Συνέντευξη: Δέσποινα Πολυχρονίδου
Τον Δημήτρη Αντωνίου τον ξέρουμε στην πόλη. Έχει αγγίξει τον καθένα μας ούτως ή άλλως, γιατί είναι ένα φωτεινό πλάσμα, αεικίνητο. Ένας ρομαντικός αντιρρησίας και κατ’ επιλογή αισιόδοξος που δε σταματάει να προσπαθεί για το καλύτερο.
Τώρα που έκατσε κάπως η σκόνη της επικαιρότητας από το αδιανόητο σκηνικό στο αστυνομικό τμήμα, ποιες είναι οι σκέψεις σου;
Θα ήθελα να μπορούσε ο κόσμος να καταλάβει λιγάκι περισσότερο τι σημαίνει ”μη προσβάσιμο αστυνομικό τμήμα”. ΟK, είμαστε μπανανία, αλλά είναι δυνατόν να σου ζήτησε ο αστυνομικός να πιστοποιήσεις ότι δεν έχεις χέρι; Ξέρετε ποια θα είναι η συνέχεια;
”Έκανε λάθος ο αστυνομικός” και χάσαμε την ευκαιρία να καταλάβουμε τι σημαίνει η επιλογή της αστυνομίας να φέρεται με τέτοιο τρόπο σε άτομα με αναπηρία.
Γιατί αυτό είναι επιλογή, δεν έτυχε. Όταν λοιπόν ξεκινάμε την διαδικασία έκδοσης διαβατηρίου με τη συνθήκη “Δεν έχεις πρόσβαση στα αστυνομικά τμήματα της περιοχής σου” μετά δε θα με ξαφνιάσει ούτε η γραφειοκρατία ούτε η λάθος επικοινωνιακή προσέγγιση. Θα ήθελα να βλέπουμε το δάσος και όχι μόνο το δέντρο.
Δημήτρη, πέρα από το περιστατικό στο αστυνομικό τμήμα, που ανέφερες τις προάλλες στα social media, Στα βίντεο σου, δεν είναι δύσκολο να ξεμπροστιάσεις τις προχειρότητες και τις ελλείψεις στους δρόμους της πόλης. Αρκεί να βγεις από το σπίτι! Κατάφερες ποτέ να μιλήσεις με άτομα σε αυτοδιοίκηση και δημάρχους; Ειδες φως στο τούνελ;
Με τους ανθρώπους της αυτοδιοίκησης έχω προσπαθήσει πολλές φορές να επικοινωνήσω και να προσφέρω εθελοντικά το χρόνο μου, τις γνώσεις μου και την εμπειρία μου σε ζητήματα προσβασιμότητας, με μόνο αντάλλαγμα τη δέσμευση τους ότι θα κάνουμε κάτι ουσιαστικό και όχι πυροτεχνήματα, δηλαδή εκδηλώσεις του φαίνεσθε για να δείξουμε ότι νοιαζόμαστε. Μόλις ακουν τη λέξη δέσμευση αλλάζει η στάση τους όλη. Εξηγώ πάντα ότι δεν τρέφω φρούδες ελπίδες.
Ας βάλουμε έναν στόχο “μικρό” και ρεαλιστικό. “Κάτι” για αρχή. Ας πούμε 20 ράμπες το εξάμηνο. “Καλή συνέχεια στον αγώνα σου, Δημήτρη” είναι η απάντηση τους. Πλέον τους δηλώνω ότι θα βρω πόρους να βάλω και τα υλικά και τα εργατικά, θέλω μόνο το “οκ” του δήμου. “Καλή συνέχεια στον αγώνα σου, Δημήτρη”…
Εσύ είσαι ένας άνθρωπος που ούτως η άλλως αρπάζει τη ζωή από τα μαλλιά και διεκδικεί. Δε θέλω καν να φανταστώ πως νιώθει κάποιος άλλος που έχει τα ίδια προβλήματα προσβασιμότητας.
