γράφει ο Χρήστος Πολίτης
Υπάρχει μια νοητή ευθεία που ενώνει όλα αυτά τα 9 χρόνια του Parthenώn Film Festival με την παιδική μας ηλικία, λίγο την εφηβική, περισσότερο την ενήλικη ζωή μας και όλο αυτό μαζί κάνει ένα σινεμά πολύ προσωπικό που το φτιάχνουμε οι πέντε μας για να γυρίζει κάθε χρόνο, για ένα τριήμερο στον Παρθενώνα, ένα πατρικό χωριό στην κορυφή ενός λόφου πάνω από τον Νέο Μαρμαρά που περνούσαμε λίγες μέρες κάθε καλοκαίρι.
Το να στήνεις με τα ίδια σου τα χέρια το φεστιβάλ αυτό, στην κυριολεξία, από το πανί, τον ήχο, τις καρέκλες, να φτιάχνεις ποπ κορν, να στήνεις τις μπύρες και τα αναψυκτικά, να ανοίγεις τον δρόμο και την καρδιά σου για να έρθουν οι θεατές είναι το πιο πολύτιμο πράγμα που περήφανα διαθέτει το φεστιβάλ.
Και τι μένει; Μένουν οι ταινίες, λίγες ή πολλές, να γεμίσουν ένα τριήμερο με back to back προβολές, αφιερωματικές θεματικές, μικρού και μεγάλου μήκους διαμάντια, καλεσμένους, εκθέσεις.
Κάπως έτσι και λίγο πριν την πρώτη μας δεκαετία, έναν ικανό κύκλο ζωής, κοιτάζουμε πίσω, εκεί στα 90s που από παιδιά γινόμασταν έφηβοι και οι γειτονιές μας έπιαναν τόπο και φτιάξαμε το φετινό πρόγραμμα, από ανορθόγραφες αναμνήσεις.
Οι ταινίες είναι ζωντανοί οργανισμοί που όταν έρθουν σε επαφή με τους άλλους ανθρώπους ανοίγουν κουβέντα, διαφορετική για τον καθένα και αυτό είναι το πιο σημαντικό.
Η πρώτη ταινία, εκείνη που θα ανοίξει το 9ο Parthenώn ήταν μονόδρομος. Το ‘Κορίτσι μου’, η πιο εφηβική ρομαντική κομεντί έχει για ήρωες δυο παιδιά που κρυφοκοιτάζουν τις ζωές των μεγάλων και ζηλεύουν τα συναισθήματά τους, βιάζονται να μεγαλώσουν και λυπούνται όταν καταλάβουν οτι είναι στριμωγμένοι κάπου ανάμεσα στην παιδικότητα και στην προεφηβεία. Κι ύστερα τι; Κι άλλο κρυφοκοίταγμα, αυτή τη φορά στον κόσμο των πολύ μεγάλων. Γιατί το “The Truman Show” του Πίτερ Γουίαρ με έναν απίστευτο Τζιμ Κάρεϊ είναι ένα ορόσημο ακριβώς πάνω στην κόψη του χρόνου ανάμεσα στις 2 χιλιετίες που υπήρξαμε μάρτυρες και στον φόβο πως ο κόσμος θα καταστραφεί, ή στον φόβο πως ο κόσμος θα αλλάξει, στο καλύτερο ή στο χειρότερο δεν έχει σημασία.
Κι όπως σε κάθε φεστιβάλ που φτιάχνουμε, έτσι και σε αυτό δεν λείπει το pure ρομάντσο, οπότε τι πιο ταιριαστό από το ‘Πριν το Ξημέρωμα’, για την ιστορία ενός εν τάχει αναπάντεχου έρωτα στα ημιφωτισμένα σοκάκια της Βιέννης και κυρίως με το ‘Άγρυπνος στο Σιάτλ’ της Νόρα Έφρον, που αποδεικνύει περίτρανα πως οι αγάπες δε γνωρίζουν αποστάσεις αν μέσα τους διατηρούν την υπόσχεση του ‘μαζί’.
Δίπλα σε αυτές πάντα μικρές βραβευμένες ελληνικές μικού μήκους ταινίες, φέτος περήφανα φιλεξενούμε την συγγενική ‘Βουρβουρού’ της Καρίνας Λογοθέτη και το ‘Φως Εκ Φωτός’ του Νεριτάν Ζιντζιρία για το γειτονικό Άγιον Όρος, αλλά και το μυσταγωγικό ‘Nothing Holier Than a Dolphin’ της Ισαβέλας Μαργάρα.
Δεν έχει συνταγή το πως επιλέγεις τις ταινίες, ούτε γιατί, έρχονται μόνες τους και κολλάνε μεταξύ τους, κι ύστερα σου κολλάνε στο μυαλό και κάπως παίρνουν τον δρόμο τους για τον Παρθενώνα, ανεβαίνουν και περιμένουν τον κόσμο να μαζευτεί, να νυχτώσει λίγο και να απλωθούν και να απλώσουν αγάπη.
Ο Εξώστης είναι χορηγός επικοινωνίας του Parthenώn Film Festival.
