HomeInterviewsΗ Σοφία Παυλίδου θα επιστρέφει πάντα στη...

Η Σοφία Παυλίδου θα επιστρέφει πάντα στη Θεσσαλονίκη

Συνέντευξη στην Χρύσα Πλιάκου/ Φωτογραφίες: Nekti

Η Σοφία Παυλίδου μπορεί να λείπει χρόνια από την Θεσσαλονίκη, αλλά καταφέρνει πάντα να κλέβει χρόνο από τη ζωή της στην Αθήνα για να ανεβαίνει εδώ.

Γεννήθηκε, μεγάλωσε και σπούδασε εδώ και οι ρίζες της Θεσσαλονίκης κρατούν καλά μέσα της όσα χρόνια και να περάσουν.

Έγινε γνωστή από διάφορες σειρές ανά τα χρόνια, όπως “Κόκκινο Δωμάτιο”, “Θα βρεις τον δάσκαλο σου”, “Συμμαθητές”  με τελευταία συμμετοχή στο “Famagusta” και άλλα. Την βρήκαμε στην πόλη μας σε φάση διακοπών και περάσαμε ένα απόγευμα μαζί της.

Θα ξεκινήσω με την κλισέ ατάκα, που σίγουρα ακούτε συνέχεια… ότι είστε πιο όμορφη από κοντά- 

Ξέρω ξέρω, είμαι πιο όμορφη από κοντά (ενδιαμεσο γέλιο). Μου το λένε συνέχεια, όντως, σε ευχαριστώ για αυτό! 

Οι πληροφορίες μου λένε, ότι είστε Θεσσαλονικιά.

Βέβαια! Έχω γεννηθεί, έχω μεγαλώσει και έχω σπουδάσει στην Θεσσαλονίκη. Έμενα στην Κάτω Τούμπα. Το 1997 κατέβηκα στην Αθήνα. Είναι πολλά τα χρόνια, που ζω κάτω. Από τότε, που έφυγα, ερχόμουν λίγες μέρες και τις περισσότερες πήγαινα Χαλκιδική, Αγία Τριάδα, εκεί όπου έχει θάλασσα. Στην πόλη έμενα το πολύ ένα τριήμερο και τώρα -μετα από χρόνια- είχα την ευκαιρία, να έρθω αρκετές μέρες, καθώς κάνω μια παύση τώρα από την εργασία μου. Μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία και το απολαμβάνω. 

Η αφορμή, για να φύγετε Αθήνα φαντάζομαι ήταν η δουλειά; 

Ναι! Το 1996 έπαιζα σε μια παιδική παράσταση εδώ στην Θεσσαλονίκη στο “Ανθρωποι και κούκλες” στο θέατρο Αθηνών. Ήρθε τότε μια σκηνοθέτις από την Αθήνα ( η Ρένα Ρίγγα) , για να δει πρόσωπα, για ένα καινούριο έργο, που έγραφε. Και δώσαμε τότε θυμάμαι ένα ραντεβού στο καφέ παραλία, που υπήρχε την εποχή εκείνη. Μου ζήτησε, να κατέβω για την πρώτη οντισιόν για το σίριαλ “Καραμπόλα” με πρωταγωνιστή τότε τον Σπύρο Παπαδόπουλο. Πράγματι με πήρε, στην αρχή πηγαινοερχόμουν το καλοκαίρι και από τον Σεπτέμβρη του 1997 κατέβηκα μόνιμα. 

Κατέβηκα έχοντας ήδη δουλειά. Εκείνη την εποχή, δεν ξέρω κιόλας, αν είναι θέμα εποχής, αλλά εμένα μου ήρθαν κάπως εύκολα τα πράγματα. Έκλεισα τη δουλεια στην τηλεοραση και δουλειά στο θεατρο στην παράσταση εντός σχεδίου στην Έρση Βασιλικιώτη.