Όλοι νιώθουμε το ίδιο σκ@τα, εγώ απλώς έχω κάνει μια άτυπη συμφωνία με τις πιθανότητες να μου συμβεί κάτι κακό. 90% των διαδρομών που κάνω είναι μέσα στο δρόμο γιατί δεν υπάρχουν ράμπες ή πεζοδρόμια ή υπάρχουν παρκαρισμένα IX ή μηχανάκια οπότε πάλι στο δρόμο. Κάποιος δεν τη δέχεται αυτή τη “συμφωνία” και είναι δικαίωμα του. Οπότε αυτό το “αρπάζω τη ζωή από τα μαλλιά” έχει και ένα κόστος, που ακόμη δεν το έχω πληρώσει και ελπίζω να αργήσει αυτή η μέρα. Τουλάχιστον θα ξέρετε ποιοι με έβγαλαν στο δρόμο να ρισκάρω και σίγουρα δεν είναι “το ξερό μου το κεφάλι” όπως θα τρέξουν πολλοί να πουν. Ας έρθουν σήμερα που είμαι ακόμη εδώ να περάσουμε 1 μέρα παρέα.
Και πες πως αφήνουμε στην άκρη τις αρχές, εμείς ως απλοι πολίτες πώς, μέσα απο την καθημερινότητα μας μπορούμε να βοηθήσουμε στο να γίνει πιο εύκολη η ζωή των ατόμων με αναπηρία;
Δεν φαντάζεστε πόσο μπορείτε να βοηθήσετε. Για αρχή, να μην παρκάρετε πάνω στα πεζοδρόμια και αν έχετε φίλους και γνωστούς που το κάνουν, μια καλοπροαίρετη κουβέντα μπορεί να βοηθήσει. Επίσης, αν βλέπετε άλλους στο δρόμο σας που το κάνουν ή τους μιλάτε, ή σηκώνετε υαλοκαθαριστήρες ή κολλάτε αυτοκόλλητο ‘’είμαι γάιδαρος ή παίρνετε το 100. Και έχετε παιδιά στον περίγυρο σας να τους μιλάτε, αφού πρώτα έχετε διαβάσει και χρήσιμες πληροφορίες που θα σας βοηθήσουν να καταλάβετε για τι πράμα συζητάμε.
Ο Δημήτρης Αντωνίου και ο Μιχάλης Σαρόπουλος παρουσιάζουν την παράσταση «Στα Καλά του Καθισμένου» – Ένα έργο που ‘’παντρεύει’’ το χιούμορ με την αναπηρία καθώς αποδεικνύει με το πιο διασκεδαστικό τρόπο ότι αυτά τα δύο μπορούνε να πάνε μαζί και μάλιστα μπορούνε να μας οδηγήσουν σε κοινωνίες με λιγότερη ανισότητα και λιγότερα ταμπού.
-Σκέφτομαι πως πολλά θέματα που αποτελούν πραγματικά καλλιέργεια, όπως κοινωνικές ευαισθησίες, περιβαλλοντική εκπαίδευση, οδική ασφάλεια δεν έχουν βρει τη θέση τους στα σχολεία της χώρας. Πιστεύεις δε χρειάζονται τα σχολεία ένα καλό συγύρισμα στα μαθήματά τους;
Είναι δύσκολη συζήτηση αυτή. Όσα προανέφερες προέρχονται από ελλείψεις σε δεξιότητες όπως ενσυναίσθηση, αυτογνωσία, ευγνωμοσύνη, αλληλεγγύη κλπ.
Αυτά δεν μαθαίνονται με θεωρία αλλά κυρίως μέσα από τη σχέση μας με το δάσκαλο και τους συμμαθητές. Σίγουρα μια συζήτηση για αυτά τα θέματα καλό θα κάνει, αλλά αν δεν τις κατέχει τις δεξιότητες αυτές ο ίδιος ο εκπαιδευτικός, δεν ξέρω πως μπορεί να τις “γεννήσει” μέσα στο σχολικό περιβάλλον. Θέλει έρευνα και περισυλλογή το ζήτημα αυτό. Ακόμη δεν έχω καταλήξει σε ασφαλή συμπεράσματα…
