Μια από τις τελευταίες γραμμές άμυνας μας απέναντι σε αυτή την κοινωνική δυστοπία που μας περικυκλώνει απειλητικά είναι οι ταινίες που αγαπάμε. Ξέρεις, μιλάω για εκείνο το αυθαίρετο συναίσθημα που γεννιέται όταν πατάς πόδι σε έναν νέο φανταστικό κόσμο που σου συστήνεται από την αρχή και σε κρατά αιχμάλωτο για λίγες ώρες. Εκείνο το συναίσθημα που θεριεύει στις κλειστές αίθουσες και τα θερινά, υπερνικώντας για λίγο το άγχος και τις σκεψεις σου για οτιδήποτε άλλο. Εκείνο το συναίσθημα που χορεύει όταν με την παρέα σου μαλώνετε για την καλύτερη καλοκαιρινή ταινία που σαν να ναι κάτι μετρήσιμο και καθολικό.
Κανείς δε φρόντισε να μας πει όμως ότι η αγαπημένη μας καλοκαιρινή ταινία είναι εκείνη που έκανε την καρδιά μας να αλλάξει ρυθμό στο χτύπο της για λίγο χωρίς να παίζει ρόλο αν είχε μέσα ρομάντζο ή δράση ανελέητη. Στις κινηματογραφικές μου λίστες δεν ξεχωρίζω ούτε ονόματα ούτε είδος, μόνο τι μου άφησε σαν αποτύπωμα και την ανίκητη επιθυμία να την μοιραστώ. Αυτή είναι μια ακόμα τέτοια λίστα απόρροια της επιθυμίας αυτής να μιλήσουμε για το σινεμά που μας έπεισε για μια στιγμή πως όλα θα πάνε καλά:
Από: Renegades of Youth • Προτάσεις Ταινιών
Y tu Mama Tambien – Alfonso Cuaron
Ότι κοντινότερο σε μεξικάνικο καλοκαίρι αυτό το αριστούργημα του πλέον σημαίνοντος δημιουργού για το σινεμά της χώρας του, Αλφόνσο Κουαρόν. Με μια απίστευτη ικανότητα να καταγράφει το παρόν και το τώρα ο Κουαρόν δημιουργεί το κινηματογραφικό ισότοπο του ηλιοβασιλέματος στην αγαπημένη σου παραλία, που οι παφλασμοί των κυμάτων δημιουργούσαν ένα αόρατο καταφύγιο. Δυο νέοι, ένα road trip, μια παραλία με το αδιανόητα γοητευτικό όνομα «το στομα του ουρανού» και μια γυναίκα μέσω της οποίας θα επαναπροσδιορίσουν θεμελιώδεις την δική τους σχέση, το πως αντιλαμβάνονται την αγάπη, την επιθυμία και το ασήκωτο βάρος πως η ζωή ,ακόμα και περιβαλλόμενοι από τη λιτότητα της φύσης, δεν είναι τόσο απλή.
Midsommar – Ari Aster
Στις ταινίες τρόμου ο φόβος ελοχεύει στο σκοτάδι, μια συνθήκη που γνωρίζουμε από παιδιά. Ο κυρίαρχος του είδους, τελευταία, Αρι Αστέρ, μας συστήνει σε μια νέα φρίκη στο Midsommar. Ο τρόμος στο ανατριχιαστικό θρίλερ του Αστερ εμφανίζεται σε ένα αφιλόξενο, αναξιόπιστο, λίγο αφελές και πολύ φωτισμένο προσκήνιο. Δεν είναι τυχαίο που το Midsommar λαμβάνει χώρα στη Σουηδία, τη χώρα του Ηλίου του Μεσονυχτίου. Οι τραυματικές εμπειρίες και τα σκοτεινά ένστικτα των ανθρώπων είναι κάτι με το οποίο βρίσκεσαι αντιμέτωπος καθώς τίποτα δε μπορεί να κρυφτεί από το αδιάλειπτο φως.
Do the Right Thing – Spike Lee
Ο ΛΕΞ στα «Παυσίπονα» τραγούδησε για μπετά που λιώνουν σαν παγωτά. Την ίδια ατμόσφαιρα θυμίζει η γειτονιά του Do The Right Thing, με τον Σπάικ Λι να μεταφέρει την αποπνικτική ζέστη στον θεατή με μαεστρία σχεδόν ακατόρθωτη. Στο Do the Right Thing μέτωπα στάζουν ιδρώτα, ρατσιστικές προκαταλήψεις και αδικίες απλώνονται σαν ασθένεια στους δρόμους και μια ολοκληρη γειτονιά ουρλιάζει για ισότητα. Το καζάνι είναι στο όριο μιας έκρηξης που τελικά πυροδοτείται λόγω εντελώς ανούσιων αφορμών που κλιμακώνονται τόσο τρομακτικά και ταχέως που η ανθρώπινη σκέψη θολώνει και το «να κάνεις το σωστό» φαντάζει πλέον μυθικός άθλος.
American graffiti – George Lucas
Είναι αρκετά δύσκολο να σταθείς μπροστά στον καθρέφτη και να παραδεχτείς την απελευθερωτική αλήθεια πως η καλύτερη ταινία του Τζορτζ Λούκας δεν εντοπίζεται στο Star Wars σύμπαν. Και αυτό το γνωρίζει πολύ καλά κάθε σινεφίλ που έδωσε στο Αμερικαν Γκράφιτι την ευκαιρία να εισβάλλει και να εγκατασταθεί στην μνήμη σαν το ιδεατό εφηβικό όνειρο που είναι. Με στιγμές ειλικρίνειας και οξύνοιας που θα έκαναν κάθε life coach του Ίντερνετ να ντραπεί, το δημιούργημα του Λουκάς αποτελεί ένα περίτεχνο ραβασάκι στο καλοκαίρι της αποφοίτησης, δηλαδή το πρώτο καλοκαίρι με αυτή τη λυτρωτική (ψευδ)αίσθηση ελευθερίας.
