HomeCinemaΗ μέρα που «πέθανε» το σινεμά: Όταν...

Η μέρα που «πέθανε» το σινεμά: Όταν έφυγαν την ίδια μέρα Αντονιόνι και Μπέργκμαν

Ο κινηματογράφος έχασε δύο από τους σημαντικότερους δημιουργούς του, τον Μικελάντζελο Αντονιόνι και τον Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, την ίδια ημέρα: στις 30 Ιουλίου 2007. Οι δυο τους, παρότι προέρχονταν από διαφορετικές χώρες και είχαν διακριτές αισθητικές και θεματολογικές προσεγγίσεις, επηρέασαν βαθιά τον παγκόσμιο κινηματογράφο, αμφισβητώντας τις συμβάσεις και εξερευνώντας τη φύση της ανθρώπινης ύπαρξης και της αποξένωσης.

Μικελάντζελο Αντονιόνι: Η μοναξιά και η σιωπή των εικόνων

Ο Αντονιόνι, ένας από τους σπουδαιότερους Ιταλούς σκηνοθέτες, καθόρισε τη μοντέρνα τέχνη του κινηματογράφου με ταινίες όπως η τριλογία της αποξένωσης – “Η Περιπέτεια” (1960), “Η Νύχτα” (1961) και “Έκλειψη” (1962). Ο Αντονιόνι αναδείκνυε τη μοναξιά, τη σιωπή και τη σύγχυση που κρύβονται κάτω από την επιφάνεια της σύγχρονης ζωής. Στα έργα του, οι ήρωες περιφέρονται σε χώρους γεμάτους ασάφεια, όπου οι απλές σχέσεις καταλήγουν κενές και οι επικοινωνιακοί δίαυλοι σπάνια παραμένουν ανοιχτοί.

Μέσα από την αργή κινηματογράφηση και τις μακρινές λήψεις, η προσέγγιση του Αντονιόνι εστίαζε περισσότερο στον εσωτερικό κόσμο των χαρακτήρων παρά στη δράση. Στην “Έκλειψη”, για παράδειγμα, δείχνει την αδυναμία της συναισθηματικής σύνδεσης, ενώ το “Blow-Up” (1966) αποτελεί έναν στοχασμό για την πραγματικότητα και την ψευδαίσθηση, το ίδιο το νόημα της αντίληψης.

Ίνγκμαρ Μπέργκμαν: Η αγωνία της ύπαρξης και η μεταφυσική

Ο Σουηδός σκηνοθέτης Ίνγκμαρ Μπέργκμαν διερεύνησε με έναν μοναδικό, βαθιά προσωπικό τρόπο τις θεμελιώδεις πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης. Σε ταινίες όπως η “Έβδομη Σφραγίδα” (1957) και οι “Άγριες Φράουλες” (1957), ο Μπέργκμαν διαπραγματεύεται την αγωνία του θανάτου, την πίστη και την έλλειψή της, καθώς και τη διαρκή προσπάθεια του ανθρώπου να βρει νόημα στη ζωή του. Με λιτές αλλά καθηλωτικές ερμηνείες, κάθε σκηνή φέρει ένα βάρος που είναι ταυτόχρονα οικουμενικό και προσωπικό.

Η θεματολογία του Μπέργκμαν αγγίζει την ψυχολογική διάσταση της οικογένειας και του έρωτα, όπως φαίνεται στην “Σκηνές από έναν Γάμο” (1973). Σε αυτήν την ταινία, και σε άλλες όπως το “Φάνι και Αλέξανδρος” (1982), η τέχνη του βρίσκεται στο διάλογο και τη λεπτή ψυχολογική ανάλυση. Για τον Μπέργκμαν, οι χαρακτήρες του έρχονται αντιμέτωποι με τον εαυτό τους και τις ενοχές τους, αναζητώντας απαντήσεις σε βασανιστικά ερωτήματα.

Η σύμπτωση του θανάτου τους την ίδια ημέρα σηματοδότησε το τέλος μιας εποχής. Η απώλεια των δύο σκηνοθετών επισήμανε μια στιγμή αναστοχασμού πάνω στην πορεία του κινηματογράφου και το μέλλον του.

Related stories

4ο TFSF – “Η Ελπίδα σας προωθείται” του Νεκτάριου Θεοδώρου

Για 4η συνεχόμενη χρονιά το Thessaloniki Free Short Festival...

Η κορυφαία make up artist Μαρία Παγωνάκη έχει το άγγιγμα του Μίδα στην ομορφιά

Συνέντευξη: Ειρήνη Τερζίδου Η Μαρία Παγωνάκη είναι το όνομα που...

120 χτύποι το λεπτό. Η ουμανιστική ταινία, ωδή της συλλογικότητας

BPM (120 Beats Per Minute) (2017) Αρχές της δεκαετίας του...