γράφει ο Γιώργος Δημητρόπουλος
Airplane (1980), των Jim Abrahams, David Zucker & Jerry Zucker
Διάρκεια: 88’
Ο Τεντ Στράικερ, ένας βετεράνος της αμερικανικής αεροπορίας που κουβαλάει το τραύμα μιας αποτυχημένης με ανθρώπινες απώλειες επιχείρησης αποφασίζει να σώσει τη σχέση του με την αεροσυνοδό Ηλέην Ντίκινσον επιβιβαζόμενος σε μια πτήση για το Σικάγο στην οποία εκείνη επίσης βρίσκεται και εργάζεται. Τιμώντας επάξια τον τίτλο της παρωδίας, δανείζεται το βασικό storyline του b-movie Zero Hour! του 1957, όπου πλήρωμα και επιβάτες υποφέρουν από τροφική δηλητηρίαση και ενας πρώην πιλότος μαχητικού του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου αναλαμβάνει να προσγειώσει το αεροσκάφος εν μέσω βαριάς ομίχλης, και το γεμίζει με αναρίθμητες δόσεις slapstick κωμωδίας και deadpan ατακών που θα έκαναν το μπαμπά σου να χαμηλώσει το κεφάλι από ντροπή. Πέραν του Zero Hour στο στόχαστρο της παρωδίας μπαινει και η σειρά ταινιών Airport, οντας παραγωγη του ίδιου Studio και συγκεκριμένα της Paramount, το οποίο στέκεται σχεδόν αδύνατον να το παρακολουθήσεις με σοβαρότητα έχοντας πρώτα δει αυτό το καλτ αριστούργημα. Η γκάμα των αστείων στην ταινία είναι τεράστια, με απλά παιχνίδια των λέξεων έως μια ολόκληρη σεκάνς που ένα μπαρ που παραπέμπει στην ταινία Καζαμπλάνκα μετατρέπεται σε μια στιγμή σε πίστα ντισκοτέκ του Saturday Night Fever, και χρειάζεται νομοτελειακά σχεδόν την δεύτερη προβολή για να προλάβεις ό,τι σου ξέφυγε στην πρώτη. Προφανώς από αυτό το δημιούργημα δεν θα μπορούσε να λείπει μια ιστορική μορφή της κωμωδίας στον κινηματογράφο όπως ο Λέσλι Νίλσεν που όπως οι περισσοτεροι των κεντρικών χαρακτήρων αναλαμβάνουν να παρωδήσουν κάποιο κινηματογραφικό κλισέ.
Στο κάτω-κάτω αυτό είναι που χαρακτηρίζει στον πυρήνα του το Airplane!. Μια κλασική συλλογή σατιρικών σκετς αντιξοοτήτων που αντιμετωπίζονται με χιούμορ. Διακωμωδεί επιτυχώς ολόκληρο το είδος των ταινιών καταστροφής με όλα τους τα κλισέ όσο παράλληλα εξυμνεί την προσωπική εξέλιξη των χαρακτήρων και το κουράγιο της ανθρώπινης ψυχής εν μέσω του εναέριου χάους που επικρατεί, αποτίει τον απαραίτητο φόρο τιμής σε κλασικές δημιουργίες, είναι χαώδης, υπερβολική και over the top για να ενισχύσει την κωμωδία της μα πάνω από όλα κατέχει και θα συνεχίσει να κατέχει περίοπτη θέση στο βασίλειο της κινηματογραφικής κωμωδίας.