Lilo & Stich – Chris Sanders/Dean Deblois
Το γεγονός ότι η ιστορία της Λιλο και του Στιτς διαδραματίζεται στη Χαβάη, ένα μέρος άρρηκτα συνδεδεμένο με τις δονήσεις του καλοκαιριού, είναι ένας καταλυτικός λόγος που το προτείνω στη λίστα μου. Κυρίως όμως δράττομαι της ευκαιρίας να θυμηθώ εκείνη την ημέρα που ήρθε στο σπίτι η βιντεοκασέτα, τότε που τις καταναλώναμε μανιωδώς 10 και πλέον χρόνια πίσω. Έπρεπε να περάσω τα 30 όμως για να συνειδητοποιήσω πόσο υποτιμημένη είναι. Το μονοπάτι μιας έφηβης και της μεγαλύτερης αδερφής της συναντιέται με εκείνο ενός εξωγήινου που αποκρύπτει την εξωγήινη υπόσταση του, γίνεται το κατοικίδιο τους και μέσω αυτής της σχέσης εξετάζονται οι άνθρωποι ως όντα ελαττωματικά, στωικά ως προς τον σταυρό που κουβαλάνε πολλές φορές που ψάχνουν όμως απεγνωσμένα την μεταξύ τους επικοινωνία. Όλα αυτά σε ένα παιδικό με έναν εξωγήινο που παριστάνει το σκύλο στη Χαβάη. Έχω απορρίψει ενήλικα δράματα πολύ πιο εύκολα.
Pierrot Le Fou – Jean-Luc Godard
Πόσες φορές οραματίστηκες τη μετάβαση σου από την 9-5 φυλακή σε μια γκράντε περιπέτεια που ξεκινά από το Παρίσι για να καταλήξει κάπου στη Γαλλική Ριβιέρα; Οι προορισμοί δεν έχουν τόση σημασία όσο το αν βιώσεις ως θεατής την ιστορία του Ζαν Πωλ Μπελμοντό και της Άννα Καρίνα αποζητάς λίγο από τον ανοιχτό δρόμο που ανοίγεται μπροστά τους, το ρομάντζο που καίει σαν φλόγα. Οκ για το έγκλημα δεν παίρνω και όρκο. Η φιλοσοφία του Γκοντάρ μπλεγμένη με το μεσογειακό καλοκαίρι, μια διαδρομή υπέροχη, μια ταινία αψεγάδιαστη.
Οι Απέναντι – Γιώργος Πανουσόπουλος
Μια Αθήνα πιο ατμοσφαιρική από ποτέ, ονειρική, περιθωριοποιημένη, γεμάτη αντιθέσεις. Ο Πανουσόπουλος, σαν σε ιερή αποστολή, στήνει τον φακό του να καταγράψει μαγευτικές εικόνες από λιωμένα από τον καύσωνα διαμερίσματα, υπόγειες διαβάσεις, σινεμά, φλιπεράκια, μηχανάκια. Μας συστήνει σε έναν παράξενο νέο με το δικαιωματικό παρατσούκλι “φάντασμα” και τη φετιχιστική ηδονοβλεπτική του ανάγκη που θα τον οδηγήσει να ερωτευτεί τη γυναίκα που αιχμαλωτίζει μέσα από το τηλεσκόπιο του. Οι Απέναντι είναι μια ερωτική ιστορία και παράλληλα ένας αστικός ύμνος που ταλαντεύεται μεταξύ της εσωστρέφειας των καταθλιπτικών διαμερισμάτων μιας μεγαλούπολης και της εξωστρέφειας που γεννά η καλοκαιρινή εποχή. Απλό, όμορφο και ακριβές σινεμά από έναν σπάνιο μετρ απεικόνισης του ελληνικού τοπίου.
Suntan – Αργύρης Παπαδημητρόπουλος
Νομοτελειακά, μια καλοκαιρινή λίστα οφείλει να εμπεριέχει ταινίες που το καλοκαίρι οριακά ζει στα σπλάχνα τους. Μια τέτοια είναι το Suntan του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου με έναν εντυπωσιακό Μάκη Παπαδημητρίου στο τιμόνι της να περικλείει στο χαρακτήρα που υποδύεται οτιδήποτε και οποιονδήποτε θες να αποφύγεις στις καλοκαιρινές διακοπές σου σε κάποιο νησί. Το ελληνικό καλοκαίρι πιο διεγερμένο, ενοχλητικό και ανατριχιαστικό από ποτέ μέσα από τα μάτια του μεσήλικα Κωστή που θα βρεθεί στην Αντίπαρο ως τοπικός ιατρός και αντ’ αυτού θα υποκύψει στις ίδιες του τις εμμονές, τα γιατί μιας ζωής που δεν έζησε, την δική του ψυχική διαταραχή και το γολγοθά που βιώνει ανήμπορος να εμποδίσει τον διεστραμμένο του ψυχισμό από το να δυσχεραίνει τη διαμονή του στο νησί και τη συμβίωση του με τους ανθρώπους εκεί.
