Γράφει ο Λάζαρος Γεροφώτης
Αναμφισβήτητα η πρώτη Ελληνική ταινία που μας έρχεται στο μυαλό όταν αναφερόμαστε στην περίοδο της Γερμανικής κατοχής και τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο είναι η «Υπολοχαγός Νατάσσα» (1970) με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, σε σενάριο και σκηνοθεσία Νίκου Φώσκολου. Την περίοδο της 28ης Οκτωβρίου όλο και κάποιος τηλεοπτικός σταθμός θα προβάλλει την ταινία και ακόμα και σήμερα το κοινό δίνει υψηλά νούμερα τηλεθέασης, 54 χρόνια μετά την πρώτη προβολή της. Άλλη μία ταινία με την Αλίκη και τον Παπαμιχαήλ που αναφέρεται στην περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου είναι «Η Δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά» (1969) του Ντίνου Δημόπουλου. Και οι δύο αυτές ταινίες εντάσσονται στην «τάση» της περιόδου (1967-1974) να γυρίζονται πολεμικές και ιστορικές ταινίες, καθώς υπήρχε βοήθεια σε παροχή οπλικού και στρατιωτικού υλικού και κομπάρσων (στρατιώτες θητείας) από το καθεστώς της Χούντας (και χρηματοδοτήσεις σε κάποιες περιπτώσεις, όπως ο «Παπαφλέσσας» που γύρισε ο Παπαμιχαήλ). Η τρίτη ταινία της Αλίκης που διαδραματίζεται την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου είναι η «Κατάσκοπος Νέλη» (1981) σε σκηνοθεσία Τάκη Βουγιουκλάκη και σενάριο Νίκου Φώσκολου, με συμπρωταγωνιστή αυτή τη φορά τον Φαίδωνα Γεωργίτση. Η συγκεκριμένη ταινία εντάσσεται στην επιθυμία της Αλίκης να επαναλάβει μία επιτυχία αντίστοιχη της «Υπολοχαγού Νατάσσας», με μία δοκιμασμένη συνταγή (ξεπερασμένη όμως πια όπως αποδείχθηκε).
Φυσικά είναι γνωστό πως η «Υπολοχαγός Νατάσσα» κατείχε μέχρι το 1999 το ρεκόρ εισιτηρίων στην ιστορία του Ελληνικού κινηματογράφου με 751.000 εισιτήρια, όπου την ξεπέρασε το «Safe Sex» των Ρέππα – Παπαθανασίου με 1.200.000 εισιτήρια περίπου και την «Πολίτικη κουζίνα» του Τάσου Μπουλμέτη, να παίρνει την πρωτιά το 2003 με 1.300.000 περίπου (άλλες πηγές δίνουν 1.500.000 εισιτήρια), ρεκόρ που κρατάει μέχρι σήμερα. Βέβαια, ο υπολογισμός των εισιτηρίων στην Ελλάδα ήταν για δεκαετίες προβληματικός και αποτύπωνε απλώς την τάση και όχι τα πραγματικά νούμερα σε όλη τη χώρα. Τα εισιτήρια της «Υπολοχαγού Νατάσσας» είναι τα επίσημα Αθηνών, Πειραιώς και προαστίων α’ προβολής. Δεν υπολογίζονται δηλαδή εκείνα της υπόλοιπης επικράτειας που η ταινία κυκλοφορούσε σε β’ και γ’ προβολή. Για να το κάνω πιο ξεκάθαρο, οι ταινίες κυκλοφορούσαν αρχικά στην Αθήνα, τον Πειραιά και στα προάστια του λεκανοπεδίου Αττικής για ένα διάστημα κι όταν τελείωνε αυτή η περίοδος, επανακυκλοφορούσαν σε β’ και γ’ περιόδους προβολής τόσο στην Αθήνα, όσο και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Ο υπολογισμός γινόταν από το 1948 έως το 1984 μέσω του φόρου δημόσιων θεαμάτων και δημοσιεύονταν στο περιοδικό «Τα θεάματα». Και αυτό συμβαίνει σε όλες τις ταινίες του Παλιού Ελληνικού Κινηματογράφου. Οπότε τα 751.000 εισιτήρια της «Υπολοχαγού Νατάσσας», όπως και τα 739.000 εισιτήρια της «Δασκάλας με τα ξανθά μαλλιά» της Αθήνας, του Πειραιά και των προαστίων Αττικής, υποθέτω ότι σίγουρα ήταν τα διπλάσια, μπορεί και παραπάνω αν υπολογίζαμε και τα εισιτήρια που έκοψε πανελλαδικά. Και οι δύο ταινίες βρέθηκαν στην κορυφή