Υπάρχει κάτι μαγικό που συμβαίνει όταν επιστρέφεις στην πόλη μετά από διακοπές. Αυτή η αίσθηση που δεν θα αλλάξει όσο κι αν μεγαλώσεις – η Θεσσαλονίκη είναι μία κούκλα τους μεταβατικούς μήνες – εκεί μπορείς να καταλάβεις την ομορφιά της, στο πρώτο αεράκι, στο πρώτο βραδινό ποτό, στο τελευταίο σου θερινό σινεμά.
Είτε έχεις λείψει λίγο είτε έχεις λείψει πολύ, το μέρος δεν σου φαίνεται ακριβώς έτσι όπως το άφησες – κάτι έχει αλλάξει, κάτι προσέχεις που όταν ήσουν μέσα στην πόλη και έτρεχες για να πας στη δουλειά δεν το είχες δει.
Ίσως να είναι ένα ηλιοβασίλεμα την ώρα που περνάς από την παραλία διασχίζοντας την πόλη για να πας στο σπίτι σου. Ίσως είναι ένα μπαράκι σε μία άκρη ενός δρόμου που δεν επισκέπτεσαι συχνά. Ίσως να είναι και η ιδέα σου και όλα να είναι ακριβώς όπως τα άφησες.
Αλλά εφόσον ζεις ακόμα σε αυτή την πόλη τότε το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να της δώσεις και αυτή τη χρονιά μια ακόμα ευκαιρία.
Η Θεσσαλονίκη το Σεπτέμβριο έχει τη δική της αίσθηση. Είναι οι βόλτες που θα κάνεις στην παραλία, είναι τα πρώτα βράδια που θα περάσεις πάλι με τους φίλους σου όντας μαυρισμένος, στα μπαρακια του κέντρου, είναι τα μπαλκόνια που θα φιλοξενήσουν την επιστροφή σας, είναι ένα ακόμα θερινό σινεμά επειδή φοβάσαι ότι θα κλείσουν και δεν θα προλάβεις να δεις άλλη μια ταινία, είναι εκείνα τα τσίπουρα με την παρέα όπου διηγείστε όλα όσα συνέβησαν στις διακοπές σας.
Μικρές δόσεις καλοκαιριού, πριν αποφασίσεις να το αποχωριστείς.
Και έπειτα είναι τα βιβλιοπωλεία που έχουν φέρει τα φρέσκα τους βιβλία και τα χουν αραδιάσει στη βιτρίνα σαν αφράτα ψωμάκια που περιμένουν να τα καταναλώσουν οι άνθρωποι, είναι τα κρασάδικα στη Σοφούλη, είναι τα τσιπουράδικα στα Κάστρα, μια ταινία ακόμα στο Απόλλων.
Μία βόλτα στη Σοφούλη, μια περπατάδα στην άνω πόλη, να δεις τον κοσμο από ψηλά στα κάστρα, μια βόλτα στο Αγγελοχώρι και στο Σπίτι του Φύλακα, και να φύγεις για μερικά ακόμα μπανάκια στην Επανομή και στην Περαία, ενα ούζο στα Βολιώτικα.
Γιατί ο Σεπτέμβριος είναι για πολλούς από μας η πραγματική μας Πρωτοχρονιά και αρχή του χρόνου.
Ίσως να μας έχει μείνει κατάλοιπο από την εποχή που πηγαίναμε στο σχολείο κι οι χρονιές ξεκινούσαν το Σεπτέμβριο – τοτε που αγοράζαμε τετράδια, βιβλία, καινούργια τσάντα και ανυπομονούσαμε (αλλά και φοβόμασταν) για τις νέες προκλήσεις που θα είχε εκείνη η νέα περίοδος το σχολείο. Και ένα κοινό που έχει το σχολείο με τη ζωή είναι ότι και στις δύο περιπτώσεις αυτό που κάνει όμορφα τις μέρες σου είναι οι φίλοι σου – αυτοί για τους οποίους στην πραγματικότητα επιστρέφεις στην πόλη, κάνουνε τις μέρες και τις νύχτες από υποφερτές, έως αξέχαστες.
Όμως μέσα σου ξέρεις ότι το Σεπτέμβριο δεν είναι πραγματικά καλοκαίρι – εσύ έχεις μπει ήδη σε άλλη τροχιά – απλώς απολαμβάνεις – όχι το καλοκαίρι, αλλά τον καλό καιρό, γιατί ήδη εχεις την αίσθηση της νέας αρχής που έχει ο Σεπτέμβριος.
