της Άννας Παπαστύλου
Πόσα μαγαζιά στην Θεσσαλονίκη, θα μπορούσες να πεις με σιγουριά, πως είναι safe space για εσένα και τα φίλ@ σου; Πόσες φορές είχες βγει και νιώσει την ανάγκη να χρησιμοποιήσεις το μπάνιο και πιέστηκες να αγοράσεις κάτι ενοχικά; Δεν είναι ανησυχητικά μετρημένα τα μέρη στην αγορά, που έχουν ως προτεραιότητα να κάνουν την ζωή σου λίγο πιο εύκολη; Καθόλου δεν θα πούμε ότι δεν πειράζει, γιατί πειράζει… Γι’ αυτό το πήραμε πάνω μας, να διευρύνουμε κατά μια μονάδα αυτή τη μικρή λίστα σου από μαγαζιά- safe spaces στο κέντρο, με το μοναδικό θριφτάδικο Salamander!
Φυσικά παραδέχεται ότι είναι μια ακόμα επιχείρηση, που δεν θέλει να ζημιώνεται, αλλά να έχει κέρδος. Εξάλλου, αυτός είναι και ο στόχος όλων των επιχειρήσεων, να βγάζουν χρήματα…Όμως, συνειδητά το θριφτάδικο αυτό δεν εκμεταλλεύεται, τις ανάγκες των πελατών του, ούτε εισάγει μουλωχτά- μουλωχτά τρόπους να κερδοφορήσει απ’ αυτές, αντίθετα θέλει να βοηθήσει. Επειδή αρκετά κούρασε, το fast- fashion ευαγγέλιο, που φτιάχνει περιβάλλοντα, που κάνουν εσένα να νιώσεις ανεπιθύμητη/ος, ας μιλήσουμε για κάτι διαφορετικό! ‘Ένα μέρος που οι ανάγκες σου, χωράνε στην πολιτική του, χωρίς να εμπορευματοποιούνται…
Στην Ολύμπου, στο αριθμό 131, στην καρδιά της πόλης, βρίσκεται το Salamander, που δεν έχει σχέση με όλη την «κρυάδα», που περιέγραψα παραπάνω. Εκεί θα σε υποδεχτεί η Ιωάννα, η ιδιοκτήτρια, που μισεί όλη τη βιασύνη και την ταραχή, που έχει χαρακτηρίσει τη νοοτροπία του shopping.
Μια από τις εργάσιμες μέρες, πήγα απ’ το μαγαζί και πιάσαμε ωραία συζήτηση. Αφού κάτσαμε στα σκαλιά με την Ιωάννα, έξω από το Salamander Urban- δίπλα ακριβώς λειτουργεί πλέον και το Salamander Classic- μιλήσαμε για τη μικρή της επιχείρηση, κάνοντας που και που παύσεις, αν έμπαινε πελάτισσα/ης μέσα και είχε δουλεία. Όλο το σκηνικό της συνέντευξης μας, ήταν ενδεικτικό για το διαφορετικό μοντέλο εργασίας που προωθούν. Όπως πολύ ωραία μου εξήγησε η ίδια: «Δεν έχω τον ρόλο της πωλήτριας διαρκώς, είμαι άνθρωπος, αν κάνω κάτι άλλο εκείνη την στιγμή θα σου πω να περιμένεις λίγο, να τελειώσω και, μετά θα έρθω να σε εξυπηρετήσω». Η μεγαλύτερη κόντρα που μπορούμε να πάμε στο καπιταλιστικό σύστημα είναι οι απλές πράξεις, που κάθε άλλο παρά «κανονικές», χαρακτηρίζονται, τόσο από τα αφεντικά, όσο και από πολλούς πελάτες. Το να έχεις πιο flexible ωράριο, ή να μην ξαφνιαστείς αν δεις το «τρομερά αντιεπαγγελματικό», έναν υπάλληλο να τρώει το κουλούρι του εν’ ώρα εργασίας…
Στο ίδιο ύφος, η Ιωάννα αναφέρθηκε στις μεγάλες αλυσίδες: «Έχουμε μάθει να έχουμε τα πάντα εύκολα, «στο πιάτο», αυτό τι νούμερο είναι, θα μου κάνει, πας να μου φέρεις ένα νούμερο μεγαλύτερο»; Μέσα σε αυτό το καπιταλιστικό σύστημα, ο πελάτης τα έχει όλα εύκολα, που αυτό δεν είναι από μόνο του απαραίτητα κακό.