Στην κλασσική στερεοτυπική ερώτηση “Θεσσαλονίκη ή Αθήνα” τι απαντάτε; 

Για μένα Αθήνα. Πέρα από το επάγγελμά μου, που είχε πολλές ευκαιρίες, αυτή την στιγμή έχω κάνει μια οικογένεια στην Αθήνα και είναι τα παιδιά μου εκεί. Είναι επίσης μια μεγάλη πόλη, έχεις πολλά πράγματα να κάνεις, δεν βαριέσαι ποτέ. Μπορείς επίσης, να χαθείς και να μην σε δει κανένας. Εδώ αντίστοιχα δούλευα και νύχτα κάποια χρόνια, οπότε δεν υπήρχε περίπτωση, να βγω έξω και να μη δω γνωστό. Αυτό είναι και ωραίο από την άλλη, γιατί έβγαινε ο κόσμος μόνος του και πάντα έβρισκε παρέα. Τώρα θα φτιαχτεί και το μετρο εδώ στην πόλη και πιστεύω, θα λύσει το πρόβλημα σε πολλούς Θεσσαλονικείς. 

Τι είναι αυτό όμως, που σας αρέσει στην Θεσσαλονίκη;

Κοίταξε, αυτό το μαγικό της παραλιακής, που μπορείς, να δεις τόσο εύκολα το ηλιοβασίλεμα, όπως έκανα και πριν έρθω εδώ, είναι απίστευτο. Όλοι οι Θεσσαλονικείς μπορούν, να βρεθούν σε αυτό κοντά και να το απολαύσουν. Η Θεσσαλονίκη έχει αρκετή τέχνη, αλλά δεν ξέρω πόσο εξοικειωμένος είναι ο κόσμος εδώ, για να βλέπει. Τώρα έρχονται και περισσότερες παραστάσεις και πολύ συχνά, οπότε γίνονται περισσότερα πράγματα. Τότε, που έφυγα εγώ, ήταν μονόδρομος η Αθήνα για πολλά χρόνια, αν ήθελες, να ασχοληθείς με την τέχνη.

Εδώ γίνονται και πολλές προσπάθειες σε μουσεία, δεν ξέρω, κατά πόσο τα γνωρίζουν όμως και αυτό στην πόλη, για να τα επισκεφθούν, γιατί δεν επικοινωνούνται πολύ. Κορυφή και top της πόλης είναι το φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, όπως και το φεστιβάλ κινηματογράφου, που δίνει παρόν πια 65 χρόνια. Εχθές ήμουν και στην τελετή έναρξης του και χάρηκα πάρα πολύ, που εγινε μια σύγχρονη ανακαίνιση, ώστε να μπορούν και τα άτομα με αναπηρία, να μπούνε, να δούνε μια ταινία και δόθηκε και βήμα σε δύο παιδιά με αναπηρία, να παρουσιάσουν την εκδήλωση και αυτό ήταν πραγματικά συγκινητικό. Η Θεσσαλονίκη ήταν πάντα πρωτοπόρα σε θέματα πολιτισμού.

Τι πιστεύετε φταίει και δεν επικοινωνείται σωστά ο πολιτισμός στην πόλη; 

Ο κόσμος εδώ απλά δεν είναι εκπαιδευμένος με την τέχνη και μην ξεχνάς, ότι η Θεσσαλονίκη για χρόνια ήταν μπουζούκια. Πολλά γνωστά ονόματα βγήκαν από εδώ, όπως η Θεοδωρίδου και ο Ρέμος. Θυμάμαι τότε, μέχρι, να γίνει ο Mύλος, δεν είχε χώρο η πόλη, να φιλοξενήσει κάτι έντεχνο. Αυτό έχει δημιουργήσει μια διαφορετική κουλτούρα στην πόλη. Με τα χρόνια γίνονται σίγουρα προσπάθειες, απλά πρέπει, να επικοινωνηθεί πιο πολύ με περισσότερες τοπικές εκπομπές, έντυπα, podcast. Δυστυχώς φεύγουν και οι άνθρωποι. Πόσους ηθοποιούς να απασχολεί και το ΚΘΒΕ εδώ; Γι’αυτό κατεβαίνουν Αθήνα, για δουλειά. 

