Λέξεις: Άγγελος Μαλλίνης / Εικόνες: Τίνα Μαρινάκη - AthensSurreal
Δεν τσουλάει καλά η ανάγνωση του Τομ Σόγερ τα βράδια με την Στελίνα. Αλλιώς το περίμενες. Σε ρωτάει διάφορα κουλά. Νωρίς το πρωί έχεις πτήση για Αθήνα:
- Σου αρέσει η Αθήνα;
- Είναι μια γοητευτική κυρία που με φλερτάρει, αλλά εγώ είμαι παντρεμένος με τη Θεσσαλονίκη, δεν την αλλάζω!
Γελάει πονηρά, της λες καληνύχτα σ ’αγαπώ και σου απαντάει, εντάξει. Σου απαντάει στο σ ‘αγαπώ: εντάξει. Εσύ ντρέπεσαι να πεις σ’ αγαπώ;
Ξημερώματα πριν φύγεις παρατηρείς τα παιδιά να κοιμούνται. Τι να ονειρεύονται; Εσύ βλέπεις πια όμορφα όνειρα;
Προσγειώνεσαι στις 7 το πρωί. Στην εθνική οδό με τον Αλκιβιάδη στοιχηματίζετε πότε θα εκδοθεί το τάδε έφη Ζαρατούστρας του Νίτσε από τις εκδόσεις Gutenberg σε μετάφραση, εισαγωγή και σχολιασμό του Ήρκου Αποστολίδη. Χιλιάδες άδεια βλέμματα στους γεμάτους δρόμους. Στο μυαλό σου ο Σάκης Σερέφας και τα 90 δευτερόλεπτα από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Όλοι κοιτάζουμε με φθόνο τη διπλανή λωρίδα κυκλοφορίας νομίζοντας ότι είναι ανετότερη και ταχύτερη. Κάπως έτσι σταθμίζουμε την ευτυχία στο κεφάλι μας. Ένας ισχυρότατος παράγοντας που διαμορφώνει μέσα μας την αίσθηση της ευτυχίας είναι η σύγκριση της ζωής μας με τις ζωές των άλλων. Εάν έχω λιγότερα από τον διπλανό μου, δεν είμαι ευτυχισμένος. Πάντα θα θεωρούμε την λωρίδα του διπλανού μας διέξοδο για να ευτυχίσουμε. Δεν έχουμε όμως όλοι τον ίδιο προορισμό. Το αττικό φως σου προσφέρει διαύγεια στη σκέψη. Πόσο συχνά σκέφτεσαι καθαρά;
Έξοδος Βαρυμπόμπη. Γραφείο. Συναντήσεις, λόγια, τηλέφωνα,sms,mail, καφέδες, teams, σημειώσεις, επαφές, παρουσιάσεις και πάλι κουβέντες. Νιώθεις και εσύ ανάμεσα σε τόσο κόσμο ξένος;
Αθήνα είναι το Παγκράτι, ο φίλος σου ο Φώτης και οι καφέδες σας στο Αερόστατο και στο ohh Boy. Δεν μπορείς να γυρίσεις στο παιδικό σου δωμάτιο, μπορείς όμως να επιστρέφεις στους παιδικούς σου φίλους. Έχεις πραγματικούς φίλους;
Το Κολωνάκι το απόγευμα έχει σαλονικιώτικο ρυθμό. Θες να μπεις ξανά στην Εθνική Πινακοθήκη. Αυτό που κοιτάς, κάποιες φορές, θέλει ένα ζευγάρι μάτια ακόμα για να συμπληρωθεί, αλλά βρίσκεται 504 χιλιόμετρα μακριά. Εσένα υπάρχει κάπου αλλού το άλλο σου μισό;
Στο Λεξικοπωλείο αγοράζεις το Γκούντλαντ του Νίκου Μπακουνάκη από τις εκδόσεις Πόλις και τον Ύμνο του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημήτριου του Ρωμανού του Μελωδού σχολιασμένο και ερμηνευμένο από τον Χαράλαμπο Μπακιρτζή από τις εκδόσεις Άγρα. Ανεβαίνεις στις Πλειάδες και μετά από ένα τέταρτο λίγο πριν κλείσει βρίσκεσαι στο ταμείο με το Μια μέρα της ζωής του Άμπεντ Σαλάμα του Νέιθαν Θρωλ από τις εκδόσεις Δώμα και τα Μαθήματα ζωγραφικής-Χίος 1981 του Γιάννη Τσαρούχη με την υπέροχη εισαγωγή της Ευφροσύνης Δοξιάδη από τις εκδόσεις Άγρα. Νιώθεις ματαίωση όταν καταναλώνεις με βουλιμία;