Όμως πρέπει να γίνονται όλα για τον πελάτη; Πρέπει να είναι η νούμερο ένα υποχρέωση του εργαζομένου και, να έχει πάντα δίκιο; Η ιδιοκτήτρια του Salamander απαντάει με πολύ σεβασμό πως: «Όχι, εμείς είμαστε εδώ, κάνε όση ώρα θέλεις, θα σου πω τη γνώμη μου για το ρούχο που φοράς, κι αν κάτι δε σου πάει θα στο πω».
Έχοντας ανοίξει το θέμα της προσφοράς βοήθειας, την ώρα που κάποιο άτομο το χρειάζεται, πιάσαμε και το θέμα της ασφάλειας, για το οποίο το Salamander ανέβασε στα story του στο Instagram, πως είναι εκεί για να προσφέρει σε όποιο το χρειαστεί. Αφορμή να μιλήσει για το πόσο όμορφα την κάνει να νιώθει, όταν μερικά άτομα νιώθουν πιο άνετα μέσα στο χώρο της, ήταν οι απανωτές πορείες το 2021, όπου είχε πρωτοανοίξει το μαγαζί της.
Της είπα να μοιραστεί περισσότερα για τα περιστατικά και ανέφερε πως, λόγω τοποθεσίας στην Ροτόντα, «γίνονται πολλές πορείες, πράγμα που είναι καλό. Το κακό με τις πορείες είναι τα επεισόδια. Τα άτομα που συμμετέχουν ξέρουν πως να φερθούν σε τέτοια συνθήκη, αλλά επειδή έχω δει πολλές φορές άτομα να τρέχουν πανικόβλητα γιατί έχουν πέσει καπνογόνα, δεν ξέρουν που να πάνε. Αν είμαστε εμείς ανοιχτά, τους λέω να μπουν μέσα. Είδα πως ένιωσαν μεγαλύτερη ασφάλεια. ‘Όταν δηλαδή έρχονταν μπάτσοι να κυνηγήσουν, να ψάξουν για άτομα που ήταν στην πορεία, εμείς μπορούμε να πούμε ότι είναι πελάτες μας, να τους κάνουμε πλάτες». Αν είναι να κρατήσεις κάτι από το Salamander λοιπόν, που πηγάζει από την έντονη ανάγκη της Ιωάννας να νιώθει τελείως safe ακόμη και σε μέρη που δεν είθισται, είναι όλη αυτή η νοοτροπία της οικειότητας.
Τέλος, ας μοιραστούμε μαζί σας ως ανέκδοτο, την παράνοια που αναγκάζεται να αντιμετωπίσει η Ιωάννα, όταν πρέπει καθημερινά να κάνει παρατήρηση στον κάθε ανεύθυνο που δε σέβεται την μπάρα αναπήρων που υπάρχει μπροστά από το μαγαζί της.
Έκτος λοιπόν από τις μάχες που πρέπει να δώσει έναντι περαστικών ηλικιωμένων που θα την προσβάλλουν, αμφισβητώντας την «επαγγελματικότητα της», γιατί την είδαν απέξω, σε εργάσιμη ώρα να καπνίζει, πρέπει να υπερασπιστεί με νύχια και με δόντια το αυτονόητο… Δηλαδή να μην παρκάρει κανείς μπροστά από τη ράμπα αναπήρων. Γελάτε και εσείς με αυτές τις ιστορίες καθημερινής τρέλας; Γιατί εμείς κλαίμε από τα γέλια…