την σεζόν που προβλήθηκαν: 1969-1970 «Η Δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά» και 1970-1971 η «Υπολοχαγός Νατάσσα». Το 1985 το περιοδικό «Τα θεάματα» σταματά την κυκλοφορία του και παύει να υφίσταται και ο φόρος δημοσιών θεαμάτων. Έκτοτε και για τα επόμενα 30 χρόνια, τα εισιτήρια αρχίζουν να υπολογίζονται πανελλαδικά, όμως υπεύθυνοι για τον υπολογισμό είναι οι εταιρίες διανομής των ταινιών. Αυτό από μόνο του ήταν προβληματικό, καθώς η κάθε εταιρία δήλωνε ότι νούμερο ήθελε (σε λογικά πλαίσια βέβαια). Γι’ αυτό και οι δύο ταινίες που βρίσκονται στην κορυφή, «Safe Sex» και «Πολίτικη Κουζίνα», έχουν διάφορους υπολογισμούς, με την εκτίμηση να είναι από 1.200.000 έως 1.500.000 εισιτήρια πανελλαδικά.
Υπολοχαγός Νατάσσα (1970)
Η ταινία «Υπολοχαγός Νατάσσα» ήταν η τελευταία ταινία που γύρισαν ως πρωταγωνιστικό δίδυμο η Αλίκη Βουγιουκλάκη και ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ. Η τελευταία κοινή τους εμφάνιση έγινε στην ταινία του 1972 «Η Αλίκη Δικτάτωρ», όπου ο Παπαμιχαήλ κάνει απλώς ένα πέρασμα λίγων δευτερολέπτων στην «αντιχουντική» ταινία της Αλίκης, «βάζοντας πλάτη», στο πιο πολιτικοποιημένο και τολμηρό εγχείρημα της «σταρ» την περίοδο της δικτατορίας. Η «Υπολοχαγός Νατάσσα», παραγωγής εννοείται της «Φίνος Φιλμς», κόστισε πάρα πολλά χρήματα στον Φίνο, αλλά μετά τις μεγάλες επιτυχίες του ζευγαριού τις δύο προηγούμενες κινηματογραφικές σεζόν: «Η Αρχόντισσα κι ο Αλήτης» (1968), «Η Νεράιδα και το Παλικάρι» (1969), «Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά» (1969), δεν μπορούσε να αρνηθεί στην Αλίκη μία υπερπαραγωγή. Λανθασμένα, κυκλοφορεί στο διαδίκτυο η πληροφορία ότι ο Φίνος έδωσε τόσα χρήματα για την ταινία λόγω της επιστροφής του ζευγαριού στην «Φίνος Φιλμς», λέγοντας τους την ατάκα: «Καλώς ήρθατε σπίτι σας», καθώς είχαν επιστρέψει από το 1968, μετά από απουσία 4 χρόνων (1964-1968) και συνεργασία με τις εταιρίες «Δαμασκηνός – Μιχαηλίδης» και «Καραγιάννης – Καρατζόπουλος» και όχι το 1970 που γυρίστηκε η «Υπολοχαγός Νατάσσα». Πέραν των χρημάτων που ξοδεύτηκαν, η ταινία θεωρείται υπερπαραγωγή και λόγω των γυρισμάτων στο εξωτερικό και πολλών γυρισμάτων εκτός στούντιο. Ήταν η πρώτη ταινία που κατάφερε να γυρίσει πλάνα μέσα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του «Νταχάου» στη Γερμανία, με τις φήμες να λένε ότι η Αλίκη κατέρρευσε από την συγκίνηση κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων εκεί. Γυρίσματα έγιναν και στην Αίγυπτο, ενώ εξωτερικά γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν και στο Φράγμα του Μαραθώνα, στην Κωπαΐδα, στα Σπάτα, στην Βουλιαγμένη και στην Βίλλα Καζούλη του 19ου αιώνα στην Κηφισιά. Η Βίλλα κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και της Κατοχής, επιτάχθηκε από τις κατοχικές δυνάμεις και έγινε φρουραρχείο των SS. Τα υπόγεια του κτιρίου μετατράπηκαν σε χώρους βασανιστηρίων και έγιναν τόπος θανάτου πολλών αντιστασιακών. Μετά το 1944 πέρασε στην κατοχή του Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού του Ε.Α.Μ. Το 1949 η βίλα μετατράπηκε σε νοσοκομείο για λίγα χρόνια. Από το 1995 έχει περάσει στην ιδιοκτησία του δημοσίου και πλέον στεγάζει το «Πράσινο ταμείο».
