φάση της ζωής του, ο Νίκος είναι ένας άνθρωπος που βρίσκεται σε μία ανάκληση του παρελθόντος, ενώ εμβαθύνει, δίνοντας χώρο και χρόνο σε πράγματα που του άρεσαν μικρός. Προς το παρόν, τον βρίσκουμαι να αρέσκεται στο παιχνίδι, την επικοινωνία αλλά και το κρυφτό, υπό τα πλαίσια όλου αυτού. Στο ιδιο μήκος, κινείται και η ταυτότητα του ως ποιητής. Ήταν ένα παιδί που συνομιλούσε με τα κείμενα ,ως τρόπο έκφρασης. Τώρα, σε μια πιο ώριμη μορφή της παιδικότητάς του, επικοινωνεί περισσότερο με τον εαυτό του, παρά με τους συγγραφείς, ενώ οι θεματικές του έχουν διευρυνθεί με μια ανάσα λυτρωτική και μία διάθεση αναδιάρθρωσης της σημασίας των λέξεων.
Στην ερώτηση για το «Τι είναι ποίηση», ο Νίκος δεν βρίσκει εξήγηση στις συμβατικές απαντήσεις. Αντίθετα, βρίσκεται ο ίδιος σε ένα συνεχές ταξίδι εξερεύνησης της, το οποίο ξεκίνησε ως κάτι πολύ άγνωστο, στην συνέχεια μετουσιώθηκε σε φωνή, σε εικόνα και μετά σε συναίσθημα έκφρασης. Τώρα αποτελεί ένα ευτυχές περιβάλλον δημιουργηκότητας, στο οποίο επεισέρχεται με φειδολότητα και δέος. Αυτό που είναι όμως καθολικά αποδεκτό είναι η υπαρξιακή διάσταση που φέρει ο δικός του ποιητικός χαρακτήρας, ως απόρροια της εφηβείας, του περιβάλλοντος, αλλά και των αναγνωσμάτων του. Μάλιστα στο αέναο αυτό του ταξίδι ανακαλύπτει πως « ο άνθρωπος που κατάλαβε πως στην ψυχή του υπάρχει μια σπουδαία σκέψη , μια κοινή σκέψη, αδιαφορεί για το που ζει και τι αισθάνεται, αδιαφορεί ακόμη και για το αν ζει ή δε ζει».
Ως σύγχρονος ποιητής, ο Νίκος χρειάζεται και σύγχρονα μέσα. Επισημαίνει, πως γράφει μονίμως στον υπολογιστή, ενώ διασώζει τις σκέψεις του στις σημειώσεις του κινητού. Από ο,τι φαίνεται, η σκέψη και το πάθος του, την ώρα της συγγραφής, δεν συμβαδίζει με την βραδύτητα του χεριού, ενώ το μόνο που μπορεί να την αποσυντονίσει είναι ο έντονος θόρυβος. Το σύγχρονο όμως του χαρακτήρα του δεν επηρεάζει και την συχνότητα, η οποία δεν είναι οριοθετημένη και στοχευμένη. Αντιθέτως, για να γράψει κάτι μπορεί να περάσουν και μήνες, όπως συνέβη και με την τελευταία του ποιητική συλλογή «Βήματα Εδώ», η οποία είχε ως εναρκτήριο λάκτισμα ενα ποίημα διάσωσης ενός αθώου ζευγαριού φτερών από την πτωτική του διάσταση – τα όνειρα του , ανέβηκε στην Θεσσαλονίκη, ενώ το μεγαλύτερο μέρος της χτίστηκε στην Κούβα.
Τα «Βήματα Εδώ» αποτελούν μια παραδοχή των πραγμάτων ως έχουν. Ο τίτλος σηματοδοτεί την ύπαρξη του σώματος, το οποίο κατευθύνεται από τα άκρα, που ακολουθούν τα βήματα του. Βήματα που το μόνο που βλέπουν είναι το «εδώ» και κάθε φορά που το φτάνουν τους φαίνεται άγνωστο. Ωστόσο, παραμένει πάντα εδώ. Σημείο τομής των τελευταίων ποιημάτων είναι η αλήθεια του, απογυμνωμένη από παρελθοντικές αμφιέσεις και ευστροφίες, ως δικλείδες ασφαλείας. Δεν επρόκειτο για κάποια μάσκα φόβου, αλλά έναν ρόλο, μια προυπάρχουσα δική του θέση , η δυναμική της οποίας τον βοηθούσε να γράφει , όπως ακριβώς ήθελε. Σήμερα βέβαια, η στολή αυτή έχει ξεπεραστεί, ενώ εδραιώθηκε ο εναγκαλισμός της αυθεντικότητάς του. Μιας αυθεντικότητας , με κεντρικό άξονα και παραλήπτη την έκφραση και τον εξαγνισμό ενός παρελθόντος εαυτού.