Θέλατε πάντα να ασχοληθείτε με το επάγγελμά της ηθοποιού; 

Ναι, ήθελα πάντα, από το δημοτικό. Έδωσα αργότερα εξετάσεις στο κρατικό και παρόλο, που ήταν δύσκολα τότε, γιατί από τα 300 παιδιά, μπήκαμε τα 10, τα κατάφερα. Όμως με τα χρόνια τα πράγματα αλλάζουν, γιατί κάτι, που το θέλεις από τα επτά σου, κάποια στιγμή νιώθεις, ότι μπορεί και να μην σε αντιπροσωπεύει πλέον. Και εμένα τώρα με βρίσκεις σε αυτή την φάση της ζωής μου, που θέλω λίγο, να αποσυρθώ από όλο αυτό. Πολύ συνειδητά έγινε η απόφαση και σκέφτομαι, να κάνω αλλά πράγματα. Δεν ξέρω τί ακριβώς ακόμη, οπότε δεν μπορώ, να σου πω, αλλά σίγουρα θέλω λίγο, να πάρω την απόσταση μου. Και την χαίρομαι βέβαια, γι’αυτό βρίσκομαι και εδώ τώρα στην Θεσσαλονίκη και απολαμβάνω την πόλη μου. 

Είπατε, ότι παίρνετε την απόσταση σας από τον χώρο. Θεωρείτε ότι έχει κάνει τον κύκλο του όλο αυτό; 

Κάνω μια παύση αυτό το διάστημα. Δεν μου αρέσουν τα βαρύγδουπα. Σίγουρα έχει κάνει έναν κύκλο, αλλά στην ζωή τα πράγματα είναι σπείρα, οπότε ο κύκλος δεν κλείνει πουθενά. Μπορεί κάτι, να ξανά έρθει, κάτι, που να με κεντρίσει, που να θέλω, να εκφραστώ από αυτό. Δεν το ξέρω. Γιατί αφορά το μέλλον. Αλλά ποτέ δεν λες ποτέ. Και όταν σε κάτι έχεις αφιερώσει 30 χρόνια από την ζωή σου δεν τελειώνει έτσι.

Είστε πολλά χρόνια σε αυτό το επάγγελμα. Έχετε δει τα πράγματα με τα χρόνια να αλλάζουν; Ηταν πιο όμορφα και με τον καιρό να γίνονται πιο άγρια; Ή το αντίστροφο;

Για το θέατρο και την τηλεόραση εννοείς, που είναι ο χώρος μου. Καταρχάς, έχω δει την αλλαγή, γιατί βγαίνουνε πολλά και νέα ταλαντούχα παιδιά σε πολλά πράγματα. Σημερα ένας απόφοιτος δραματικής σχολής θα χορεύει πολύ καλά, θα τραγουδάει πολύ καλά, θα έχει και την τέχνη της υποκριτικής. Ένα άλλο, που βλέπω, είναι πολλά ξένα έργα, επειδή πλέον ταξιδεύουμε, βλέπουμε έργα έξω, έχουμε ξεκολλήσει από το αυστηρά κλασικό ρεπερτόριο.

Γίνονται πολύ ωραίες δουλειές και με την τεχνολογία, να υπάρχει στον χώρο βοηθάει περισσότερο, να γίνονται ωραία πράγματα. Όσον αφορά την φύση της δουλειάς μας είναι δύσκολη, απαιτητική και εξαντλητική κάποιες φορές και αυτό δεν νομίζω, να αλλάξει, γιατί η κατάθεση ψυχής έχει μια δυσκολία. Όταν έχει ημερομηνία η πρεμιέρα πρέπει, να δουλέψεις, να βγει η παράσταση.