Ο αρχικός τίτλος που δόθηκε από τον Φώσκολο στην ταινία, ήταν «Υπολοχαγός Ναυσικά», όμως η Αλίκη έπεισε τον Φώσκολο να αλλάξουν το όνομα σε Νατάσσα. Ο Φώσκολος, οι φήμες λένε, ότι δεν ήθελε να συνεργαστεί με την Αλίκη, καθώς ήταν γνωστό ότι παρέμβαινε στο έργο των σκηνοθετών για να βγαίνει στο φακό όπως θεωρούσε εκείνη ότι έπρεπε να είναι η εικόνα της. Με την συμβολή όμως του Φίνου και το πείσμα της Αλίκης να συνεργαστεί μαζί του, ο Φώσκολος πείστηκε. Μάλιστα, για να κόψει τον αέρα της Αλίκης, ο Φώσκολος περιγράφει σε συνέντευξη του πως: «Στο πρώτο γύρισμα λέω στα παιδιά στο συνεργείο ξεκινάμε, δέστε την. Μόλις την δένουν κάνω το φόρεμα της κομμάτια. Την πασαλείβω με λάσπες, βάζει τις φωνές και τις λέω πως το φόρεμα γυαλίζει στο φακό και πρέπει να το βρωμίσω και αφού την βασανίζουν Γερμανοί δεν πρέπει να φαίνεται ατσαλάκωτη. Με κοίταξε και δεν μίλησε. Αυτό ήταν, από εκείνη την στιγμή η Αλίκη ήταν στρατιώτης. Ό, τι της έλεγα, ό, τι ζητούσα δεν έλεγε τίποτα».
Η ταινία έκανε πρεμιέρα στις 12 Δεκεμβρίου 1970 και η αρχική της διάρκεια ήταν 138’. Όμως, κάποιες σκηνές αφαιρέθηκαν από την πρωτότυπη κόπια (άγνωστο για ποιους λόγους), έχοντας πάει την διάρκεια σήμερα στα 119’. Δηλαδή, λείπουν σχεδόν 20 λεπτά από την αρχική έκδοση της ταινίας. Από τις σκηνές που λείπουν είναι κάποιες στην αρχή της ταινίας στο Νταχάου, σκηνές στο θέατρο που τραγουδάει η Νατάσσα και σκηνές που γυρίστηκαν στην Αίγυπτο με καμήλες στην έρημο, όπου κάποιες πληροφορίες λένε πως κόπηκαν στο μοντάζ γιατί δεν άρεσαν στον Φώσκολο, αλλά μάλλον υπήρχαν στην αρχική κόπια που προβλήθηκε στα σινεμά το 1970 αν κρίνουμε από την μεγάλη μείωση της διάρκειας και αφαιρέθηκαν σε μετέπειτα παρεμβάσεις. Η ιστορία της ταινίας δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Ρομάντσο» για 20 εβδομάδες σε μορφή σινέ – ρομάντσου, όπου οι σκηνές της Αιγύπτου υπάρχουν κανονικά. Η πρώτη προβολή της ταινίας στην τηλεόραση έγινε στις 26 Οκτωβρίου 1977 στην ΕΡΤ.
