Η Θεσσαλονίκη της δεκαετίας του ’90 είχε τον δικό της ρυθμό, που αντηχούσε μέσα από τα FM. Το λεγόμενο “διαδραστικό” ραδιόφωνο, αν και ο όρος μπορεί να μοιάζει κάπως υπερβολικός, αποτέλεσε το soundtrack μιας ολόκληρης γενιάς μαθητών. Τα σχολικά χρόνια συνοδεύονταν από αφιερώσεις, μουσικές επιλογές και ζωντανές συνομιλίες ακροατών, δημιουργώντας μια μοναδική ατμόσφαιρα.
Τα πρώτα κύματα αυτής της ραδιοφωνικής επανάστασης προήλθαν από τους πειρατές. Στην Καλαμαριά, οι πρωτοπόροι γνωστοί ως “Τα Παιδιά της Καλαμαριάς” είχαν βρει και προβάλλει την ελληνική εκδοχή της Λαμπάντα, του λατινοαμερικάνικου χορού που έκανε θραύση. Οι αφιερώσεις διαδέχονταν η μία την άλλη, ενώ οι μαθητές μετά το σχολείο συντονίζονταν μαζικά στους 102,5 για να ακούσουν το σουξέ της εποχής.
Αργότερα, στα ερτζιανά κυριάρχησαν οι σταθμοί που προέβαλαν ζωντανές συνομιλίες. Το Ράδιο Ακρόπολις, ο Μουσικός Γαλαξίας και ο Splash έγιναν τα αγαπημένα “στέκια” των γυμνασιόπαιδων. Στον Μουσικό Γαλαξία, οι παραγωγοί Παύλος Βασιλείου και Αχιλλέας Αμανατίδης έδιναν τον ρυθμό της νυχτερινής ζώνης. Τα τηλέφωνα χτυπούσαν ασταμάτητα, με αγόρια και κορίτσια να συνομιλούν ζωντανά στον αέρα για τη μέρα τους, τη μουσική που άκουγαν και τις εφηβικές τους ανησυχίες.
Οι παραγωγοί, με χαρακτηριστικά παρατσούκλια και ιστορίες από την εποχή των πειρατικών σταθμών, έδιναν τον δικό τους χρώμα. Ο “Σουηδός” Παύλος Βασιλείου αναπολούσε περιστατικά από την εποχή που οι σταθμοί έπαιζαν κατά λάθος στα θυροτηλέφωνα, ενώ ο Αχιλλέας Αμανατίδης ήταν αγαπητός για τη χαρακτηριστική φωνή του. Ακόμη και οι νεότεροι της ομάδας, όπως ο Σωτήρης Μακίδης, άφησαν το στίγμα τους με τις αφελείς αλλά τρυφερές ερωτήσεις που κρατούσαν τη ροή των συνομιλιών.
Το ραδιόφωνο τότε δεν ήταν απλά μια πηγή μουσικής. Γύρω του δημιουργήθηκε μια ζωντανή κοινότητα. Οι ακροατές συναντιούνταν σε καφετέριες, όπως αυτή κοντά στο Ποσειδώνιο, ή επισκέπτονταν τα στούντιο της Καλαμαριάς. Οι εβδομαδιαίες αυτές συναντήσεις ενίσχυαν τους δεσμούς ανάμεσα στους ακροατές, μετατρέποντας το ραδιόφωνο σε έναν κοινωνικό θεσμό.
Μια ιδιαίτερη προσωπικότητα της εποχής ήταν ο Σταμπέλος Κλήμης, παραγωγός που ξεχώρισε για τις φιλοσοφικές και ηθικο-θρησκευτικές συζητήσεις του στον “Ράδιο Φωνή της Τούμπας”. Οι μαραθώνιες εκπομπές του συνδύαζαν ζωντανές συνομιλίες με μουσικές παρεμβάσεις, προσφέροντας μια πιο ενήλικη και στοχαστική οπτική στο ραδιοφωνικό τοπίο. Ωστόσο, και αυτός υπέκυψε στις αλλαγές της εποχής, με την εκπομπή του να διακόπτεται σταδιακά.
Με την έλευση του διαδικτύου και των νέων τεχνολογιών, η ραδιοφωνική κουλτούρα της δεκαετίας του ’90 άρχισε να φθίνει. Το chat και οι κονσόλες παιχνιδιών, όπως το PlayStation, τράβηξαν την προσοχή των νέων, ενώ οι σταθμοί άρχισαν να μειώνουν τις ζωντανές εκπομπές υπέρ των playlist. Ο Μουσικός Γαλαξίας άλλαξε χέρια και προσανατολισμό, ενώ οι παραγωγοί που τον ανέδειξαν συνέχισαν για λίγο σε άλλους σταθμούς πριν αποσυρθούν.
Παρά τις αλλαγές, η επιρροή εκείνης της εποχής παραμένει ανεξίτηλη στη μνήμη όσων την έζησαν. Η δύναμη του ραδιοφώνου να ενώνει, να διασκεδάζει και να δημιουργεί κοινότητες παραμένει ένα ανεξίτηλο κομμάτι της πολιτιστικής κληρονομιάς της Θεσσαλονίκης. Σήμερα, παρόλο που το ραδιόφωνο έχει εξελιχθεί, το πνεύμα εκείνης της εποχής συνεχίζει να εμπνέει, αποδεικνύοντας ότι η επικοινωνία μπορεί να είναι τόσο δυνατή όσο και οι αναμνήσεις που αφήνει πίσω της.