Το να καταφέρουμε, να αποκτήσουμε ένα ωραίο περιβάλλον εκεί που εργαζόμαστε μέσα και από το metoo και όλη την έκρηξη, που έγινε, έχει ακόμη δρόμο. Οι παλιοί έχουν την άποψη, ότι το θέατρο είναι ταλαιπωρία, αν δεν ματώσεις δεν θα βγει η παράσταση και να μην έχεις προσωπική ζωή. Διαφωνώ. Ένας ηθοποιός μπορεί, να έχει και τα παιδιά του και την οικογένειά του και προσωπική ζωή και να κάνει και θέατρο. Δεν χρειάζεται, να βγάζουν όλοι την κακία τους εκεί, υπάρχει και ο ευγενικός και καλός τρόπος, να καταλάβεις. 

Οι κακοποιητικές συμπεριφορές υπήρχαν και παλιά στο χώρο σας. Εμείς μάθαμε πρόσφατα τις συνθήκες που βιώνετε ως ηθοποιοί με το metoo…

Παλιά συνέβαιναν μόνο αυτά! Πρέπει, να ήσουν πολύ τυχερός, για να βρεθείς σε μια καλή συνθήκη. Υπήρχε ο σκηνοθέτης, που μπορούσε, να έχει απόλυτη εξουσία επάνω σου. Έχω συνεργαστεί με τέτοιους ανθρώπους και δεν την καταλαβαίναμε αυτή την κακοποιητική συμπεριφορά, γιατί μεγαλώσαμε μέσα σε αυτή. Δεν την ορίσαμε έτσι, γιατί δεν την καταλαβαίναμε και έτσι είχαμε μάθει. Και αυτοί οι άνθρωποι έτσι είχαν μάθει από τους δασκάλους τους.

Και στην δική μου περίπτωση, που μου έτυχε, θυμάμαι, να μου λένε μεγαλύτεροι συνάδελφοί του θιάσου, να μην μιλήσω, ότι και αυτοί έτρωγαν ξύλο και έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Το θεωρούσαν φυσιολογικό και είχαν την αντίληψη, να μην χαλάσει η παράσταση και δεν έρθει ο κόσμος. Για εμένα φυσικά δεν σήμαινε τίποτα αυτό. 

Μιλάτε μέχρι και σήμερα για την δική σας προσωπική περίπτωση. Τώρα που πέρασε καιρός, τι συμπέρασμα έχετε βγάλει από όλο αυτό;

Δεν μιλάω πολύ για αυτό, ούτε θέλω και να μιλάω. Έχει κλείσει για εμένα. Τα media την εποχή, που μίλησα εγώ, έδωσαν περισσότερα φώτα στον θύτη πάρα στο θύμα. Ο άνθρωπος αυτός έβρισκε βέβαια παραθυράκι και έβγαινε και έλεγε την δική του εκδοχή επάνω στα πράγματα ρίχνοντας μου λάσπη. Εγώ ήθελα, να λήξει όσο πιο γρήγορα γίνεται, γιατί είχα και δύο παιδιά στην εφηβεία και ήταν άσχημο, να το βλέπουν αυτό. Είχα κάνει την μήνυση και περίμενα, να γίνει το δικαστήριο. Έπεσε η πανδημία απλά και τράβηξε περισσότερο. Δικάστηκε όμως η υπόθεση και αθωώθηκα και αυτό με ενδιαφέρει, που αποδείχθηκε, ότι η πράξη συνέβη. 