Η Δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά (1969)
«Η δασκάλα με τα ξανθιά μαλλιά», κυκλοφόρησε στις αίθουσες στις 27 Οκτωβρίου 1969 και είχε αρχικά άλλο τίτλο. Στην αρχή ονομαζόταν «Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια» και μάλιστα είχαν τυπωθεί και αφίσες με αυτό τον τίτλο. Όμως δημιουργήθηκε ένα πρόβλημα με τους κληρονόμους του Στράτη Μυριβήλη, ο οποίος είχε γράψει το σημαντικό μυθιστόρημα «Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια» και την τελευταία στιγμή άλλαξε ο τίτλος. Είναι κι αυτή μία ακριβή παραγωγή της Φίνος Φιλμς, καθώς τα γυρίσματα έγιναν στην Μακρινίτσα του Πηλίου και στο σταθμό τρένων στα Άνω Λεχώνια Μαγνησίας, όπου χρησιμοποιήθηκε για τις ανάγκες των γυρισμάτων και ο ιστορικός «Μουντζόυρης». Ο «Μουντζούρης» είναι το τρενάκι που διένυε την απόσταση 28χλμ Βόλος – Μηλιές από το 1903 έως το 1971 οπότε και καταργήθηκε η γραμμή από το καθεστώς της Χούντας, για να επαναλειτουργήσει ξανά 25 χρόνια μετά τη διακοπή του και συνεχίζει μέχρι και σήμερα. Την επίβλεψη της κατασκευής του σιδηροδρομικού δικτύου είχε ο Εβαρίστο Ντε Κίρικο, ο πατέρας του γνωστού ζωγράφου Τζόρτζιο ντε Κίρικο, ο οποίος γεννήθηκε στον Βόλο. Στα έργα κατασκευής του δικτύου, ο μικρός τότε Ντε Κίρικο ήταν εκεί, παρατηρώντας το μέσο που έμελλε αργότερα να τον εμπνέει και να συνοδεύει σταθερά τις δημιουργίες του. Τέλος, το Ιταλικό νοσοκομείο όπου ήταν αιχμάλωτος πολέμου ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ ήταν ο Πύργος του Μελισσουργού στα Καλύβια Αττικής, όπου έχουν γυριστεί κι άλλες ταινίες του Ελληνικού κινηματογράφου, όπως το «Μια γυναίκα στην αντίσταση» και «Ο μικρός δραπέτης».
Κατά τα διάρκεια των γυρισμάτων η Αλίκη μένει έγκυος στον γιο της Γιάννη και σε κάποιες σκηνές της, την αντικαθιστά η Μήτση Καρρά, η ντουμπλέρ που είχε η «σταρ» σε πολλές ταινίες της, καθώς διέκοψε τα γυρίσματα των δικών της σκηνών μετά από μία αιμορραγία που είχε κατά τη διάρκεια του γυρίσματος της σκηνής του γάμου. Το υπόλοιπο καστ συνέχισε κανονικά τα γυρίσματα των σκηνών που δεν εμφανίζονταν η Αλίκη. Σύμφωνα με τις φήμες, επειδή υπήρχε κίνδυνος να αποβάλει, η Αλίκη έμεινε στην Αθήνα και συνέχισε τα γυρίσματα μετά την γέννηση του παιδιού της τον Ιούνιο του 1969. Η εικόνα της διαφέρει από σκηνή σε σκηνή, καθώς σε κάποιες φαίνεται να έχει κάποια κιλά παραπάνω λόγω της εγκυμοσύνης και διαφορετική κόμμωση. Όπως είχε δηλώσει σε συνέντευξή της στον Φρέντυ Γερμανό μετά την γέννα: «Αυτή η ταινία είναι η πιο σημαντική που έχω κάνει έως τώρα. Σε αυτή την ταινία έμεινα έγκυος και τώρα που θα συνεχίσω τα γυρίσματα είμαι ήδη μητέρα».
Η ντουμπλέρ της Αλίκης
Λόγω της διακοπής των γυρισμάτων, η παραγωγή μετά την γέννηση του Γιάννη, βιαζόταν να ολοκληρώσει την ταινία για να είναι έτοιμη για κυκλοφορία τον Οκτώβρη του 1969. Η βιασύνη φάνηκε στο κοινό από λάθη στους τίτλους αρχής της ταινίας στο όνομα του Δημήτρη Παπαμιχαήλ, καθώς πρόσθεσαν κατά λάθος ένα ακόμα «πα» στο όνομα του, με αποτέλεσμα να αναγράφεται ως «Δημήτρης Παπαπαμιχαήλ» και στην παράλειψη της αναφοράς του ονόματος του Σπύρου Κολογήρου.