Ψιχαλίζει. Περπατάς χιλιόμετρα. Στην Αθήνα πάντα περπατάς στη σκιά της Ακρόπολης, του Παρθενώνα. Παρακολουθείς τα ψυγεία των περιπτέρων στη Σταδίου και τα μπουκάλια που κρατάνε οι περαστικοί. Βρέθηκες στην Ομόνοια έξω από τον ηλεκτρικό. Σκέφτεσαι πως γνώρισες την Αθήνα μέσα από τη γραφή του Κουμανταρέα και του Μάρκαρη. Συνεχίζεις να περπατάς ασταμάτητα. Ξέρεις πάντα που πηγαίνεις;
Αθήνα είναι το θέατρο Μουσούρη, το Χώρα, το μικρό Χορν, το Νέο Θέατρο, το υπόγειο του Κουν. Βγήκες ζαλισμένος έξω από το θέατρο της οδού Κεφαλληνίας ένα βράδυ με τη Θύμη. Αθήνα είναι και ο Δαναός του Χρήστου που δεν μένει πια εδώ. Τον φαντάζεσαι να παρακολουθεί κάθε ταινία με μάτια υγρά. Εσύ βουρκώνεις συχνά χωρίς λόγο;
Δεκαπέντε χρόνια πριν με τον Στέλιο και τον Γρηγόρη, έφεδροι δόκιμοι για εκπαίδευση στην Αθήνα για ένα μήνα. Στον προαστιακό αν δε σας έπαιρνε ο ύπνος, ψάχνατε παραστάσεις στο Αθηνόραμα. Κάθε απόγευμα για καφέ και γλυκό στο Zonars ή στη Κλεψύδρα της Πλάκας. Μετά θέατρο. Ο Μπακαλόγατος, Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης, Εχθροί εξ αίματος. Μήδεια του Παπαϊωάννου. Είδατε τον Κωνσταντίνο Παπαχρόνη στην τελευταία του παράσταση, το ξύπνημα της άνοιξης, στο Εθνικό. Πίνατε Weiss στο booze χωρίς να γνωρίζετε ότι είναι η τελευταία αμέριμνη περίοδος της ζωής σας. Τραγουδούσατε ουρλιάζοντας πίσω από την πλάτη του Μικρούτσικου μια Τετάρτη βράδυ στο Σταυρό του Νότου. Μια άλλη βραδιά σας πήραν τα κλάματα στον Μητροπάνο στην Ιερά οδό. Χαθήκατε μια νύχτα στο Παγκράτι φεύγοντας από το στέκι της Έλενας. Πότε ένοιωσες τελευταία φορά ξέγνοιαστος;
Σε ένα φανάρι πάνω στην Τατοϊου στέκεται στο παράθυρο κάποιος με ένα χαρτόνι κρεμασμένο στο λαιμό που γράφει ΠειΝάΩ, τον αποφεύγεις με το χέρι σηκωμένο. Ποιες είναι οι βεβαιότητες σου;
Επιστρέφεις στο Coco-Mat μετά τις δέκα το βράδυ. Η Κάτω Κηφισιά είναι πίσσα σκοτάδι. Παρκάρεις, βγαίνεις και ένας άγριος, αδέσποτος, μαύρος σκύλος γαβγίζει και σε πλησιάζει τρέχοντας. Χτυπάς δυνατά το πόδι στην άσφαλτο και αλλάζει κατεύθυνση. Έχεις ταχυπαλμία. Αλήθεια, τι φοβάσαι περισσότερο στη ζωή σου;
Στο δωμάτιο του ξενοδοχείου ανοίγεις τον υπολογιστή και διαβάζεις εξονυχιστικά τα mail σου. Απαντάς, προωθείς και διαγράφεις. Ανοίγεις το παράθυρο, βγαίνεις μπαλκόνι, σε πιάνει αισιοδοξία από τα θολά φώτα της Πάρνηθας. Αν κάπνιζες θα άναβες τσιγάρο, ανοίγεις το κερί του Καρτέσιου και άλλα διηγήματα του Αχιλλέα Κυριακίδη και διαβάζεις κάποιες σελίδες. Εσένα πόσο κρατάνε οι στιγμές χαράς;
Σε ξυπνάει η δροσιά των βορίων προαστίων. Μακριά από την υγρασία της Καλαμαριάς τέσσερεις ώρες ύπνου αρκούν. Πότε ξύπνησες τελευταία φορά ξεκούραστος;
Ποια είναι η Αθήνα; Τι είσαι εσύ μέσα σε αυτή; Κάθε δρόμος, άλλος τόπος. Θυμήθηκες τη συνέντευξη του Εντουάρ Λουί στη Lifo που μιλάει για την Αθήνα, βρήκα κάτι που ήταν βαθιά άτακτο, κάτι το ακανόνιστο. Και αυτό με έκανε να σκεφτώ ότι η Αθήνα μοιάζει στη ζωή, που είναι κι αυτή με τέτοιο τρόπο διευθετημένη και ότι επίσης μοιάζει στην ψυχή, η οποία δεν είναι ποτέ οργανωμένη, δεν είναι ποτέ λειασμένη και είναι πάντα απρόβλεπτη. Αυτοκίνητο για αεροδρόμιο. Όρια ταχύτητας, κατευθύνσεις, πράσινες πινακίδες της Αττικής οδού, επόμενη έξοδος. Έχεις διέξοδο;