Παραιτηθήκατε ποτέ από παράσταση ή σειρά λόγω κακοποιητικών συμπεριφορών; 

Έφυγα από μια τηλεοπτική σειρά το 2000, που ήταν προσβλητική απέναντι σε εμένα. Δεν δέχτηκα, να παίξω μια σκηνή, που μου ζήτησαν, σε σκηνή κρεβατιού και σε prime time ζώνη και σηκώθηκα και έφυγα. Αργότερα νομίζω το 2014, είχα και εγώ και οι συνάδελφοί μου κακοποιητική συμπεριφορά από σκηνοθέτη και επίσης έφυγα και από εκεί. Κάποιοι συνάδελφοί μου έμειναν και το καταλαβαίνω. Δεν είναι εύκολο, να σηκώσεις το κεφάλι στην μέση της σεζόν και να φύγεις. Που να πας; Άνεργος θα μείνεις.

Το κόκκινο δωμάτιο ποια χρόνια ήταν; Απίστευτη σειρά, από τις αγαπημένες μου. 

(Ευχάριστο γέλιο) Ήταν το 2006. Γελάω, γιατί είχε πλάκα αυτή η σειρά, είναι από τις αγαπημένες μου επίσης. Μιλάμε για τον Αλέξανδρο τον Ρήγα, ο οποίος έχει ένα ταλέντο. Είχαμε ωραίο κείμενο, όσο χαλιά και να τα λέγαμε, το κείμενο ήταν πολύ ωραίο. Ο δικός μου ρόλος ήταν λίγο πιο guest, γιατί έκανα την γυναίκα του Αλέξανδρου, αλλά είχα και μια σταθερότητα μαζί. Πολύ ωραία δουλειά και αυτή και ο δάσκαλος ( θα βρεις τον δάσκαλο σου).

Εκεί είχαμε ελληνικό σενάριο, δεν ήταν αυτά τα φορμάτ, που τα παίρνουν από έξω και τα διασκευάζουν. Είχε την Ελληνίδα μάνα, τον δάσκαλο όπως ζει στην Ελλάδα, την πλούσια γιαγιά, τις μαθήτριες στο σχολείο. Όλοι οι συνάδελφοι ήταν εκλεκτοί και δεν ήταν τυχαία η επιτυχία τους. 

Πώς είναι να είσαι γυναίκα που πρέπει να συνδιάσεις από τη μία την δουλειά σε έναν αρκετά δύσκολο χώρο και από την άλλη οικογένεια-σπίτι; 

Δεν έχει να κάνει με τον χώρο μόνο. Η γυναίκα σήμερα εργάζεται γενικά σε πολλούς χώρους. Μπορεί να τα καταφέρει όλα και το έχει αποδείξει άλλωστε. Με την βιομηχανική κοινωνία υπήρξε ναι μεν ο φεμινισμός, όπου οι γυναίκες απέκτησαν κάποια δικαιώματα, όμως βρέθηκαν και σε μειωνεκτική θέση.

Παλιότερα οι άνθρωποι, που ζούσαν σε ομάδες υπήρχε σεβασμός στη γυναίκα και κυρίως στη μητέρα που έφερνε ένα παιδί στον κόσμο. Υπήρχε βοήθεια από την ομάδα, να βρει την τροφή, να κρατήσει το σπιτι. Στη βιομηχανική κοινωνία η γυναίκα απέκτησε όλα τα δικαιώματα όμως απέκτησε και πολύ περισσότερο τρέξιμο. Δεν ήρθε η αντίστοιχη ισορροπία και στις υποχρεώσεις του άντρα και η γυναίκα έμεινε μόνη της. Μεγάλωνε μόνη ένα παιδί, μόνη έτρεχε και το σπίτι και ταυτόχρονα να εργάζεται. Τελευταία προσπαθούμε στη χώρα μας, να το φτιάξουμε αυτό- καθώς στην Ευρώπη συμβαίνει εδώ και αρκετά περισσότερα χρόνια- να είναι και ο άντρας συμμετοχος στο μεγάλωμα του παιδιού. Να παίρνει και αυτός άδεια πατρότητας, να είναι εκεί, να μαθαίνει και αυτός αυτές τις διαδικασίες. 