Η σκηνοθεσία είναι του Ντίνου Δημόπουλου (σκηνοθέτης πολλών επιτυχιών της Αλίκης), ενώ το σενάριο είναι γραμμένο από τον Λάκη Μιχαηλίδη και την Ανθή Δημοπούλου. Λίγοι, όμως γνωρίζουν ότι το Ανθή Δημοπούλου, είναι το ψευδώνυμο της ηθοποιού Φλωρέττας Ζάννα, συζύγου του Σκηνοθέτη, η οποία έπαιξε με την Βουγιουκλάκη και τον Παπαμιχαήλ στην ταινία «Η Αρχόντισσα κι ο Αλήτης» (και σε ακόμα 8 ταινίες του Ελληνικού κινηματογράφου). Μάλιστα, το όνομα «Μυρτώ» της ηρωίδας που υποδύεται η Αλίκη Βουγιουκλάκη δεν δόθηκε τυχαία, αφού ήταν το όνομα της κόρης της Ζάννα με τον σκηνοθέτη Ντίνο Δημόπουλο. Και σε αυτή την ταινία υπάρχει αφαίρεση από το αρχικό υλικό που προβλήθηκε στους κινηματογράφους, η σκηνή στην οποία η δασκάλα Μυρτώ μιλάει στα παιδιά όταν τα πρωτογνωρίζει. Η ιστορία της ταινίας, δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Φαντάζιο» με την μορφή σινε – ρομάντσου για 21 εβδομάδες (οπού εκεί υπάρχει η σκηνή που αφαιρέθηκε μετέπειτα), ενώ προβλήθηκε για πρώτη φορά στην Ελληνική τηλεόραση στις 22 Μαρτίου 1975 από την ΥΕΝΕΔ.
Η «Υπολοχαγός Νατάσσα» το 1975 προβλήθηκε και στο εξωτερικό σε χώρες της Ασίας (Ιαπωνία, Κορέα, Σιγκαπούρη, Μαλαισία). Μάλιστα, η επιτυχία ήταν τέτοια στην Σιγκαπούρη, όπου ο κόσμος ήξερε την Αλίκη ως Νατάσσα, με τις εφημερίδες να κάνουν αφιερώματα στην Ελληνίδα «σταρ» και να αποκτούν τα δικαιώματα προβολής και της «Δασκάλας με τα ξανθά μαλλιά», δίνοντας της τον τίτλο «Νατάσσα ΙΙ» και σχόλια όπως: «Η Νατάσσα επιστρέφει, με το όνομα Μυρτώ». Μετά την μεγάλη επιτυχία που σημείωσαν οι δύο ταινίες σε Μαλαισία και Σιγκαπούρη, κυκλοφόρησαν εκεί το 1976, άλλες δύο ταινίες της Αλίκης, «Η Κόρη του Ήλιου» και «Η Μαρία της σιωπής». Μάλιστα, η Αλίκη επισκέφτηκε την Σιγκαπούρη τον Οκτώβρη του 1976 (μετά από θεατρική περιοδεία 40 ημερών στην Αυστραλία), δίνοντας συνεντεύξεις στον τύπο της χώρας. Τέλος, η «Υπολοχαγός Νατάσσα», προβλήθηκε στις αρχές του ’80 στο Βρετανικό κανάλι BBC2, όπου σύμφωνα με τις φήμες ήταν ο λόγος που δόθηκαν τα δικαιώματα του Μιούζικαλ «Εβίτα» στην Αλίκη που τα διεκδικούσε για καιρό.
