H Μάχη των ήχων: Εξερευνώντας τα μουσικά αρχεία μνήμης από τη Μάχη Ντόλκου
Κάθε εβδομάδα η Μάχη Ντόλκου ξεφυλλίζει το μουσικό της ημερολόγιο και περιγράφει ιστορίες μουσικών αλλά και τραγουδιών που στιγμάτισαν τον κόσμο αλλά και την ίδια.
Από τα βινύλια και τις κασέτες στο Spotify και το YouTube ταξιδεύουμε, νιώθουμε και ζούμε παρέα με τον κολλητό μας φιλαράκι, τη μουσική.
Ο Camille Saint-Saëns (9 Οκτωβρίου 1835 – 16 Δεκεμβρίου 1921) ήταν Γάλλος μουσικός και συνθέτης της ρομαντικής περιόδου.
Γεννήθηκε στο Παρίσι το 1835. Πέθανε στο Αλγέρι το 1921.
Η μουσική του αφήνει το στίγμα της στο χρόνο, καθώς συνδυάζει την προηγμένη τεχνική με τον συναισθηματικό πλούτο.
“The artist who does not feel completely satisfied by elegant lines, by harmonious colors, and by a beautiful succession of chords does not understand the art of music.”
Το ότι ακούω Camille Saint-Saëns εδώ και 2 μήνες (ΕΓΩ, ακούω τόσο φανατικά κλασσική μουσική) είναι περίεργο και εξωπραγματικό. Είναι σαν να έχω βρει έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο έκφρασης και αναγνώρισης των συναισθημάτων μου, μέσα από αυτήν τη μορφή τέχνης.
Δε σνόμπαρα ποτέ την κλασική μουσική! Αντίθετα, είναι ένα είδος που με έκανε να θαυμάζω τους λάτρεις της. Μέσα από την προσωπική μου εμπειρία, διαπίστωσα πόσο μεγάλη επίδραση μπορεί να έχει αυτή η μουσική σε αυτούς που την αγαπούν, και πώς την απολαμβάνουν με έναν ξεχωριστό τρόπο. Κάτι το οποίο εγώ δεν μπορούσα να κάνω.
Δεν ένιωθα ότι μπορούσε να με εκφράσει και συνήθως ερχόμουν σε αντιπαράθεση με τους οπαδούς της. Σε συζητήσεις που κάναμε, θεωρούσαν πως, ως μια πιστή λάτρης της μουσικής, δεν έχω το δικαίωμα να μην μπω στα μονοπάτια της κλασσικής μουσικής. Έκλεινα συνήθως αυτή την αντιπαράθεση με ένα ξερό “Δεν είναι του γούστου μου” και τέλος.
Πολλές φορές ανακάλυπτα μεμονωμένα μουσικά κομμάτια κλασσικής μουσικής που με συνέπαιρναν και με βυθίζανε σε μια έντονη συναισθηματική εμπειρία. Ωστόσο, παρά τον ενθουσιασμό μου, δυσκολευόμουν να τα ακούσω ολοκληρωμένα.
Επίσης, ακόμα ένα αξιοσημείωτο της υπόθεσης, ήταν πως αρκετοί φίλοι μεταλλάδες άκουγαν κλασσική μουσική και αυτό το θέαμα ήταν από τα αγαπημένα μου παντρέματα! Έρευνες δείχνουν πως οι μεταλλάδες, έχουν το ίδιο ψυχολογικό προφίλ με τους οπαδούς της κλασικής μουσικής. Μια υπενθύμιση ότι οι μουσικές προτιμήσεις είναι πολυδιάστατες και μπορούν να ξεπεράσουν τα όρια που θέτουμε σε είδη και στυλ.
Και τελικά ήρθε και η σειρά μου!
Τον φετινό χειμώνα στα γενέθλια του γιου μου, κλείνοντας τα 3 του χρόνια, μας έφεραν δώρο ένα παιδικό παραμύθι, με ήχους από το έργο του Camille Saint-Saens, το “Καρναβάλι των Ζώων”. Και έτσι, ξεκίνησε ένας νέος μουσικός ταξιδιωτικός προορισμός.
Καθώς διάβαζα κάθε σελίδα, πάταγα το αντίστοιχο κουμπάκι και το παραμύθι ντυνόταν με ήχους. Ήταν σαν να ζωντάνευε η ιστορία μπροστά μου, με κάθε ήχο να προσθέτει μια νέα διάσταση στην εμπειρία μου.
Από την εργασία μου στο γραφείο μέχρι τα καθήκοντα του σπιτιού, οι ήχοι αυτοί έγιναν ένας ενθαρρυντικός συνοδός που ήταν λες και με έκαναν πιο παραγωγική και ευχάριστη, αφοσιωμένη στις δραστηριότητες μου.
Ήχοι που τα βράδια νανούριζαν το μικρό μου, δημιουργώντας μια γαλήνια ατμόσφαιρα που τον βοηθούσε να ηρεμήσει και να ξεκουραστεί.
Καινούργιους ήχους, που τελικά βρήκαν έδαφος και θέση στα αυτιά μου! Και είναι ωραία! Είναι πολύ ωραία!
Βέβαια, αναρωτιέμαι τι θα σκέφτονται άραγε οι γείτονες… Πώς από τον ήχο του Rory Gallagher, πετάγονται οι Mazzy Star ή η Janis Joplin, και το πρόγραμμα να κλείνει με τον Camille Saint-Saëns;
Αλλά η πραγματική μου περιέργεια έχει να κάνει με τον γιο μου. Θα αγαπήσει την μουσική; Kαι αν ναι, άραγε ποιο είδος θα τον τραβήξει; Η σκέψη αυτή με γεμίζει με ανυπομονησία και περιέργεια για το πώς θα αντιληφθεί τη μουσική. Μια περιπέτεια που ανυπομονώ να μοιραστώ μαζί του. Υ.Γ. Kαι μπαίνω σπίτι λέει ένα πρωί και ακούει τραπ……. Άνοιξε πεετραααα να κλειστώ, ήλιος να μη, ήλιος να μη με βλέπει …