Τι συμβουλή θα δίνατε στον έφηβο εαυτό σας; 

Να ασχοληθεί περισσότερο με τον ίδιο του τον εαυτό και να αποκτήσει αυτοεκτίμηση. Κάτι που ουσιαστικά μετά τον ερχομό των παιδιών μου ασχολήθηκα πολύ με αυτό και κοίταξα μέσα μου. Θα ήταν ωραίο να είχα αφιερώσει χρόνο πολύ νωρίτερα. Δεν το είχα κάνει, δεν πειράζει όμως, στην ζωή έτσι γίνονται τα πράγματα γιατί έτσι όφειλαν να γίνουν, ώστε να διαμορφώσουμε την προσωπικότητά μας. Δεν το λέω με θλίψη ή πόνο η καημό αλλά αυτό θα του έλεγα. Ασχολήσου πιο πολύ με την Σοφία, μην σε απασχολούν τόσο πολύ οι άλλοι, μην ψάχνεις την αυτοεκτίμησή σου στους άλλους και απέκτησε εσύ αυτοεκτίμηση για τον εαυτό σου. Κάτι που τώρα έχω κατακτήσει. 

Κλείνουμε με την τελευταία ερώτηση, η οποία είναι η εξής: διαλέγετε την συντροφικότητα στην ζωή ή την μοναχικότητα; και γιατί; 

Οι άνθρωποι είμαστε φτιαγμένοι για να είμαστε με άλλους ανθρώπους. Έχουμε ανάγκη να είμαστε με άλλους ανθρώπους. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος πρέπει να είναι ένας και πρέπει να είναι 24 ώρες μαζί σου. Όπως σου είπα πριν αγαπάμε τον εαυτό μας και λατρεύουμε την μοναχικότητά μας. Μπορούμε λοιπόν, να είμαστε μόνοι μας και να είμαστε ευτυχισμένοι. Όμως έχουμε ανάγκη την επαφή με τους άλλους, την ανταλλαγή απόψεων που θα μας πάει παρά πέρα, ένα χάδι από τον άλλον άνθρωπο ή ένα ωραίο γεύμα με τον άλλον. Και έτσι λειτουργούμε μία ωραία οικογένεια.

Θα μιλήσω για μένα,  εγώ λατρεύω τη μοναχικότητά μου και είμαι μόνη μου, όμως είμαι μέσα και σε μία μεγάλη και ωραία οικογένεια που απαρτίζεται από τα παιδιά μου και από τους πολύ αγαπημένες μου φίλους. Αυτοί είναι η οικογένειά μου. Ο άνθρωπος λοιπόν οφείλει όταν θέλει να είναι μόνος του και να είναι ευτυχισμένος και όταν έχει την ανάγκη να βρίσκεται μέσα σε μία πολύ ωραία οικογένεια. Είναι αυτό ακριβώς που έχω καταφέρει εγώ και οφείλει να καταφέρει και κάθε άνθρωπος γιατί μόνο έτσι βρίσκεις γαλήνη και ηρεμία. 

Related stories

Χριστόφορος Ζαραλίκος: «Ντου» στην παράστασή του στη Βέροια – Ο λόγος

Επεισοδιακά εξελίχθηκε η παράσταση του Χριστόφορου Ζαραλίκου στη Βέροια,...

Γιατί όλο και λιγοστεύουν τα κλασικά μπαρ που μεγαλώσαμε;

Κάποτε η νύχτα της Θεσσαλονίκης είχε σταθερά στέκια. Μπαρ...

Βιβλιοπρόταση: Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες “Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας “

Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες "Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας"...

73 συναρπαστικά ελληνικά ντοκιμαντέρ που πρέπει να δεις στο ΦΝΘ

Δυναμικά και καθηλωτικά, τα ελληνικά ντοκιμαντέρ παρουσιάζουν συγκινητικές προσωπικές...