Κατάσκοπος Νέλη (1981)
Στην τελευταία ταινία της στον κινηματογράφο, με τίτλο «Κατάσκοπος Νέλη» (1981), η Αλίκη συνεργάστηκε και πάλι με τον Νίκο Φώσκολο, όπου έγραψε το σενάριο. Μία προβληματική τελευταία ταινία της μεγάλης «σταρ», καθώς η αρχική ταινία με τίτλο «Το κορίτσι του Καμπαρέ» ήταν βασισμένη (έως και ριμέικ θα μπορούσε να χαρακτηριστεί) στο θεατρικό και κινηματογραφικό «Cabaret», με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί πρόβλημα με τα δικαιώματα (που δεν είχαν πάρει) και να γυρίζετε εκ νέου με νέο τίτλο «Κατάσκοπος Νέλη» και με πολλές αλλαγές στο σενάριο, κρατώντας όμως αρκετές σκηνές από το ήδη γυρισμένο υλικό. Στο διαδίκτυο υπάρχει μία κόπια της τηλεταινίας (μάλλον) 58’, με τα τραγούδια της παράστασης «Cabaret» και κινηματογραφική αφήγηση από τον Φαίδωνα Γεωργίτση. Λανθασμένα (μάλλον) θεωρείται η κόπια της ταινίας «Το κορίτσι του Καμπαρέ», αν και κάποια πλάνα χρησιμοποιήθηκαν στην «Κατάσκοπο Νέλη». Σε αυτή την κόπια εμφανίζονται η Δέσπω Διαμαντίδου και ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος, οι ηθοποιοί δηλαδή του θεατρικού, όπου τους ρόλους τους (προσαρμοσμένοι και με σεναριακές αλλαγές λόγω των δικαιωμάτων) ανέλαβαν η Καίτη Λαμπροπούλου και ο Ντίνος Ηλιόπουλος στην κινηματογραφική μεταφορά.
Η Αλίκη έψαχνε την μεγάλη επιτυχία στον κινηματογράφο μετά από απουσία 7 χρόνων και μία επιστροφή με την ταινία του Κώστα Καραγιάννη «Πονηρό θηλυκό, κατεργάρα γυναίκα» την προηγούμενη χρονιά (1980), που δεν την ικανοποίησε, καθώς έμεινε στην 2 η θέση των εισιτηρίων (289.204 εισιτήρια Αθηνών, Πειραιώς και προαστίων), πίσω από την ταινία του Νίκου Τζήμα για τον Νίκο Μπελογιάννη «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο» (618.533 εισιτήρια). Κατά την προσωπική μου άποψη δίνει στο «Πονηρό θηλυκό, κατεργάρα γυναίκα», την πιο ώριμη ερμηνεία της στον κινηματογράφο. Προσπάθησε, λοιπόν, να συνδυάσει την πετυχημένη συνταγή της «Υπολοχαγού Νατάσσας», επιστρατεύοντας τον Φώσκολο, κάνοντας γυρίσματα στο Φράγμα Μαραθώνα ξανά, τοποθετώντας την ταινία χρονικά και θεματικά στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την Κατοχή, με την μεγάλη θεατρική επιτυχία της, το μιούζικαλ «Cabaret» (1978), κρατώντας αρκετούς από το καστ της παράστασης (Φαίδων Γεωργίτσης, Δάνης Κατρανίδης, Μάκης Ρευματάς) και φυσικά πολλά στοιχεία από το θεατρικό. Ο Φίνος δεν υπήρχε πια για να κάνει άλλη μια υπερπαραγωγή για την Αλίκη και την παραγωγή της ταινίας ανέλαβε η Κρίκος Φιλμ σε συνεργασία με την Καραγιάννης – Καρατζόπουλος (όπου κι εκεί είχε κάνει κάποιες από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της την τετραετία που έλειπε από την Φίνος Φιλμς).
Στην ταινία τολμάει και κάνει γυμνό, δείχνοντας το στήθος της (είχε δείξει ξανά το στήθος της φευγαλέα στην ταινία «Η Κόρη του Ήλιου» το 1972), ενώ είναι η πρώτη και τελευταία φορά που την βλέπουμε και σε ρόλο ηλικιωμένης, καθώς ενσαρκώνει την Νέλη τόσο σε μικρή, όσο και σε μεγάλη ηλικία (αλλά και την εγγονή της Νέλης). Το τελικό αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που περίμενε, τόσο εκείνη, όσο και οι υπόλοιποι συντελεστές, καθώς η ταινία «πετσοκόφτηκε» στο μοντάζ, έγιναν συμπληρωματικά γυρίσματα, ντουμπλάρισμα φωνών σε ήδη γυρισμένες σκηνές, αλλαγές στο σενάριο και πολλά άλλα ευτράπελα, λόγω των δικαιωμάτων που δεν είχαν από το «Cabaret». Ο κόσμος γύρισε την πλάτη στην μεγάλη «σταρ» του Ελληνικού κινηματογράφου, σβήνοντας το κινηματογραφικό της αστέρι για πάντα από τις αίθουσες, με την 9 η θέση σε 45 ταινίες στο πίνακα των εισιτηρίων την σεζόν 1981-1982 και 138.371 εισιτήρια (στην πρώτη θέση είχε βρεθεί η ταινία «Μάθε παιδί μου γράμματα» με 321.571 εισιτήρια). Η ταινία προβλήθηκε για πρώτη φορά στην Ελληνική τηλεόραση στις 13 Ιανουαρίου 1990 από το Mega Channel.
Η Αλίκη απογοητευμένη από την αποτυχία της ταινίας «Κατάσκοπος Νέλη», δεν ασχολήθηκε ξανά με τον κινηματογράφο, αν και υπήρχε η αναγγελία-φήμη ότι θα γυριστεί η πρώτη της βιντεοταινία (αν θεωρείται κινηματογράφος η βιντεοκασέτα, καθώς υπάρχει η απουσία της αίθουσας – βέβαια στις μέρες μας το ζούμε ξανά με τις πλατφόρμες περιεχομένου) με τίτλο «Ο ένας για τον άλλον», φήμη που κυκλοφορούσε από το 1987 έως το 1990 με διαφημιστικές αφίσες στα video-club της εποχής, όπου θα πρωταγωνιστούσε με τον Αλέκο Αλεξανδράκη και τον Κώστα Σπυρόπουλο, αλλά τελικά η ταινία μάλλον δεν γυρίστηκε ποτέ, καθώς η μόδα της βιντεοκασέτας ήταν πια προς το τέλος της (στο διαδίκτυο βέβαια, υπάρχει και η πληροφορία ότι η ταινία όντως γυρίστηκε το 1987, αλλά δεν κυκλοφόρησε ποτέ στα video-club). Αφοσιώθηκε στο θέατρο με παραστάσεις και ερμηνείες που άφησαν εποχή και εμφανίστηκε λίγο στην τηλεόραση, με τη μίνι σειρά «Και Εύθυμη και Χήρα» στον Ant1 το 1991 (15 επεισόδια) και κάποια guest στις σειρές του Ant1 «Ο Χήρος, η Χήρα και τα χειρότερα» (1993) με τον Κώστα Καρρά και την Νόρα Βαλσάμη και «Έναν Ελληνικό» για λίγα δευτερόλεπτα (1995), όπως και στην επιτυχία του Mega και του Λάκη Λαζόπουλου «Δέκα μικροί Μήτσοι» (1993).
Οι δύο από τις τρεις ταινίες της Αλίκης με θεματολογία την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, παραμένουν ακόμα και σήμερα (και με την προβληματική μέτρηση των εισιτηρίων όπως προανέφερα) στην κορυφαία δεκάδα με τις πιο εμπορικές ταινίες στην ιστορία του Ελληνικού κινηματογράφου (στην 5 η θέση η «Υπολοχαγός Νατάσσα» και στην 7 η θέση «Η Δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά»). Και οι δύο κάθε χρόνο προβάλλονται στην τηλεόραση, κυρίως τις μέρες της εθνικής εορτής της 28 ης Οκτωβρίου, ενώ το κινηματογραφικό κύκνειο άσμα της Αλίκης «Κατάσκοπος Νέλη», σπάνια προβάλλεται, αν και τα τελευταία χρόνια έχει προβληθεί συχνότερα απ’ ότι στο παρελθόν. Κλείνοντας, να πω πως η Αλίκη Βουγιουκλάκη, δεν δίστασε να δοκιμάσει στον κινηματογράφο διαφορετικά είδη ταινιών, όπως το πολεμικό δράμα που παρουσιάζεται εδώ, κωμωδία, μιούζικαλ, δράμα, ρομάντζο, φουστανέλα/βουκολικό δράμα, νεορεαλισμό, πάντα πιστή στο κοινό της και στις τάσεις της κάθε περιόδου.
